Έφυγε ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης

Με το θάνατο και την ταφή σφράγισε οριστικά εκείνο το πολυσέλιδο βιβλίο με την επωνυμία: Μ. Θεοδωράκης. 

Έφυγε ο Μίκης ο δικός μας, αλλά και όλου του κόσμου κι έφτασε κιόλας στην αθανασία. Ναι εκεί στο πάνθεο των μεγάλων και αθανάτων.

Έφυγε ο Μίκης ο μεγάλος και ο ανεπανάληπτος που ξέθαψε τους επίσης μεγάλους ποιητές μας και τους έκανε παγκόσμιο τραγούδι.

Απών πια το φαινόμενο, ο ήρωας, ο μύθος, ο ατίθασος αγωνιστής που έσπαγε αποστήματα όταν χρειάζονταν προκειμένου να ενώσει τους Έλληνες.

Δέχτηκε όμως από ευτελή, κακεντρεχή ανθρωπόμορφα τέρατα, τα δεινοπαθήματα της ζωής του. Έτσι είχε το προνόμιο να μην αφήσει στο παράπονο καμιά φυλακή της πατρίδας του χωρίς να γνωρίσει τα σκοτεινά και κρύα απομονωτήρια για να δέχεται εκεί μέσα την ταπείνωση σ’ όλο το μεγαλείο της, τον άγριο ξυλοδαρμό, την πείνα και το νερό πολλάκις, γι’ αυτό και το τραγούδι του: Διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό. Ύστερα απ’ όλα αυτά κατάφερε να ζήσει και να βγει από εκεί μέσα.

Ως γνωστόν, όσοι αποφυλακίζονται βγαίνουν αγρίμια, έτοιμα ν’ ανταποδώσουν αυτά που δέχθηκαν.

Ο Μίκης όμως αντίθετα. Βγήκε νηφάλιος, ήρεμος, αναλλοίωτος, άνθρωπος στην κυριολεξία όπως μπήκε. Γι’ αυτό στο άκουσμα του ονόματός του θα ριγούμε.

Ήταν ο περήφανος αετός που κάτω από τα φτερά του χωρούσε η Ελλάδα κι όλος ο κόσμος. Ήταν ο άνθρωπος προς μίμηση.

Ο πολυτάλαντος, ο μουσικοσυνθέτης Μίκης επιστράτευσε τις ευαισθησίες του και ξεκίνησε τα μεγάλα του έργα, τα έργα που πρέπει να έχεις κότσια για να τα υλοποιήσεις.

Υπήρξε προσγειωμένος, προσιτός, ένα απλό παιδί του λαού, καίτοι γίγαντας. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε τόσο πολύ.

Στους δικούς του άφησε μια βαριά παρακαταθήκη, τον πόνο, αλλά και την υπερηφάνεια που υπήρξε μέλος της οικογένειά τους.

Εμείς θα του είμαστε ευγνώμονες για τη μεγάλη του προσφορά στη χώρα μας.

Ο Θεός να τον κατατάξει εκεί που του πρέπει.

Θα είναι πανευτυχής όποια χώρα θα μπορεί να γεννάει κάθε εκατό χρόνια έναν ΜΙΚΗ.

Αρχοντούλα Ζωγραφοπούλου - Τσιάμη