Στήν πολυμάνα τοῦ ἱδρύματος!* (Κυρία Σταυρούλα Πελέκη)
Χρόνια θωρῶ τό ἔργο σου, τό βλέπω κι ἀπορῶ.
Πόσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ἄν ἔχει τόν Χριστό!
Σάν ἔχει αὐτή τή δύναμη πού μόνο Αὐτός τή δίνει,
γίνεται βρύση ἀστήρευτη, πού ἁγιονέρι χύνει.
Αὐτή ἡ «ἄλλη» δύναμη πού βγαίνει ἀπό τά βάθη
τῆς βλογημένης σου ψυχῆς, καί πού τή λένε ἀγάπη!
Πόσων φτωχῶν καί νηστικῶν ξασφάλισες τό «μάνα»
καί πόσων ἄστεγων παιδιῶν ἔγινες πολυμάνα;
Πόσα κορίτσια ὀρφανά κράτησες στήν ποδιά σου
καί πόσα κλαψουρίσματα ἀκούσανε τ’ αὐτιά σου!
Πόσες φορές τόν πόνο τους γιάτρεψ’ ἡ ἀγκαλιά σου
καί πόσα ἀναστενάγματα σβῆσαν τά δάκρυά σου;
Πόσες φορές ἐσκούπισες τ’ ἀθῶα δάκρυά τους
καί πόσες πάλι ἔκαμες χαρά σου τή χαρά τους!
Παιδιά πού ἀπ’ τήν κούνια τους μόνα κι ὀρφανεμένα,
ἡ πρόνοια τοῦ καλοῦ Θεοῦ τά ἔστειλε σέ σένα,
νά τούς γενεῖς προστάτιδα στή δύσκολη ζωή τους
καί μέ ἀγάπη μητρική, νά πορευθεῖς μαζί τους.
Μαζί τους νά συμπορευτεῖς, πλάϊ τους, στόν ἀγώνα,
στίς ζέστες τοῦ καλοκαιριοῦ, στά κρύα τοῦ χειμώνα.
Στήν τράπεζα τοῦ φαγητοῦ νἆσαι τραπεζοκόμα
καί στήν ἀρρώστεια, πλάϊ τους, γλυκειά τους νοσοκόμα.
Τή μόρφωσή τους νά νοιαστεῖς γιά νά καταρτισθοῦνε
γιά νἄχουν τό δικαίωμα μιά θέση νά χαροῦνε.
Μές στή ζεστή τους τή φωλιά, πάντα νά εὐτυχοῦνε,
νά μήν τούς λείψει τίποτα καί περιφρονηθοῦνε.
Κι ἄν τ’ ἀπαιτήσουν οἱ καιροί, γίνεσαι καί ζητιάνα
νά θρέψεις τά κορίτσια σου, σάν τά πουλιά ἡ μάνα.
Νά οἰκονομήσεις τό φαΐ πού θέλουν νά τραφοῦνε,
κι ὑφάσματα πού νά γεννοῦν ρούχα γιά νά ντυθοῦνε.
Νά λύνεις τά προβλήματα πού φέρνει ἡ ἡλικία
κι αὐτά τά δυσκολότερα πού ἔχει ἡ ἐφηβεία.
Νά στέκεις πάντα δίπλα τους καί μάνα καί δασκάλα,
νά τά βοηθᾶς νά ἀνεβοῦν τῆς προκοπῆς τή σκάλα.
Πενήντα χρόνια, ἀκούραστη, προσφέρεις τήν καρδιά σου
στά πονεμένα τά παιδιά, πού τἄκανες παιδιά σου.
Τό ἔργο σου τό ὑψηλό τό βλέπει ὁ λαός,
μά πιό πολύ τό εὐλογεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός!
Δέξου, σεμνή ἀρχόντισσα, τόν τίμιο σεβασμό μας
κι ἀπό τά μύχια τῆς καρδιᾶς τόν δίκαιο ἔπαινό μας.
Ἀρχιμ. Δαμασκηνός
Ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος
* Τό Ὀρφανοτροφεῖο Θηλέων Λαμίας
