Η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία!

Γράφει ο Χρήστος Αλεξανδρής

Η εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς θεωρείται στη χώρα μας μια απο τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Θεμέλιο της κοινωνικής ελευθερίας και ευημερίας που ανοιγε διάπλατα το δρόμο για μια αξιοπρεπή ζωή, μακριά απο τις στερήσεις της φτώχειας και της ανεργίας. Η πολιτεία, το κράτος και η ελληνική οικογένεια επένδυσαν πολλά χρήματα, ονειρα, ελπίδες και προσδοκίες για να βελτιώσουν το επίπεδο της εκπαίδευσης. Και το κατάφεραν. Χτίστηκαν παντού σχολεία και Πανεπιστήμια. Σε αυτά  διδάσκουν εξαίρετοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ενω σπουδαίοι ελληνες επιστήμονες διαπρέπουν και στο εξωτερικό.
Παρά την αναμφισβήτητη πρόοδο που εχει συντελεστεί, στον τομέα της εκπαίδευσης  η χώρα μας εζησε τα τελευταία χρόνια μια καταστροφή. Απο το 2010 μέχρι σήμερα εχουν εγκαταλείψει τη χώρα 500 χιλιάδες πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι μορφωμένοι ανθρωποι. Εφυγαν προκειμένου να βελτιώσουν τη ζωή τους.
Η καταστροφή είναι ακόμη μεγαλύτερη για τη χώρα μας, αν λάβουμε υπόψη οτι εκτός απο αυτούς που εφυγαν, εξακολουθούμε να εχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στους νέους. Γιατί συμβαίνει αυτό ; Κατα τη γνώμη μου μια εξήγηση υπάρχει.
Οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να συνδέσουν την εκπαίδευση με την αγορά εργασίας και την παραγωγή.
Σήμερα με αφορμή την εναρξη των πανελληνίων εξετάσεων κατακλύστηκε το διαδίκτυο απο τα μηνύματα πολιτικών και τις ευχές τους στους υποψηφίους για καλή επιτυχία. Κανείς δεν συζητά ομως για την ανεργία των νέων.  Αντίθετα η επικαιρότητα βρίθει απο δημοσιεύματα για τα αναδρομικά των συνταξιούχων, ενω με αφορμή την ψήφιση του νέου εργασιακού νομοσχεδίου στην πολιτική σκηνή κυριαρχεί η διαμάχη πολιτικών και συνδικαλιστών με την κυβέρνηση για την κατάργηση ή οχι του οκταώρου. Διαμάχη που αφορά αυτούς που εχουν ηδη εργασία και οχι φυσικά αυτούς που την αναζητούν αλλά δεν τη βρίσκουν. Κανονικά σήμερα η κυβέρνηση θα επρεπε να φέρει τα πάνω κάτω προκειμένου να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για να απασχολήσει το ενα εκατομμύριο ανέργους.
Ενας πόλεμος γενεών εχει ηδη αρχίσει στην Ελλάδα και οσο δεν κάνουμε τίποτα για να τον τερματίσουμε, η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και πιο εκρηκτική τα επόμενα χρόνια. Διότι η γενιά της απογοήτευσης αναζητά δουλειά και η γενιά της μεταπολίτευσης της προσφέρει μόνο παρηγοριά! Πριν την κρίση θυμάμαι είχε ξεσπάσει μεγάλη πολιτική αντιπαράθεση για τη γενιά των 700 ευρώ!
Οι πολιτικοί ολων των κομμάτων εχυναν τότε κροκοδείλια δάκρυα στις τηλεοράσεις και στις συνεντεύξεις τους γιατί δεν δεχόταν με τίποτα μια τέτοια υποχώρηση εισοδηματική.
Οταν ηρθε η κρίση και  τα μνημόνια ο κατώτατος μισθός ηταν ηδη πολύ κάτω απο τα 700 ευρώ, αλλά οι πολιτικοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να  συγκρατήσουν την πτώση. Αργότερα οι συζητήσεις γινόταν για τη γενιά των 600 ευρώ, των 500 ευρώ, των 400 ευρώ και των 300 ευρώ. Σήμερα η ελληνική οικογένεια ζεί ενα δράμα. Δεν μπορεί πιά να εγγυηθεί στα παιδιά της ουτε μια εργασία αντίστοιχη των μορφωτικών τους δυνατοτήτων και προσόντων, ουτε αποδοχές που εξασφάλιζαν οι ιδιοι στην εποχή τους. Και αυτή η κατάσταση δεν αφορά μόνο τα παιδιά των φτωχών οικογενειών αλλά και τα παιδιά των ευπορότερων οικογενειών.  Θα κάνουμε κάτι γι'αυτό ως κοινωνία ή θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε μόνο με ευχές και μηνύματα;