"ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ"
Του Ηλία Σπυρόπουλου
Προ ολίγων ημερών στον Αθηναϊκό τύπο, έγκριτος δημοσιογράφος, σε μακροσκελές άρθρο του, έπλεξε το εγκώμιο του μεγάλου Κυβερνήτη Καποδίστρια, του απένειμε επαίνους και εύσημα και τον κατέταξε μεταξύ των μεγαλυτέρων Ευρωπαίων πολιτικών.
Ξεκινώντας το άρθρο του ο δημοσιογράφος γράφει: «Μας λείπει απελπιστικά στους χαλεπούς καιρούς που διερχόμαστε ένας ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ! Ο γράφων, που και άλλες φορές και στο ΛΑΜΙΑΚΟ ΤΥΠΟ και αλλού έχει αρθρογραφήσει πλέκοντας το εγκώμιο αυτού του μεγάλου Έλληνα, συμφωνεί απόλυτα, ότι η πατρίδα μας αυτή τη στιγμή έχει την ανάγκη ενός τέτοιου άξιου ηγέτη.
Ο Καποδίστριας υπήρξε Μεγάλος Ευρωπαίος, απολάμβανε το σεβασμό των τότε Ευρωπαίων ηγετών και η γνώμη του στα Ευρωπαϊκά δρώμενα, ήταν βαρύνουσα και καθοριστική.
Αν η Ελβετία είναι σήμερα το πλέον προοδευμένο και οικονομικά εύρωστο κράτος του κόσμου το οφείλει στο Σύνταγμα του Καποδίστρια, που εφάρμοσε και εν πολλοίς εξακολουθεί να εφαρμόζει. Πέραν όμως της Ευρωπαϊκής του κουλτούρας, παρέμεινε άχρι θανάτου, ακίβδηλος Έλληνας, πιστός στην Ορθοδοξία και το Γένος.
Όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της πατρίδας μας, παρέλαβε ένα χάος. Ερείπια παντού μετά τον αγώνα του ’21, πείνα και μυριάδες ορφανά των αγωνιστών, που θυσιάστηκαν στον Αγώνα.
Αναρχία απ’ άκρου εις άκρον, ληστοσυμμορίες ελιμαίνονοντο όλον τον απελευθερωθέντα Ελληνικό χώρο, επικρατούσε ο νόμος του ισχυρότερου και η κλεψιά ήταν μέσον επιβίωσης.
Άρχισε από το μείον μηδέν.
Μέσα στο ελάχιστο διάστημα μιας πυρακτωμένης τριετίας, αυτός ο μοναδικός άνθρωπος με ελάχιστα μέσα, με ελάχιστους οικονομικούς πόρους, που έλαβε από τις προστάτιδες δυνάμεις, μέσα σ’ αυτό το χάος και την έσχατη πενία, που παρέλαβε, οργάνωσε ένα σύγχρονο κράτος, αντιμετώπισε την έξωθεν επικυριαρχία των ξένων και την έσωθεν εξουσία ιδιοτελών τοπαρχών και κατάφερε γενναία να υπερασπιστεί την Εθνική ταυτότητα του Ελληνισμού, απαραίτητο θεμέλιο για να ξεκινήσει την πορεία της, αυτή η μικρή και ασήμαντη τότε χώρα.
Προσπάθησε η Ελλάδα και το Ελληνικό Έθνος να βρίσκεται στους κόλπους της Ευρώπης, αλλά με πλήρη αυτονομία, αυτάρκεια και εθνική ταυτότητα.
Οι νέοι που πηγαίναν τότε στην Ευρώπη για να σπουδάσουν και ήταν απαραίτητο να πάνε για να στελεχώσουν τη διοίκηση, διότι απ’ άκρον εις άκρον υπήρχε πλήρης αγραμματοσύνη, μερίμνησε με ευέλικτες παρεμβάσεις, οι οποίες δεν φαίνονταν με γυμνό οφθαλμό, να μην αφομοιωθούν από τη δυτική παιδεία και κουλτούρα και χάσουν την Εθνική τους ταυτότητα, την Ορθοδοξία και την Παράδοση.
Στις σημειώσεις του 13 Μαρτίου 1830 γράφει: «Η πείρα άριστος εν πάσι διδάσκαλος ήδη κατέδειξεν εις ημάς, τα άμουσα αποτελέσματα της επί ξένης αγωγής των νέων. Επιστρέφουσιν εις την Ελλάδα αποξενωμένοι των ηθών, της γλώσσας και αυτής της θρησκείας των πατέρων των, ώστε και μάθησιν αν απέκτησαν, ευρίσκουν βαρείας δυσκολίας γενέσθαι ωφέλιμοι εις την Πατρίδα».
Αυτό που προκαλούσε μεγίστη ανησυχία και προσπαθούσε, οι τότε νέοι επιστήμονες να επιστρέφουν Έλληνες και να προσφέρουν τις γνώσεις τους, μέσα στα Ελληνικά πλαίσια, συνεχίζοντας την Ιστορία μας και την παράδοσή μας. Πίστευε και έγραφε ότι η νεολαία μας είναι η μόνη καλλίστη ελπίδα του Έθνους.
Ας έλθουμε και στα οικονομικά οφέλη του, ως κυβερνήτης της χώρας. Δεν άγγιξε, ούτε έλαβε μισθόν ούτε ένα οβολό από το δημόσιο, (Τ’ ΑΚΟΥΤΕ ΚΥΡΙΟΙ – ΚΥΡΙΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ) και με κάθε τρόπο προσπαθούσε να πατάξει τη διαφθορά.
Όταν το 1829 η Εθνική Συνέλευση του όρισε ένα μισθό και αποφάσισε να τον αποζημιώσει το Έθνος, μόλις μπορέσει για όσα πολλά έχει δαπανήσει εκ της ιδίας του περιουσίας, ΑΡΝΗΘΗΚΕ σθεναρά της χορηγίας και απάντησε: «Επράξαμεν ότι ηδυνήθημεν δια να αποδείξωμεν, ότι οι Έλληνες μόνον με τας θυσίας και όχι δια προσωπικών πλεονεκτημάτων δύνανται να φθάσουν όσα εις αυτούς υπόσχεται η Εθνική ανεξαρτησία και η Ελευθερία».
Και επαναλάμβανε τακτικά και εις κάθε ευκαιρίαν: «Όταν ο λαός μου στερείται και αυτού ακόμα του άρτου, εγώ που διαθέτω τα απαραίτητα για να ζω, θα αρμέγω το δημόσιο κορβονά; Ούτε να το σκεφθώ δε δύναμαι».
Διαισθάνεται ότι κινδυνεύει, αλλά ηρωικά μένει πιστός στο Εθνικό καθήκον. Λίγο καιρό πριν δολοφονηθεί γράφει: «Εάν πάντα ταύτα, που είναι γύρω μου είναι δυστυχία για τον πολυπαθή τούτον τόπον, είναι όμως ευτυχία δι’ εμέ, διότι άρχομαι να ελπίζω, ότι εντός ολίγου ελευθερούμαι από την άπειρον ευθύνην μου. Θέλω όμως μείνει εις την χαλάστραν, έως της τελευταίας στιγμής και ας κινδυνεύσω να χαθώ».
Και πράγματι οι υποψίες του ότι φτάνει το τέλος του δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν. Δολοφονείται χαράματα 27 Σεπτεμβρίου του 1831, ενώ πήγαινε στην εκκλησία να λειτουργηθεί. Και μαζί του δολοφονούνται ελπίδες ενός λαού, που μόλις είχαν ανατείλει στο βάθος του ορίζοντα.
Το έργο του και το ήθος του χαράσσουν το δρόμο, που πρέπει να βαδίσουμε στους χαλεπούς καιρούς μας, για έξοδο από τη φρικτή παρακμή. Υπόδειγμα ηγεσίας από το οποίο έπρεπε να διδάσκονται οι σημερινοί μας πολιτικοί. Δυστυχώς δεν ακολουθούν το δρόμο του μεγάλου μας ηγέτη.
Ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα αντιληφθούν, ότι μόνο μια τέτοια διακυβέρνηση θα μας φέρει και πάλι στο σωστό δρόμο. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο.
