Νέα Κόμματα, Νέοι Πολιτικοί ή' νέες ιδέες;
Πολλές φορές μέσα από τα ήδη υπάρχοντα κόμματα ξεπετιέται κάποιος με νέες ιδέες και πολλά υποσχόμενος.
Δημιουργεί νέο πολιτικό σχήμα για να δηλώσει ότι κομίζει κάτι νέο και να οικοδομήσει την εσωτερικότητά του.
Όσοι όμως προσπάθησαν ν’ αποσπασθούν από μεγάλους σχηματισμούς και να ιδρύσουν νέα κόμματα, υποσχόμενοι το νέο, καταποντίσθηκαν.
• Ελπίδα μας λοιπόν οι νέοι πολιτικοί έστω και μέσα στα παλαιά σχήματα. Σε κάθε περίπτωση, η ηλικιακή νεότητα, δε μπορεί να θεωρείται ταυτόσημη με την πολιτική νεότητα. Η σχέση τους δεν αποτελεί δεδομένο, αλλά ζητούμενο.
Ασφαλώς οι νεότερες ηλικίες αναδεικνύουν όψεις κοινωνικών προβλημάτων, και των απαιτούμενων πολιτικών δράσεων, τις οποίες οι παλαίμαχοι πολιτικοί συχνά αδυνατούν να συλλάβουν.
Έχει επομένως η ηλικία τη σημασία της, η οποία όμως είναι επικουρική του προγραμματικού λόγου που καλείται να εκφράσει ο νέος πολιτικός.
Ένας ανεπαρκής πολιτικός λόγος δεν δυναμώνει, αν εκφέρεται από έναν νέο ηλικιακά πολιτικό. Άλλωστε έχουμε δει υπερώριμους ανθρώπους να διατηρούνται νέοι στο πνεύμα, με αποτέλεσμα να έχουν πρόσβαση σε Νέους, αρκεί να τους βοηθά ο λόγος τους επικοινωνιακά.
Πολλές φορές ένας νέος προγραμματικός λόγος πέφτει θύμα κακής επικοινωνίας, ενώ αντίθετα, πράγμα συνηθέστερο, τα κοινότυπα ή και αντιδραστικά αν δημοσιοποιούνται σε ελκυστικές συσκευασίες, υιοθετούνται από την κοινωνία.
Αν σε έχουν ετοιμάσει για κατακλυσμό, δέχεσαι την επερχόμενη μπόρα ως ευεργετική βροχή !
Υπάρχουν στους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς νέοι πολιτικοί. Ας μην έχουμε όμως αυταπάτες. Η κομματική πειθαρχία δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια διαφωνιών, την ώρα της ψηφοφορίας.
Θα ήμουν ευτυχής, αν ο νέος πολιτικός πρότεινε κάτι καινούργιο στις κομματικές επιτροπές και πάλευε με όλες του τις δυνάμεις να το υιοθετήσει τουλάχιστο το κόμμα του.
Ακόμα και η λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά, μου φαίνεται ότι αρκείται στο όραμα μιας αιώνιας νεότητας, περιορίζοντας την ανανέωσή της κυρίως στις αλλαγές προσώπων, όπως κάνουν οι ποδοσφαιρικές ομάδες που αλλάζουν προπονητή, μετά από ήττες.
Έχω την αίσθηση ότι νέοι πολιτικοί που εντάσσονται στο πολιτικό σύστημα, ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογία τους θα εξακολουθούν να παίζουν συντηρητικό παρά μεταρρυθμιστικό ρόλο και αυτό οφείλεται στον τρόπο της ένταξής τους στα διάφορα κομματικά σχήματα (κληρονομιά της έδρας, κολλητός του αρχηγού …).
Πάντα ζητούμενο να βρεθεί νέος, μεσόκοπος ή ηλικιωμένος «με σπουδαία παιδεία, νοημοσύνη εθνική, γνώση της ουσίας όλων των πραγμάτων. Να βαθαίνει στο παρελθόν και να αισθάνεται τις αύρες του μέλλοντος στο μέτωπό του. Να έχει γνώση και πρόγνωση, υπολογισμό και έμπνευση. Να είναι φως αυταπάρνησης και ουσίας. Πάντα να γρηγορεί . Και όταν σημάνει η ώρα να εισέρχεται στο πλήθος και να το οδηγεί». (Αυτά από έναν ιταλό διανοητή. Τον Ανδρέα Ρηγόπουλο του 1860 !).
Αθ. Δ. Γκίκας
Μαθηματικός
