Ευγενία Πετρίδου - 52 χρόνια εθελόντρια στον Ερυθρό Σταυρό

«Ο εθελοντισμός είναι χαρά, μοίρασμα αγάπης, με οποιοδήποτε τρόπο. Δεν χρειάζεται τίποτα, παρά μόνο αγάπη για τον συνάνθρωπο. Είναι η καλή ικανοποίηση, όχι για το "εγώ" σου, αλλά για τους άλλους. Και μόνο το ευχαριστώ που σου λέει κάποιος, φτάνει για να αισθανθείς δυνατός και να συνεχίσεις το έργο σου». Αυτό είναι το απόσταγμα μισού και πλέον αιώνα, της προσφοράς και του εθελοντικού έργου της Ευγενίας Πετρίδου, μιας γυναίκας που έβαλε σε δεύτερη μοίρα τη ζωή της και ακόμα και σήμερα, σε ηλικία 79 ετών, συνεχίζει να προσφέρει με όποιον τρόπο μπορεί, στον Ερυθρό Σταυρό.

«Φέτος συμπληρώνω 52 χρόνια ως εθελόντρια στον Ερυθρό Σταυρό. Είμαι ενεργό μέλος από το 1969», αναφέρει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Ευγενία Πετρίδου και περιγράφοντας πώς ξεκίνησε το ταξίδι στον εθελοντισμό, όταν ήταν ακόμα 26 χρονών κοπέλα, σημειώνει: «Χάσαμε τον πατέρα μας κι εργαζόμουν με τα αδέλφια μου στο κατάστημα της οικογένειας, στην οδό Κατούνη, λίγα μέτρα από το κτίριο που στεγάζεται μέχρι σήμερα ο Ερυθρός Σταυρός. Αρχικά αποφάσισα να παρακολουθήσω τα μαθήματα πρώτων βοηθειών. Στη συνέχεια όμως, κατάλαβα ότι έχει μεγαλύτερη αξία για μένα η προσφορά στον συνάνθρωπο με κάθε τρόπο. Αγάπησα πολύ το έργο του Ερυθρού Σταυρού».

«Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου», αφηγείται, «τα έχω περάσει ως εθελόντρια. Μπορεί να είχα την καθημερινότητά μου, την οικογένεια, τη δουλειά μου, πάντα όμως θεωρούσα τον εθελοντισμό σαν το κύριο κομμάτι της ζωής μου. Όπου μού ζητούσαν να πάω πήγαινα, ήταν από τις πρώτες προτεραιότητες μου. Ποτέ δεν αισθάνθηκα κούραση. Ό,τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια, το έκανα μέσα από τη ψυχή μου. Σε πολλές περιπτώσεις με ρωτούσαν εάν πληρώνομαι για τα μαθήματα πρώτων βοηθειών που έκανα στα σχολεία, στα χειρουργεία που συμμετείχα τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα. Ποτέ δεν σκέφτηκα την αμοιβή, ο εθελοντισμός είναι τρόπος ζωής».

Αναφερόμενη σε μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, λέει: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν το 1974, φτάνοντας στο χειρουργείο στο 424, μου είπαν οι υπόλοιπες νοσοκόμες: "πριν να μπεις στο χειρουργείο, θέλουμε να σου πούμε ότι είναι μέσα ένας άνδρας που δεν έχει πόδια, τον πάτησε ένα τανκς και πρέπει να χειρουργηθεί". Όταν μπήκα μέσα και τον είδα, είχα σοκαριστεί. Πολλές φορές έζησα συγκινητικές στιγμές, με ανθρώπους που αντιμετώπιζαν ανίατες, δύσκολες ασθένειες, ανθρώπους μοναχικούς στα νοσοκομεία, που τους εγκατέλειπαν, και προσπαθούσα να μην επιτρέψω να δουν ούτε ένα δάκρυ στο πρόσωπο μου. Ήταν δύσκολο, αλλά κρατούσα μέσα μου τον πόνο».

«Ο εθελοντισμός είναι πολύ σημαντικός. Για να τον υπηρετήσεις πρέπει να αγαπάς τον συνάνθρωπο, να θέλεις να τον βοηθήσεις. Δίνεις αγάπη και παίρνεις αγάπη, αλλά εισπράττεις και γνώση και εμπειρία, διότι κάθε φορά που γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο, μπορεί να μάθεις και κάτι καινούριο», επισημαίνει και διευκρινίζει πως 21 χρόνια βοηθούσε στα χειρουργεία στο στρατιωτικό νοσοκομείο 424 και ότι έχει πάρει όλους τους βαθμούς: «από τον βαθμό της αδελφής, μέχρι και το βαθμό της επιθεωρήτριας που είναι σήμερα».

Στην ερώτηση εάν όλα αυτά τα χρόνια που υπηρετεί με συνέπεια τον εθελοντισμό, έχει ζήσει κάποια περίοδο ανάλογη με την πανδημία που ζούμε τα τελευταία χρόνια, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αυτό που ζούμε είναι πρωτοφανές. Στην πανδημία έχασα ένα συγγενικό μου πρόσωπο, κλειστήκαμε όλοι στα σπίτια μας. Δύσκολες στιγμές».

«Το 1970», θυμάται, «ήμουν στον εμβολιασμό για την επιδημία της χολέρας, που γινόταν στο λιμάνι. Τότε βράζαμε τις σύριγγες, δεν υπήρχαν οι πλαστικές. Ερχόντουσαν όλοι όσοι είχαν επαφή με τα τρόφιμα -μπακάληδες, μανάβηδες και κρεοπώλες- κι έκαναν το εμβόλιο σε δύο δόσεις, με διαφορά 15ημερών. Ο κόσμος δεν φοβόταν, έτσι αντιμετωπίστηκε η επιδημία. Τώρα όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές, είναι πιο δύσκολη η κατάσταση, χάνουμε πολλούς συνανθρώπους μας. Ο κάθε ένας φέρει την ευθύνη, μόνος του. Αυτοί που είναι σε σχολεία, σε νοσοκομεία, σε εργοστάσια που υπάρχει πολύς κόσμος, θεωρώ ότι πρέπει να εμβολιαστούν, πρώτα για τον εαυτό τους και έπειτα για τον συνάνθρωπο».

«Τα νέα παιδιά, θεωρώ ότι εξαιτίας της πανδημίας, έχουν καταλάβει ότι ο εθελοντισμός πρέπει να είναι τρόπος ζωής. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι χρειάζεται η κοινωνία μας τη βοήθεια και την προσφορά τους. Έστω και μια κουβέντα να προσφέρεις σε κάποιον που τη χρειάζεται, είναι πολύ σημαντικό», σημειώνει η 79χρονη εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού.

Η Ευγενία Πετρίδου, βλέπει τις φωτογραφίες που αποτυπώνουν τη μακριά πορεία της στο εθελοντισμό και συγκινείται. Ανάμεσα τους και ευχαριστήριες επιστολές, από νοσοκομεία και σχολεία. «Η συγκεκριμένη επιστολή είναι από το 1974 και μου την έστειλαν από το στρατιωτικό νοσοκομείο 424», σημειώνει με συγκίνηση και προσθέτει: «έχω εισπράξει πολλή αγάπη όλα αυτά τα χρόνια. Στη ΔΕΘ συνάντησα και τον πρωθυπουργό. Όταν τού είπα ότι είμαι 52 χρόνια εθελόντρια, ξαφνιάστηκε, δεν περίμενε να είμαι τόσα χρόνια και μου είπε ότι με το έργο μας, τους κάνουμε υπερήφανους».

ΠΗΓΗ:ΑΠΕ