Κύπρος: Σύγχρονη σκλαβιά για 20.000 άτομα από τις Φιλιππίνες
Το ότι αυτές οι γυναίκες έχουν δολοφονηθεί είναι η κορυφή του παγόβουνου. Οι υπόλοιπες κοπέλες που μπορεί να έχουν πέσει θύματα βιασμού, κακοποίησης ή άλλων μορφών βίας δεν θα πάνε στην αστυνομία και δεν θα ζητήσουν βοήθεια». Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα όπως εξηγεί στο Νews 24/7 ο εκτελεστικός διευθυντής της Κίνησης για Ισότητα, Στήριξη και Αντιρατσισμό Κύπρου κ.Δώρος Πολυκάρπου, με αφορμή τις επτά δολοφονίες που διέπραξε όπως ομολόγησε ο «Ορέστης».
Όπως σημειώνει σήμερα στην Κύπρο βρίσκονται περίπου 20.000 άτομα από τις Φιλιππίνες, κυρίως οικιακές βοηθοί που εργάζονται εξι ημέρες την εβδομάδα για επτά ώρες και αμείβονται με 316 ευρώ. Επιπλέον, δεν μπορούν να αναζητήσουν δεύτερη παράλληλη απασχόληση, εξαρτώνται από γραφεία ευρέσεως εργασίας και συχνά αναζητούν στην κατεχόμενη Κύπρο καλύτερους μισθούς με τίμημα όμως την προσωπική τους ασφάλεια.
-Υπάρχει σαφής εικόνα του αριθμού των ανθρώπων με καταγωγή από τις Φιλιππίνες οι οποίοι ζουν και εργάζονται αυτή τη στιγμή στην Κύπρο;
"Υπολογίζεται ότι είναι γύρω στις 20.000, και οι νόμιμοι και οι άτυποι. Δεν υπάρχει ωστόσο ακριβής εικόνα για τον λόγο ότι έχουμε μια κατάσταση με το μεταναστευτικό μας σύστημα όπου αρκετός κόσμος μπορεί να ήρθε στην Κύπρο για εργασία, να έβγαλε άδεια παραμονής αλλά λόγω των συνθηκών εργασίας να την έχασε και να συνέχισε να βρίσκεται στην χώρα. Επομένως είναι λίγο δύσκολο να καθορίσεις τον ακριβή αριθμό.
Οι Φιλιππίνες είναι οι πιο οργανωμένες όσον αφορά στο μεταναστευτικό, επειδή έχουν μακροχρόνια εμπειρία, έχουν τις δικές τους υποδομές πριν έρθουν στην Κύπρο. Φυσικά και μπορεί κάποιος να έρθει εδώ παρακάμπτοντας την νόμιμη οδό μέσα από ατομικά και προσωπικά κανάλια, ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία ακολουθεί την νόμιμη οδό.
Ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι η κυπριακή δημοκρατία μέχρι σήμερα έχει αρνηθεί να υπογράψει σύμβαση για να μεταφέρονται οι κοινωνικές ασφαλίσεις. Ένα από τα βασικά αιτήματα και μία από τις βασικές παραβιάσεις των δικαιωμάτων των μεταναστών εργαζομένων στην Κύπρο είναι ότι η Κυπριακή δημοκρατία, η οποία έχει υπογράψει σύμβαση με την Αυστραλία ή με χώρες όπου υπάρχουν κύπριοι μετανάστες, απέφυγε μέχρι σήμερα παρά τις εκκλήσεις από την άλλη πλευρά να υπογράψει είτε με τη Σρι Λάνκα είτε με τις Φιλιππίνες τέτοια σύμβαση. Επομένως υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο και μια υποδομή που προσπαθεί να καθορίσει η κυβέρνηση των Φιλιππίνων".
-Το ύψος των μισθών τους είναι καθορισμένο;
"Όλες οι μετανάστριες από το 1991 μέχρι σήμερα έχουν μισθό 316 ευρώ και τα τελευταία 19 χρόνια, παραμένει ίδιος. Υπήρξε μια αύξηση της τάξης των 10 ευρώ πριν από την οικονομική κρίση αλλά η πρώτη απόφαση που έλαβαν λόγω κρίσης ήταν να μειώσουν τον μισθό των οικιακών εργαζομένων ο οποίος επέστρεψε στον μισθό του ’90. Όταν οι Φιλιππίνες ήρθαν και είπαν ότι εμείς δεν θα επιτρέπουμε οικιακές εργαζόμενες με μισθό 316 ευρώ, η κυπριακή δημοκρατία δέχθηκε να αμείβονται με 400 ευρώ τα νέα άτομα που θα έρχονται στην Κύπρο.
Και ποιος είναι ο ρόλος των γραφείων ευρέσεως εργασίας;
"Η διαχείριση των μεταναστριών στην Κύπρο και αυτό είναι σημαντικό είναι στα χέρια των ατζέντηδων, των ιδιωτικών γραφείων εξευρέσεως εργασίας. Οι ατζέντηδες στην Κύπρο ήταν πρώην ιμπρεσαριοι, πρώην αστυνομικοί, πρώην υπάλληλοι του γραφείου μετανάστευσης οι οποίοι στην συνέχεια άνοιξαν ιδιωτικά γραφεία είτε στο όνομα τους είτε σε συγγενικό όνομα και έφερναν γυναίκες για τα καμπαρε. Όλα αυτά μέχρι το 90, μετα οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι έφερναν οικιακές εργαζόμενες τρίτων χωρών στη χώρα. Γιατι το λέω αυτό; Ξέρουμε για παράδειγμα ότι για να ερθει ενας από το Νεπαλ να εργαστεί δίνει γύρω στις 5000 ευρώ, τις 2000 ευρω τις δίνει στον ατζέντη στο Νεπάλ και τις άλλες 3000 τις δίνει στον ατζέντη στην Κύπρο. Φαντάζεσαι ότι όταν έρθει κάποιος να εργαστεί και πληρώσει αυτά τα χρήματα, τα πρώτα δύο χρόνια εργάζεται για να πληρώσει το χρέος προς τον ατζέντη.
Επίσης, οι οικιακες εργαζόμενες αν καταφέρουν και πάρουν έγγραφο αποδέσμευσης και θελήσουν να αλλάξουν εργοδότη δεν μπορούν να αποτανθούν στο τμήμα εργασίας για να τους παραπέμψει σε άλλο δικαιούχο εργοδότη. Τα δημόσια γραφεία απασχόλησης δεν εξυπηρετούν υπηκόους τρίτων χωρών. Πρέπει λοιπόν να πανε σε ιδιωτικούς ατζέντηδες και να πληρώσουν ξανά 300 με 500 ευρώ για να τους βρουν καινούργιο εργοδότη. Επίσης είναι η μόνη κατηγορία εργαζομένων που δεν υπάγονται στην αρμοδιότητα του καθ΄ ύλην αρμόδιου υπουργείου Εργασίας αλλά υπάγονται στο υπουργείο εσωτερικών.
Επομένως το όλο σύστημα, όλος ο μηχανισμός στήθηκε για να τους κρατάει όλους αυτούς τους ανθρώπους σε μια ευάλωτη θέση και για να τους εκμεταλλεύονται για ότι χρειαστούν. Σκέψου ότι οι οικιακές εργαζόμενες μπορει να είναι 6-7 χρόνια στην Κύπρο και δεν δικαιούνται να πάνε σε γυναικολόγο. Δεν καλύπτει η ασφάλεια τους γυναικολογικές εξετάσεις. Αυτή είναι ιδιωτική ασφάλεια που πληρώνει ο εργοδότης και επομένως εκεί είναι ένα σύστημα το οποίο στήθηκε στην ουσία -με όλο τον σεβασμό- για να μην μπορούν να μας καταγγείλουν ότι έχουμε σκλάβους αλλά να κρατάμε ουσιαστικά ανθρώπους σε συνθήκες όμοιες με αυτές της δουλείας".
ΠΗΓΗ NEWS247.GR
