Οι πρέσβεις της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου γράφουν για τις Μεγάλες Δυνάμεις και την Επανάσταση του 1821

Οι απόψεις των πρέσβεων της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου για τη συμβολή των χωρών τους, τότε μεγάλων δυνάμεων, στην Επανάσταση του 1821 και στη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους, καταγράφονται σε σχετικά άρθρα τους, στο ηλεκτρονικό περιοδικό της Βουλής των Ελλήνων περιοδικού της Βουλής των Ελλήνων «Επί του... Περιστυλίου!».

   Ο Γάλλος πρέσβης στην Ελλάδα Patrich Maisonnave, στο άρθρο του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Με μετριοφροσύνη, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στους προγόνους "μας", δεδομένου ότι, μέσα από τις πρωτοβουλίες της φετινής χρονιάς, ο καθένας γνωρίζει σήμερα λίγο καλύτερα το ρόλο που έπαιξαν οι Γάλλοι φιλέλληνες αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι που, όντας ερωτευμένοι με την ελευθερία και φορείς των ιδεωδών της Γαλλικής Επανάστασης, ήρθαν και έχυσαν το αίμα τους στο πλευρό των ατσάλινων Ελλήνων πολεμιστών. Ένας στους έξι από εκείνους τους εθελοντές, ήταν Γάλλος. 

   Έχω έναν ειλικρινή θαυμασμό για εκείνους τους νεαρούς εθελοντές. Οι περισσότεροι, που συχνά είχαν ήδη συμμετάσχει στη Μεγάλη Στρατιά του Ναπολέοντα, δεν ήταν ακόμα τριάντα ετών. Οι μαρτυρίες τους, όταν έφθασαν στα χέρια μας, αναφέρονταν στη συμπάθεια που ένιωσαν για την κατάσταση των καταπιεσμένων Ελλήνων και στο θαυμασμό τους για τη διαρκή τους αντίσταση. Υπενθυμίζω στη συλλογική μας μνήμη τα ονόματα των Φαβιέρου, Ρεμπώ, Βουτιέ, Περσά, Ζουρνταίν και τόσων και τόσων άλλων Γάλλων, φιλελεύθερων και ριζοσπαστών, ρεπουμπλικάνων και μοναρχικών που, στο πλευρό Ελλήνων οπλαρχηγών, συμμετείχαν στις ίδιες μάχες, όλοι ενωμένοι από το ίδιο πάθος για ελευθερία και για τη χειραφέτηση των λαών και του Έθνους.

   Ως εκπρόσωπος της Γαλλίας στην Ελλάδα δεν ξεχνώ επίσης ότι η γαλλική κυβέρνηση καθώς και οι άλλες κυβερνήσεις μιας Ευρώπης που είχε συμμετάσχει στο Συνέδριο της Βιέννης δεν διάκειντο καθόλου ευνοϊκά (κι αυτό είναι ευφημισμός!) στην εξέγερση της Ελλάδας. Εξαντλημένη από τους ναπολεόντειους πολέμους, το μόνο που φιλοδοξούσε τότε η Ευρώπη ήταν μια επιστροφή στην τάξη και τη σταθερότητα. Δεν υπολόγισε όμως την τεράστια ορμή της λαϊκής αλληλεγγύης που εμφανίστηκε με τη μορφή επιτροπών υποστήριξης του ελληνικού αγώνα που συνέλεγαν όπλα και χρήματα και αναδείχθηκε μέσα από τα πολυάριθμα γραπτά, λιβελλογραφήματα κατά των κυβερνήσεων, αιτήματα κλήσης για παράσταση στο δικαστήριο, αρθρογραφία, τραγούδια, όπερες, χωρίς να ξεχνώ τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής, τα ρολόγια τοίχου με εκκρεμές, τα σερβίτσια, τις ταμπακιέρες... Όπως ορθά παρατήρησαν πολλοί ιστορικοί, η ελληνική εξέγερση έγινε έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου, θέμα που απασχόλησε την κοινή γνώμη και κατέληξε να αναγκάσει τις κυβερνήσεις να αναλάβουν δεσμεύσεις».

   Από την πλευρά του, ο πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ελλάδα, Matthew Lodge, στο άρθρο του αναφέρει ότι ο αγώνας των Ελλήνων «για ανεξαρτησία αποτελεί γενικά αναγνωρισμένο υπόδειγμα για όλα τα παρόμοια εθνικά κινήματα στην Ευρώπη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα. Ήταν ένας σκληρός αγώνας λίγων εξεγερμένων ανθρώπων που έπρεπε να παλέψουν στρατιωτικά, να υπερνικήσουν συχνά εμφύλιες έριδες και ταυτόχρονα να ελιχθούν διπλωματικά ανάμεσα στις πολιτικές προτεραιότητες των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής».

   Σύμμφωνα με τον πρέσβη του Ηνωμένου Βασιλείου, «ο αγώνας αυτός, ασυντόνιστος και αποσπασματικός στην αρχή, σύντομα απέκτησε τη δική του δυναμική και μπόρεσε να στηριχτεί σε γερές βάσεις στη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο βασισμένος στην πολεμική εμπειρία των Αρματολών και Κλεφτών. Αλλά και στον χώρο του Αιγαίου στον οποίο η μεγάλη τους ναυτική παράδοση σύντομα τους έκανε κυρίαρχους. Ωστόσο, η τελική, επιτυχής έκβαση του αγώνα της ανεξαρτησίας χρωστάει, πιστεύω, κάτι και στη συμβολή εξωγενών παραγόντων και τρίτων χωρών. Είμαι υπερήφανος για τη συμβολή της χώρας και των συμπατριωτών μου στην τελική επιτυχή έκβαση και διακρίνω δύο κύρια σημεία σ' αυτή τη συμβολή. Το φιλελληνικό κίνημα στη Βρετανία και τη διπλωματική παρέμβαση της Βρετανίας, μαζί με τη Γαλλία και τη Ρωσία, που κατέληξε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, το 1827. 

   Το Φιλελληνικό κίνημα αναπτύχθηκε σε πολλές χώρες. Ιδιαίτερα στη Βρετανία γνώρισε μεγάλη άνθηση καθώς η συμπάθεια για τους εξεγερμένους Έλληνες συνάντησε τον ήδη καθιερωμένο στη χώρα κλασικισμό και το θαυμασμό πολλών μορφωμένων Βρετανών με κοινωνική αποδοχή και επιρροή για την Αρχαία Ελλάδα και το πνεύμα της. Έτσι δημιουργήθηκε το Φιλελληνικό πνεύμα και η διάθεση να βοηθηθούν οι Έλληνες ο αγώνας των οποίων συγκινούσε ρομαντικούς και κλασικιστές ταυτόχρονα. Τα ονόματα είναι λίγο ή πολύ γνωστά. Από το Βύρωνα και τον Shelley, μέχρι τους Canning, Hastings, Cochrane, Church, Gordon για να αναφέρω μόνο μερικούς». 

   Στο τεύχος του περιοδικού, που είναι δωρεάν προσβάσιμο μέσα από την ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων περιλαμβάνεται και το Β΄ μέρος του αφιερώματος για το μέλλον των πανεπιστημίων υπό το φως των τεχνολογικών εξελίξεων, καθώς και αναλυτικά ρεπορτάζ για το κοινοβουλευτικό έργο του δεκαπενθημέρου.

ΠΗΓΗ:ΑΠΕ