Ανεμογεννήτριες !!!
Η τελευταία μόδα, που προέκυψε εν μέσω πανδημίας, και αφορά, τάχα, αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, κινδυνεύει να μετατρέψει την ελληνική ύπαιθρο σ’ ένα απέραντο τσιμεντοποιημένο κακέκτυπο ανάπτυξης, με πρόσχημα πάντα τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες του κάθε ενδιαφερόμενου.
Όσον αφορά την Στερεά Ελλάδα, μετά την προσπάθεια να «φυτευτεί» ο Έλικας με αναμογεννήτριες, το νέο επεισόδιο «περιβαλλοντικής αναβάθμισης» αφορά τον Παρνασσό και πιο συγκεκριμένα την περιοχή της Τιθορέας.
Εμφανίστηκε λοιπόν η «ΒΕΛΙΤΣΑ ΙΚΕ» με σφραγίδες και υπογραφές της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας, να δεσμεύει τις υδατοπηγές στη θέση Διπόταμα, για 25 χρόνια για τη δημιουργία υδροηλεκτρικού σταθμού ισχύος 1,71 ΜW.
Σύμφωνα πάντα με την υποβληθείσα, στη ΡΑΕ, μελέτη, όλες οι εργασίες θα γίνουν με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και δεν θα διαταράξουν στο παραμικρό το οικοσύστημα της περιοχής.
Επίσης στη μελέτη αναφέρεται ότι η ποσότητα του νερού που θα δεσμεύεται είναι 93% και θα αφήνεται ελεύθερο το υπόλοιπο 7%.
Μάλιστα, μετά τη χρησιμοποίηση του νερού, μέσα απ’ τους υδροστρόβιλους, για την παραγωγή της ενέργειας, θα δίνεται η δυνατότητα στους κατοίκους να το χρησιμοποιήσουν για ύδρευση (!!!) και άρδευση.
Υπάρχει, άραγε, κάποιος που να πιστεύει σοβαρά ότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις δεν διαταράσσουν το οικοσύστημα και το μικροκλίμα της περιοχής, όταν θ’ απαιτηθούν αρκετές εκατοντάδες κυβικά μέτρα τσιμεντώσεων, δύο (2) τουλάχιστον χιλιόμετρα (σύμφωνα με τη μελέτη) δικτύου μεταφοράς του νερού, για το οποίο θα απαιτηθεί διάνοιξη του εδάφους, κοπή αιωνόβιων ελάτων και πεύκων κατά εκατοντάδες, διάνοιξη δρόμων επικοινωνίας με τις πηγές, εγκατάσταση και λειτουργία υδροστρόβιλων.
Όλα όσα περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο, δε νομίζω ότι αμφισβητούντε απ’ τους επίδοξους επενδυτές, αλλά ταυτόχρονα συνιστούν και τον ορισμό της περιβαλλοντικής αλλοίωσης και διαταραχής.
Ταυτόχρονα, ο προκαλούμενος θόρυβος, απ’ τη λειτουργία των υδροστροβίλων θ’ αποτελέσει μέγιστο παράγοντα ηχητικής όχλησης τόσο για τους κατοίκους, όσο και για το σύνολο της πανίδας της περιοχής.
Όσον αφορά την επαναχρήση του νερού, μετά τη διέλευσή του απ’ τους υδροστρόβιλους, ιδιαίτερα για ύδρευση, ας ερωτηθούν καλύτερα οι ειδικοί.
Και κάτι πιο ειδικό:
Η ονομασία της συγκεκριμένης Εταιρείας, με την παλιά ονομασία της Τιθορέας (Βελίτσα), βάζει σε σκέψεις τους κατοίκους, σχετικά με τους ιδιοκτήτες της Εταιρείας όπως και για το που και γιατί βρέθηκαν στην περιοχή και ιδιαίτερα στις πηγές στα Διπόταμα.
Μήπως όλα τα παραπάνω, που κατατίθενται ως προσωπικοί μου προβληματισμοί θα έπρεπε ν’ απασχολήσουν σοβαρά την πολιτική ηγεσία της περιοχής (Υπουργό Οικονομικών, Υφυπουργό Γεωργικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Βουλευτές όλων των παρατάξεων, Περιφερειάρχη, Αντιπεριφερειάρχες, Παρατάξεις Περιφερειακού Συμβουλίου και πάνω και πρώτα απ’ όλους την κα Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο Αμφίκλειας-Ελάτειας).
Ας ενώσουν τις δυνάμεις τους για ν’ αποτραπεί ένα ακόμα περιβαλλοντικό «έγκλημα», σε βάρος μιας περιοχής με ιδιαίτερο κάλλος, η οποία άλλωστε έχει χαρακτηριστεί ως περιοχή NATURA 2000.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα γίνουμε, τελικά, μάρτυρες μιας ακόμα περιβαλλοντικής παραμόρφωσης στα πλαίσια της, κακώς, εννοούμενης ανάπτυξης.
Νικ. Καλαντζής
Συνταξιούχος Δάσκαλος
