Τελικά ποιος λέει τα πιο όμορφα ψέματα σε αυτή τη χώρα;
Γράφει η Σοφία Σοφικίτη
Τις τελευταίες ημέρες θα λέγαμε πως επικρατεί πολεμικό κλίμα αναφορικά με τις τηλεοπτικές άδειες και τους ιδανικούς υπερθεματιστές, στους οποίους θα έπρεπε να περιέλθει ο «πλούτος» και η «εξουσία» του τηλεοπτικού γίγνεσθαι. Όμως, όσο πιο πολύ μελάνι χύνεται και όσο περισσότερος τηλεοπτικός χρόνος επενδύεται, τόσο το νόημα γίνεται πιο αφηρημένο, ο στόχος δε όλο και πιο απόμακρος.
Βουλευτές προερχόμενοι από τους κύκλους της Συμπολίτευσης αλλά και από το τόξο της Αντιπολίτευσης, δημοσιογράφοι καθώς και απλοί πολίτες εκσφενδονίζουν αδιάκοπα και… αδιάκριτα φλογερά επιχειρήματα περί Δημοκρατίας και ελευθερίας του Λόγου.
Οι κινδυνολόγοι εύλογα θα βιαστούν να ισχυριστούν πως η ίδια λεηλασία που γίνεται τώρα στο τηλεοπτικό τοπίο, θα μπορούσε δυνητικά να συμβεί και στα έντυπα Μέσα Ενημέρωσης, περιορίζοντας την πληροφόρηση γύρω από σημαντικά θέματα και μεθοδεύοντας την ελευθεροτυπία να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Κάνοντας ένα βήμα έξω από τον κύκλο του παραλογισμού που επικρατεί, τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα: Σε ποιο βαθμό οι αξιότιμοι κύριοι και κυρίες, οι οποίοι… αγορεύουν με καταδικαστικό ύφος και περίσσια περηφάνια από το βήμα της Βουλής και τα τηλεοπτικά «παράθυρα» ενάντια στη διαδικασία διάθεσης των τηλεοπτικών συχνοτήτων, μιλούν με κανόνες που υπαγορεύει η Λογική και διάγουν «βίον πολιτικόν» απαλλαγμένο από το κοινό Συμφέρον;
Ας μην ξεχνάμε πως πριν μερικούς μήνες, μεγάλη μερίδα των τηλεοπτικών καναλιών άρχισε να αυθαιρετεί σε βάρος των πολιτών μεταδίδοντας φιλτραρισμένες-ανασκευασμένες πληροφορίες σχετικά με φλέγοντα ανθρωπιστικά, πολιτικά και οικονομικά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα.
Ήδη από τον Ιούλιο του 2015 - την εποχή του περιβόητου Δημοψηφίσματος - καναλάρχες, δημοσιογράφοι και τεχνικοί στόχευαν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα: τον αποπροσανατολισμό του κοινού από όσα πραγματικά συμβαίνουν.
Χαρακτηριστική ήταν η προσπάθεια να εκβιαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα με την επιστράτευση επιτυχημένων αλλά και ανερχόμενων δημοσιογράφων υπέρ του «ΝΑΙ». Έναν χρόνο μετά, η τακτική αυτή εξακολουθεί να εφαρμόζεται σε άλλους τομείς, χωρίς κανείς να παρεμβαίνει για να την καταγγείλει δημόσια.
Με αφορμή την αδειοδότηση, τα ίδια αυτά κανάλια περνούν στην αντεπίθεση ισχυριζόμενα πως υπηρετούν το καθήκον τους προς την κοινωνία και κατηγορούν την Κυβέρνηση για παιχνίδι προπαγάνδας...
Την μεγαλύτερη εντύπωση, παρόλα αυτά, προκαλεί το γεγονός πως παρά τα κακώς κείμενα που έχουν προηγηθεί, ουδέποτε εξετάστηκε ο κώδικας δεοντολογίας που διέπει τη λειτουργία των καναλιών! Ομολογουμένως, ο Υπουργός Επικρατείας είναι έξυπνος άνθρωπος, πώς είναι δυνατόν να μην μερίμνησε επαρκώς, ώστε η διαδικασία δημοπρασίας να αποκτήσει ένα ισχυρό θεμέλιο;
Σε μια υποθετική συνύπαρξη σύγχρονων και κλασσικών ιδεωδών, είναι μάλλον βέβαιο πως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι καθόλου ικανοποιημένοι δε θα ήταν με την υποβάθμιση της ανθρώπινης συλλογιστικής σήμερα. Μάλιστα, αν λάβουμε υπ’ όψιν το γεγονός πως στην αρχαία Ελλάδα η πνευματική καλλιέργεια και η σωματική ρώμη σμίλευαν εσωτερικά και εξωτερικά τον Άνθρωπο, ώστε να μην είναι ά-σχημος (δηλ. χωρίς σχήμα) αλλά να έχει μορφή (δηλ. έ-μορφος = όμορφος), καταλήγουμε εύλογα στο συμπέρασμα πως στη σύγχρονη Ελλάδα οι κλασσικές αξίες έχουν παραμεριστεί και το χρήμα έχει αναδειχθεί ως ο μόνος, αποδεκτός τρόπος υπεροχής.
Όσον αφορά στους υπόλοιπους πολιτικούς της Κυβέρνησης που καλούνται να στηρίξουν έμπρακτα τη διαδικασία αδειοδότησης, ανεξάρτητα από την προσωπική τους άποψη, είναι λογικό και αναμενόμενο να ακολουθήσουν την «εθνική γραμμή». Ας μην ξεχνούν όμως, τις παγίδες που κρύβονται σε μια αποστροφή του λόγου, ίσως εξαιτίας του ανάδρομου Ερμή… που επιτρέπει στις δηλώσεις να ερμηνεύονται κατά βούληση ή να «παρερμηνεύονται».
Σαφώς η διαδικασία δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών περιλαμβάνει αρκετά «σκοτεινά» σημεία, όμως το δέον θα ήταν όσοι έχουν ενστάσεις να εκφράσουν την αντίθεσή τους, όπως αρμόζει στην αξιοπρεπή έκφραση της αντίθεσης στην αδικία. Συνεπώς, αντί να στήνονται λαϊκά δικαστήρια νυχθημερόν στις τηλεοπτικές εκπομπές των «ηθικά πληγέντων» καναλιών, σε μια έννομη Δημοκρατία όπως είναι η ελληνική, ο δρόμος της Δικαιοσύνης είναι ο μόνος πολιτικά και αιτιολογικά ορθός.
