Δεν λειτουργεί το ...ασανσέρ ! (Αρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Οπως αναμενόταν και οπως είθισται η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων συνοδεύτηκε απο τις ευχές των πολιτικών για τους επιτυχόντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας . Πρωθυπουργός , υπουργοί , αρχηγοί κομμάτων , βουλευτές , Δήμαρχοι , Περιφερειάρχες και στελέχη της δημόσιας εκπαίδευσης , συνεχάρησαν τους νέους φοιτητές και τους εστειλαν τις ολόθερμες ευχές τους για τις σπουδές τους στις Πανεπιστημιακές σχολές .
Η ανακοίνωση ομως των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων γίνεται πάντα αφορμή και για εναν γενικότερο προβληματισμό , οσον αφορά το ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα και μάλιστα η συζήτηση αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία στη σημερινή συγκυρία της μηδενικής ανάπτυξης και της μεγάλης αβεβαιότητας για τις επαγγελματικές προοπτικές των νέων . Η συζήτηση επικεντρώθηκε στην πτώση των βάσεων , στις πολύ χαμηλές επιδόσεις των υποψηφίων και στον μεγάλο αριθμό εισακτέων στις πανεπιστημιακές σχολές . Είναι ενα πρόβλημα που αφορά τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στην εκπαίδευση . Υπάρχει ομως και ενα μεγαλύτερο πρόβλημα που αφορά την ανεργία των νέων και τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στην οικονομία και το ποαραγωγικό σύστημα της χώρας .Και αυτό είναι ασύλληπτα μεγαλύτερο πρόβλημα απο το πρώτο . Το γεγονός δηλαδή οτι εχουμε μια οικονομία που αδυνατεί να απορροφήσει ενα εκατομμύριο ανέργους και αλλες 500 χιλιάδες ανθρώπους , στην πλειοψηφία τους νέοι επιστήμονες που αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό για να βρούν εργασία .
Χωρίς καμία αμφιβολία η δημόσια εκπαίδευση ηταν απο τους πιο αξιοκρατικούς και αποτελεσματικούς θεσμούς που λειτούργησαν μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα και συνέβαλλε τα μέγιστα στην οικοδόμηση μιας ανοιχτής δημοκρατικής κοινωνίας και μιας ευημερούσας οικονομίας στελεχώνοντας με ικανότατο ανθρώπινο δυναμικό τη δημόσια διοίκηση , τα Νοσοκομεία , τα Πανεπιστήμια , τις επιχειρήσεις .
Ηταν η γενιά της αισιοδοξίας που προίκιζε τους αποφοίτους των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τη δυνατότητα αμεσης επαγγελματικής σταδιοδρομίας , κοινωνικής ανέλιξης και προκοπής .
Το σπουδαιότερο οι νέοι που αποφοιτούσαν τις δεκαετίες του '70 , του '80 και του '90 απο τα Πανεπιστήμια της χώρας εμπαιναν αμέσως στην αγορά εργασίας , εβρισκαν δουλειά αντίστοιχη των προσόντων που διέθεταν και ηξεραν οτι θα ζήσουν καλύτερα απο τους γονείς τους .
Για τους νέους σήμερα στην Ελλάδα η προοπτική να ζήσουν φτωχότερα απο τους γονείς τους μοιάζει με απόλυτη βεβαιότητα .
Είναι η γενιά της απογοήτευσης που χτίζει το βιογραφικό της με σπουδές στα ελληνικά πανεπιστήμια και μεταπτυχιακά , ετοιμη να μεταναστεύσει στο εξωτερικό για να βρεί δουλειά αντίστοιχη των προσόντων της , αφου στην Ελλάδα οι θέσεις απασχόλησης υψηλών προσόντων είναι δυσεύρετες .
Αυτό ομως είναι και το δράμα που ζεί εντονα τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία . Το κράτος εχει ξοδέψει πολλά εκατομμύρια για να βελτιώσει τη δημόσια εκπαίδευση σε ολες τις βαθμίδες του . Απο την αλλη πλευρά οι ελληνικές οικογένιες εχουν επενδύσει στην μόρφωση των παιδιών τους , ξοδεύοντας μικρές περιουσίες στα φροντιστήρια πανελλαδικών εξετάσεων , ξένων γλωσσών και μεταπτυχιακών σπουδών . Με απογοήτευση ομως διαπιστώνουν οτι το ''ασανσέρ'' δεν λειτουργεί . Και δεν λειτουργεί γιατί η ελληνική πολιτεία ουτε τα χρόνια πριν την κρίση , ουτε στα χρόνια μέσα στην κρίση φρόντισε να φέρει τα πάνω κάτω για να εξασφαλίσει προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης για τους μορφωμένους νέους . Ετσι λοιπόν σήμερα μετά απο μια τρομακτική οικονομική κρίση που διαρκεί δέκα ολοκληρα χρόνια , τα δύο μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας παραμένουν η εκτεταμένη ανεργία και η φυγή των νέων στο εξωτερικό . Προβλήματα που οφείλονται στην πλήρη ελλειψη επενδύσεων και οδηγούν την ελληνική κοινωνία στην απογοήτευση και στο μαρασμό .
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
