''Δυστυχισμένες οικογένειες'' ! (Αρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Ο Τολστόι λέει στη αρχή της Άννας Καρένινα, ότι όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν, ενώ η κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο.
Αυτή την κατάσταση μπορούμε να την ζήσουμε και στην πολιτική.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα μπορούμε να διακρίνουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια και δύο δυστυχισμένες!
Σε πελάγη ευτυχίας πλέει η μεγάλη οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας, αφού τα πράγματα της πάνε όλα δεξιά. Κέρδισε με αυτοδυναμία τις εκλογές του Ιουλίου του 2019, είδε τις επιλογές της να δικαιώνονται στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, σαρώνοντας Δήμους και Περιφέρειες και εξέλεξε τον μεγαλύτερο αριθμό ευρωβουλευτών.
Δύο χρόνια μετά έχει κάθε λόγο η πολιτική οικογένεια της Νέας Δημοκρατίας να είναι ευτυχισμένη, καθώς κυβερνά με το μικρότερο πολιτικό κόστος μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και ο κόσμος την εμπιστεύεται, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, θεωρώντας σωστές κατά κανόνα τις επιλογές της στα μεγάλα ζητήματα της πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη φορά μια κυβέρνηση στη μέση της θητείας της εξακολουθεί να διατηρεί ένα σημαντικό προβάδισμα από την αντιπολίτευση. Κυρίως όμως ο κόσμος εξακολουθεί να την εμπιστεύεται γιατί διαχειρίστηκε με αποφασιστικότητα και ορατά αποτελέσματα τις κρίσεις στον Έβρο με τους μετανάστες, αποτρέποντας τα σχέδια της γειτονικής χώρας της Τουρκίας, διαχειρίστηκε σχετικά καλά την υγειονομική κρίση της πανδημίας στο πρώτο κύμα (τελευταία έχει αρχίσει να αμφισβητείται η πολιτική της στη διαχείριση της κρίσης) και έχει τα χρήματα για να διαχειριστεί με την ίδια αποτελεσματικότητα και την οικονομική κρίση που βρίσκεται μπροστά μας. Διακρίνουμε όμως και δύο “δυστυχισμένες” πολιτικές οικογένειες. Τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ.
Η μεν πρώτη είναι δυστυχισμένη γιατί βλέπει τα ποσοστά της στις δημοσκοπήσεις να συρρικνώνονται και το χειρότερο γιατί η αντιπολιτευτική κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση δεν φαίνεται να συγκινεί τους πολίτες. Αντίθετα σε όλες τις δημοσκοπήσεις ακόμη και οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι ικανοποιημένοι από την αντιπολιτευτική τακτική του κόμματος!
Δυστυχισμένη αλλά με τον δικό της τρόπο είναι και η πολιτική οικογένεια του ΚΙΝΑΛ. Ζει με τα μεγαλεία του παρελθόντος αλλά για τους περισσότερους ψηφοφόρους που ζουν το παρόν και ενδιαφέρονται για το μέλλον, το ΚΙΝΑΛ μοιάζει με πολιτικό μαυσωλείο και τίποτα περισσότερο. Το έργο που παίζεται εκεί δεν φαίνεται να κόβει εισιτήρια στις παραστάσεις. Ίσως αυτό να γίνει μετά την εκλογή νέας ηγεσίας. Κανείς δεν ξέρει. Φυσικά τίποτα στην πολιτική δεν είναι αναπόφευκτο. Ούτε τα καλά, ούτε τα άσχημα αποτελέσματα είναι προκαθορισμένα. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να ανατραπούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Γιατί το να κάνεις σωστή πολιτική παραμένει μια φοβερά δύσκολη υπόθεση.
Ο Μισέλ Πλατινί έλεγε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι λαθών. Κερδίζει οποίος κάνει τα λιγότερα λάθη. Διαφορετικά όλα τα παιχνίδια θα έληγαν μηδέν - μηδέν!
Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική. Κερδίζει αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη. Και ο λόγος που ο Μητσοτάκης σήμερα κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι ως πρωθυπουργός κάνει τα λιγότερα λάθη από τους αντιπάλους του, εξουδετερώνοντας έτσι το πλεονέκτημα που έχει η αντιπολίτευση να κάνει κριτική στην κυβέρνηση και να καλλιεργεί προσδοκίες στον κόσμο.
Το θέμα όμως δεν είναι τι δεν κάνει καλά ο Μητσοτάκης και η κυβερνησή του, αλλά τι δεν κάνουν καλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης και δεν κερδίζουν από την μικρή έστω φθορά της κυβέρνησης.
Χρήστος Αλεξανδρής
