Η Ελλάδα και οι φίλοι της

Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας,
Μαθηματικός

Είμαστε μία όμορφη χώρα, στην εσχατιά της Ευρώπης. Δεν την κατοίκησαν ποτέ μαρκήσιοι ή δούκες. Αυτοί μόνο μας κατέκτησαν για κάμποσα χρόνια.

Την κατοίκησαν όμως άνθρωποι που κουβέντιαζαν για το «είναι», το «ειδέναι», για αριθμούς και γεωμετρικά σχήματα, για αστέρια και τις κινήσεις τους.

Κάποιοι δάσκαλοι με τους κοντυλοφόρους τους και κάτι καπεταναίοι με τα γιαταγάνια τους, έσκισαν τα σκοτάδια μακρόχρονης Οθωμανικής σκλαβιάς και είδαμε το φως της Ελευθερίας.

Δεν λείψαμε ποτέ από τα προσκλητήρια Ελευθερίας όταν μας το ζητούσαν ή το αποφασίζαμε μόνοι μας. Όσο διαρκούσε ο χαλασμός, βροχή έπεφταν οι έπαινοι.

Ύστερα λες και οι τζέντλεμαν έπαθαν αμνησία, τρόμαξαν να μας δεχθούν στους κόλπους της Ε.Ε., όχι με το αζημίωτο, φορτώνοντάς μας άχρηστο σιδηροδρομικό υλικό, αεροπλάνα, παροπλισμένα πλοία κλπ. φροντίζοντας συγχρόνως να μας διδάξουν τη μίζα, την αρπαχτή …

Φίλοι δε λέω σε καιρούς ήσυχους ^. σε κακοκαιρίες μας αφήνουν μόνους και αβοήθητους (εισβολή στην Κύπρο το 1974).

Δυστυχώς λίγοι πράττουν τα καλά ^. οι πολλοί μιλούν μόνο καλά και μας παραμυθιάζουν.

Φταίμε όμως και μείς. Δεν έχουμε κατανοήσει ότι στις διεθνείς τουλάχιστο σχέσεις η φιλία συμπίπτει με το συμφέρον. Δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε αυτή την τόσο λογική αλήθεια.

Σ’ αυτό συμβάλει ο Μεσογειακός συναισθηματισμός η ραγιάδικη υποταγή σ’ όποιον φαίνεται ισχυρός, η επιπολαιότητα στις αξιολογήσεις μας, η εσφαλμένη ταύτιση του ιδεατού με το εφικτό.

Δικό μας δημιούργημα είναι το πρόσωπο του Φιλέλληνα δηλ. εκείνου που θέτει την Ελλάδα ψηλότερα από τα συμφέροντα της Πατρίδας του. Όσο και αν είναι ρομαντική αυτή η αντίληψη η πραγματικότητα μας διαψεύδει.

Έχουμε πρόβλημα να διαλέξουμε μεταξύ «φίλων» τον πλέον συμφερότερο, αν και το καλύτερο είναι να έχουμε σχέσεις με όλους.

Από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του ’21 οι μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν τους δικούς τους οργανωμένους οπαδούς, οι οποίοι περιέπλεκαν τη δημιουργία μιας αυτόχθονης ανεξάρτητης γνώμης (Κωλέτης με τους Γάλλους, Μαυροκορδάτος με Άγγλους κλπ).

Στην πρόσφατη ιστορία μας είχαμε και έχουμε πολλούς «φίλους».

• Οι Άγγλοι είναι φίλοι ή αντίπαλοι ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Φίλοι το 1940, αντίπαλοι όμως στο Κυπριακό και τα Ελληνο-Τουρκικά.
• Γάλλοι και Γερμανοί είναι φίλοι όταν εξυπηρετούνται τα οικονομικά τους συμφέροντα ^. θαυμαστές όμως συνεπείς πάντοτε του πολιτισμού μας !
• Οι Ρώσοι φίλοι ή εχθροί ανάλογα με τις συγκυρίες, τα συμφέροντά τους ή τον εκνευρισμό τους από τη δική μας, αμφίθυμη στάση.
• Οι Αμερικάνοι (ΗΠΑ) άγνωστοι στην αρχή, έγιναν κηδεμόνες και φίλοι μετά το 1950.

Σπάνια οι ΗΠΑ κατέκτησαν τις καρδιές της πλειονότητας των Ελλήνων, όμως έχουν πάντα τον πρώτο λόγο στη διαμόρφωση της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας.

Δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι πολλές φορές οι ελεγχόμενες Μ.Κ.Ο. και οι διασυνδέσεις τους με Μ.Μ.Ε. ασκούν παραμορφωτική επιρροή π.χ. στηρίζουμε τους «δικούς μας» δικτάτορες και συγχρόνως κατηγορούμε τους ομοίους τους για έλλειψη δημοκρατίας. Στη συνέχεια αν ο «φίλος» δικτάτορας παύσει να μας εξυπηρετεί, τον κατακρημνίζουμε και αναζητούμε άλλον που θα μας εξυπηρετήσει καλύτερα (Παπαδόπουλος – Ιωαννίδης).

Είναι ανήσυχος με τον σημερινό εναγκαλισμό των ΗΠΑ. Τους δώσαμε την Αλεξανδρούπολη και πορευτήκαμε διπλωματικά επιτυχώς με αρκετούς γείτονες. Μόλις αναθαρρήσαμε να αμέσως τα προβλήματα με τους αγωγούς φυσικού αερίου.

Ας μελετάμε περισσότερο τις συνέπειες μιας φιλίας φροντίζοντας συγχρόνως να έχουμε τα νώτα μας καλυμμένα, διατηρώντας άριστες σχέσεις με πολλές και δυνατές χώρες. Μακάρι αυτή την κατεύθυνση να υπηρετεί το άνοιγμα προς τη Γαλλία.

Ο Κίσινγκερ αποδείχτηκε Μέττερνιχ του 20^ου αιώνα. Με τις διευθετήσεις του επέτρεψε στις ΗΠΑ να έχουν λόγο στην Ανατολική Μεσόγειο. Με τις ευλογίες του οι Τούρκοι κατέλαβαν τη μισή Κύπρο. Εδώ και 50 χρόνια το Κυπριακό βρίσκεται σε εκκρεμότητα που μάλλον κατευθύνεται από τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Τους φίλους μας δεν τους διέκρινε πάντα η τιμιότητα. Ένας λαός, έστω και κατά πλειοψηφία, αν ήταν τίμιος τι νομίζετε ότι θα συνέβαινε;

• Η Γερμανία θα δεχόταν ποτέ τον Χίλτερ;
• Η Ρωσία θα δεχόταν ποτέ τον Στάλιν ως δημοκράτη;
• Η Αμερική θα δεχόταν τον Τρούμαν που έριξε τις δύο ατομικές βόμβες;
• Η Ελλάδα … (ας μη γράψω ονόματα και ξύνω πληγές). Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας σταδιοδρομούν καλύτερα άτομα, όχι με τη λάμψη του πνεύματος και της εντιμότητάς τους, αλλά με την επιδεξιότητα του «συνάπτειν σχέσεις με καταστάσεις».

Συμπέρασμα: Είμαστε ευκολόπιστοι. Μείναμε στην πρώτη φράση του αρχαίου αναγνώσματος της Α΄ Γυμνασίου:

«Πιστεύω τω φίλω».

(Έχω εμπιστοσύνη στο φίλο μου).

Ξεχάσαμε τη σπουδαία συνέχειά της:

«Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις».