«Καχεκτική δημοκρατία» ή' θεσμική επανεκκίνηση;
Γράφει η Δρ. Βασιλική Λάζου
Οι αποκαλύψεις για τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων από την ΕΥΠ αποτελούν βαρύτατο πλήγμα για τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Ανακαλούν στη μνήμη την «καχεκτική δημοκρατία» του μετεμφυλιακού κράτους και παρακράτους αλλά και τις «σκοτεινές εποχές της ελληνικής στρατιωτικής χούντας», κατά το δημοσίευμα των Νιου Υόρκ Τάιμς.
Οι υποκλοπές, τα περιστατικά αστυνομικής καταστολής και ατιμωρησίας για αποδεδειγμένη κακομεταχείριση, οι παραβιάσεις των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας με τις επαναπροωθήσεις προσφύγων και η μονομέρεια των ΜΜΕ αποτελούν τις πιο προβεβλημένες ενδείξεις ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».
Ζωτικής σημασίας θεσμοί για τη λειτουργία του πολιτεύματος όπως το απόλυτα απαραβίαστο δικαίωμα του απορρήτου της επικοινωνίας καταστρατηγούνται - η επίκληση λόγων εθνικής ασφαλείας κάθε άλλο παρά πιστευτή είναι - και διαμορφώνεται ένα κλίμα «δημοσίων ψεμάτων» που επιτρέπει και ενθαρρύνει την παραβίαση των συνταγματικών διατάξεων.
Την ευθύνη για τη θεσμική εκτροπή φέρει η πολιτική ηγεσία της χώρας. Όχι μόνο επειδή αυτό απορρέει από το αξίωμά τους – ο πρωθυπουργός προσωπικά έσπευσε εξ αρχής να αναλάβει με νόμο την ευθύνη της ΕΥΠ - αλλά και ουσιαστικά γιατί, όπως αποδεικνύεται σε πλείστες όσες περιπτώσεις, πρόκειται για συνειδητές κυβερνητικές επιλογές. Οι προσπάθειες παραπλάνησης και παραπληροφόρησης μέσω αποσπασματικών, επιλεκτικών ειδήσεων κάθε άλλο παρά συγκαλύπτουν την υπόθεση καθώς διεθνή μέσα ενημέρωσης μεγάλης αναγνωρισιμότητας και κύρους αναδεικνύουν το «οξύ κυβερνητικό πρόβλημα».
Εκτός από την πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης και την αναζήτηση τυχόν ποινικών ευθυνών ο προοδευτικός κόσμος της χώρας πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη σύμπηξη ενός πολύμορφου δημοκρατικού μετώπου. Απέναντι στη ματαιότητα της φράσης «όλοι ίδιοι είναι», απέναντι στην επιφυλακτικότητα προς τα πολιτικά κόμματα και τους θεσμούς της κοινωνικής διαμεσολάβησης (συνδικάτα, αυτοδιοίκηση) είναι απαραίτητο να διαμορφωθεί μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία.
Απέναντι στον ολισθηρό αντιδημοκρατικό κατήφορο και την «κρίση του πολιτικού συστήματος» ο προοδευτικός κόσμος οφείλει να συγκροτήσει ένα σχέδιο θεσμικής ανάταξης που να εγγυάται τη δημοκρατία και τις δημοκρατικές κατακτήσεις του λαού. Απαιτούνται δημόσιες πρωτοβουλίες με εγχώρια και διεθνή απεύθυνση, θαρραλέες μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη, τη λειτουργία των ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές και τους μηχανισμούς ελέγχου με άξονες τη διαφάνεια, τη λογοδοσία, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία.
Η δημοκρατική αναγέννηση του τόπου μας είναι ζήτημα εξίσου σημαντικό με την οικονομική ανάκαμψη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη διοικητική μεταρρύθμιση. Η θωράκιση και η προάσπιση ενος κράτους δικαίου που θα λειτουργεί ως κυματοθραύστης στη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τη δικαστική επιλεκτικότητα και το αίσθημα του ανεξέλεγκτου απαιτεί συνειδητή συμμετοχή του λαού. Και για αυτό μας αφορά όλους.
