Θέματα της τοπικής ιστορίας: ΤΟ ΙΣΙΑΔΑΚΙ
Γράφει ο Νίκος Ταξ. Δαβανέλλος
«Όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, υποφέρει το γρασίδι» Αφρικανική ρήση
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το Ισιαδάκι. Ο πευκόφυτος λόφος του Αγίου Λουκά, ανήκει στο Δασαρχείο. Ο Δήμος, το διεκδικεί για να κάνει τις δέουσες παρεμβάσεις και να το δώσει στους Λαμιώτες, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Μπλεγμένο, λοιπόν, το Ισιαδάκι στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Φυσικά τούτο δεν μας εκπλήσσει, η γραφειοκρατία είναι στο αίμα μας!
Έτσι, λοιπόν, τούτος ο μαγευτικός χώρος βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Ένας χώρος, ο οποίος έχει αφήσει έντονες αναμνήσεις και έχει γράψει την δική του ιστορία από τη δεκαετία του ’50, τότε που οι μαθητές των γυμνασίων το δενδροφύτευσαν, αλλά και από την δεκαετία του ’80 και μέχρι "χθες". Λειτούργησε και προσέφερε τη δροσιά του, την μοσχοβολιά του πεύκου, την διασκέδαση, την ανακούφιση, την άθληση.
Στην πιο πάνω δεκαετία, με εμπνευστή και δημιουργό τον αείμνηστο Δήμαρχο Λάμπρο Παπαδήμα (1982-1985, 1986-1989, 1990-1993), o οποίος διετέλεσε υφυπουργός Δημοσίας Διοίκησης και Αποκέντρωσης (1996-1998 και 2001-2004 και υπουργός Υγείας και Πρόνοιας (1998-2000), ιδρύθηκε το αναψυκτήριο, η παιδική χαρά, οι χώροι του μπάσκετ και του τένις. Πρώτος ενοικιαστής ο Ταξιάρχης Χρυσαφόπουλος, ο οποίος το διατήρησε για περίπου 18 χρόνια. Κατόπιν ο Ευάγγελος Ρένιος για 17 χρόνια και τελευταία η σύζυγος του Ντότσικα. Στο χώρο αυτό παρουσιάστηκαν ντόπια καλλιτεχνικά και μουσικά συγκροτήματα, βιβλιοπαρουσιάσεις, το Ρουμελιώτικο Πάσχα, μικρή λυόμενη θεατρική σκηνή με πρώτο έργο από το ΔΗΠΕΘΕ μας «το Φυντανάκι», αγώνες μπάσκετ και βόλεϊ.
Σήμερα ο Δήμος Λαμιέων διατηρεί το χώρο καθαρό, καθώς επίσης την παιδική χαρά και εκείνων του μπάσκετ, όπου περισσότεροι από 30 νέοι παίζουν και γυμνάζονται καθημερινά. Μητέρες με τα παιδιά τους κατακλύζουν το χώρο. Πρέπει να γίνουν περισσότερα, όπως για παράδειγμα μια τουαλέτα (αν φυσικά συγκατατεθεί και το Δασαρχείο!). Η υπάρχουσα είναι κλειδωμένη! Το αναψυκτήριο βρίσκεται σε κατάσταση κατάρρευσης. Έχουν πέσει οι τοίχοι, τα παράθυρα έχουν γίνει "βεντάλιες", οι πόρτες δεν υπάρχουν, οι σοφάδες είναι στο ρυπαρό και γεμάτο σκουπίδια και μπάζα δάπεδο. Οι λακκούβες μέσα και έξω στο κοίλωμά τους κρατούν το βρώμικο νερό της βροχής, στο οποίο αντιφεγγίζουν οι ακτίνες του ήλιου καθώς γέρνει στις πλαγιές του Προφήτη Ηλία.
Και μια ερώτηση: Πότε ο Δήμος, ο κάθε Δήμος θα αποκτήσει εκείνη την ανεξαρτησία που είχε κάποτε; Πότε θα είναι ανεξάρτητος από την Αθήνα και το επιτελικό κράτος; Πότε δεν θα έχει κεχαγιά πάνω στο κεφάλι του, όπως συνέβαινε λίγες δεκαετίες πριν και όπως συμβαίνει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη του κόσμου;
Ας ελπίσουμε, πως κάποτε οι δήμαρχοι, όλοι μαζί θα σηκώσουν μπαϊράκι και θα γίνουν αφέντες του τόπου τους. Θα αποκτήσουν την ανεξαρτησία που είναι απαραίτητη ώστε να μπορούν να είναι αυτεξούσιοι. Θα είναι αυτό που δηλώνει και η λέξη: Δήμαρχος.
