Εμείς και οι μετανάστες (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Το μεταναστευτικό ζήτημα χωρίς καμία αμφιβολία είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη και γενικά ο δυτικός κόσμος σήμερα. 

Δεν έχει μόνο μια πτυχή. Είναι ένα πολυδιάστατο πρόβλημα και δικαιολογημένα προκαλεί εντάσεις, συγκρούσεις, διαφωνίες. 

Με τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή να συνεχίζονται και κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσουν, μοιάζει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία η δημιουργία νέων μεταναστευτικών ρευμάτων. Και ως εκ τούτου είναι απολύτως δικαιολογημένες οι όποιες ανησυχίες εκφράζονται στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών ότι αργά ή γρήγορα θα κληθούν να δεχτούν στις χώρες τους περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες.

Ο φόβος και η ανασφάλεια που αισθάνονται οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σπρώχνει ένα τμήμα του εκλογικού σώματος στην αγκαλιά ακροδεξιών κομμάτων και ηγετών που υπόσχονται προστασία.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τη ραγδαία άνοδο του αντιμεταναστευτικού λαϊκισμού κάθε φορά που στήνονται κάλπες στις χώρες της Ευρώπης.

Το μεταναστευτικό δοκιμάζει τη συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών, προκαλεί τριγμούς στα πολιτικά συστήματα, διχάζει τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια όπου μαίνονται μεγαλες αντιπαραθέσεις για τις ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές ταυτότητες των κοινωνιών.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη η συζήτηση για το μεταναστευτικό έχει σήμερα πολωθεί μεταξύ μιας ακροδεξιάς που επιχειρεί να επιβάλλει μια σκληρή αντιμεταναστευτική ατζέντα και να στείλει τους μετανάστες πίσω στις χώρες καταγωγής τους και μιας αριστεράς που εξακολουθεί με τη ρητορική της να υπερασπίζεται τις πολιτικές των ανοιχτών συνόρων.

Στη Γαλλία τα κόμματα της αντιπολίτευσης από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά συνασπίστηκαν για να καταψηφίσουν την μεταρρυθμιση που προωθεί ο Εμανουέλ Μακρόν με την οποία επιχειρεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της έλλειψης εργατικών χεριών με τη νομιμοποίηση μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα ακριβώς σε τομείς που υπάρχουν ελλείψεις σε εργατικά χέρια.

Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και η Ελλάδα.

Το έχουν επισημάνει με τις ερωτήσεις τους στη Βουλή πολλοί βουλευτές, το έχουν αναδείξει με τα ρεπορτάζ που κάνουν συχνά οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες.

Και αυτό το πρόβλημα προσπαθεί να επιλύσει ως ένα βαθμό και το νομοσχέδιο του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Δημήτρη Καιρίδη. Με τη διαφορά οτι στο ελληνικό κοινοβούλιο οι αντιδράσεις προέρχονται απο το εσωτερικό της κεντροδεξιάς παράταξης που έχει στα χέρια της την κυβέρνηση της χώρας αλλά και από τα κόμματα που κινούνται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας.

Αντιθέτως τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, τάχθηκαν θετικά απέναντι στα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για να αποκτήσουν νόμιμα χαρτιά οι μετανάστες που παραμένουν στη χώρα μας περισσότερο από τρία χρόνια και απασχολούνται σε τομείς που έχουν έλλειψη σε εργατικά χέρια, χωρίς ωστόσο να διαθέτουν τα νόμιμα έγγραφα.

Ευθύνες γι’ αυτό θα πρέπει να αποδοθούν και στους εργοδότες που επωφελούνται από τη φθηνή εργασία των μεταναστών, φοβούμενοι ότι θα αναγκαστούν να πληρώσουν περισσότερα αν αποκτήσουν τα απαραίτητα νόμιμα έγγραφα.

Κατά τη γνώμη μας το νομοσχέδιο της κυβέρνησης κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση μετριασμού των επιπτώσεων του μεταναστευτικού ζητήματος που ταλανίζει ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό που χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα και αυτό προσπαθεί να κάνει ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής είναι να αφομοιώσει τους μετανάστες που ζουν χρόνια στη χώρα μας παρέχοντας όλα τα νόμιμα έγγραφα και ταυτόχρονα να τους δώσει δουλειές για να μπορούν να ζήσουν καλύτερα σαν άνθρωποι προσφέροντας και οι ίδιοι στην οικονομία και στην κοινωνία.

Διότι, όπως έχει πει και ο Φουκουγιάμα, “οι μετανάστες που δεν αφομοιώνονται καλά σε κάποιες περιπτώσεις συνιστούν επικίνδυνη απειλή για την ασφάλεια”.

Χρήστος Αλεξανδρής