Η καταδίκη ενός νέου
«Πως ένας νέος μπορεί να φτάσει στο έγκλημα;». Το ερώτημα αυτό απασχόλησε προ καιρού την κοινή γνώμη της Γαλλίας, σύμφωνα με τον αθηναϊκό τύπο. Το ίδιο ερώτημα, κατά καιρούς, απασχολεί και την κοινή γνώμη ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου. Διότι τα κρούσματα της νεανικής εγκληματικότητας αυξάνονται καθημερινά. Φυσικά είναι εύκολο να στιγματίζει κανείς το έγκλημα και να εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τον εγκληματία. Το ίδιο εύκολο είναι να διατυπώνει τη συμπάθεια και τη λύπη του για το θύμα ή τα θύματα. Το δύσκολο είναι να γίνει η ακριβής διάγνωση της αρρώστιας και να προσδιορισθούν οι αιτίες που σπρώχνουν ένα νέο στο ξεκίνημα της ζωής του να γίνει εγκληματίας.
Δυστυχώς στο φοβερό αυτό κατάντημα δεν είναι δύσκολο κανείς να φτάσει, αφού υπάρχουν όλες οι διευκολυντικές προϋποθέσεις. Η σημερινή κοινωνία με όλη τη διάρθρωση ή μάλλον την εξάρθρωσή της, με την αποδιοργάνωση και τον ξεπεσμό της, είναι ιδεώδης χώρος, για να βλαστήσουν και αναπτυχθούν όλα τα σαπρόφυτα της εγκληματικότητας. Γίνεται συχνά το κέντρο εκπαίδευσης και ο προαγωγός του εγκλήματος. Και αυτή η ξεστρατισμένη κοινωνία της διαφθοράς έρχεται να στιγματίσει το έγκλημα και τον εγκληματία που αυτή εκπαίδευσες και άνδρωσε. Την επισήμανση και διάγνωση αυτή έκαναν και οι πνευματικοί παράγοντες της Γαλλίας, σύμφωνα με το δημοσίευμα. Η προβολή και εξύμνηση, είπαν, της βίας και του εγκλήματος, η κατάφωρη κοινωνική αδικία και η πρόκληση των πολεμικών συγκρούσεων, η αύξηση της ανεργίας και η φτώχεια, η απαξίωση του ψυχικού μεγαλείου γενικά, υποκινούν και προτρέπουν τις πιο εύθραυστες και αδύνατες φύσεις στη βία και στο έγκλημα. Αυτή είναι η μία αιτία και μάλιστα, όταν ηρωοποιεί και εξιδανικεύει το έγκλημα.
Και η δεύτερη αιτία, Ο νέος που βομβαρδίζεται αδιάκοπα από όλη αυτή τη συντονισμένη συνωμοσία του εγκλήματος, αντί να θωρακίζεται, αφήνεται ανυπεράσπιστος, χωρίς πνευματικό και ηθικό εξοπλισμό. Έχει δυστυχώς εγκαταλειφθεί αβοήθητος από όλους αυτούς που θα έπρεπε να τον προστατεύουν και να τον περιχαρακώνουν, αλλά και από την ίδια την οικογένειά του. Ποια προστασία και ποια εφόδια να προσφέρει μια υπονομευμένη και διαλυμένη οικογένεια; Ποια στηρίγματα να προσφέρει στους κατακλυσμιαίους αυτούς καιρούς ένα σπίτι αθεμελίωτο και παγερό που το μετέβαλε η ψυχρότητα και η αδιαφορία των γονέων σε απλό ξενοδοχείο ύπνου και φαγητού;
Ένα σπίτι που δεν προσφέρει τη ζεστασιά της αγάπης και της στοργής, που δεν το ζωογονεί η θερμή παρουσία της αφοσιωμένης μητέρας και του στοργικού πατέρα, που δεν το στηρίζει η αμοιβαία κατανόηση και το ζωηρό ενδιαφέρον όλων, δεν είναι σπίτι, έστω κι αν δεν στερείται από τίποτα. Δεν είναι σπίτι που εμπνέει, που ζεσταίνει, που ελκύει. Δεν είναι καταφύγιο, δεν είναι λιμάνι που προσφέρει ασφάλεια και προστασία στα πολυδοκιμασμένα σήμερα ανήσυχα νιάτα. Είναι τάφος γι’ αυτό και οδηγεί πρόωρα στον τάφο τα ιδανικά και μαζί με αυτά και τους ίδιους τους ανθρώπους. Και όμως στη γενική αυτή κοινωνική διάλυση η μεγάλη ελπίδα που απέμενε ήταν το σπίτι. Αυτό μπορούσε να προσφέρει το πιο αποτελεσματικό αντίδοτο στην αναρχία και τον ξεπεσμό με τη σύμπνοιά του, τη συνοχή του, την πειθαρχία του, την αγάπη και τη στοργή του.
Αυτό κυρίως έλειψε από την εποχή μας. Και η έλλειψη αυτή είναι αισθητή και τα αποτελέσματα τραγικά. Διότι τον πρωταρχικό ρόλο του τον ανέλαβε το πεζοδρόμιο, τον ανέλαβε ο προπαγανδιστής, ο αναρχικός, ο ανένταχτος, το έντυπο της ασυναρτησίας, το ανέλαβε η ανεύθυνη μικρή ή μεγάλη οθόνη, το διαδίκτυο, ο ύποπτος φίλος, το αποδιοργανωμένο σχολείο. Και ύστερα τα αποτελέσματα τα τραγικά και ανησυχητικά, ήλθαν σαν φυσική συνέπεια. Και πως ήταν δυνατόν να μην έλθουν; Η καταδίκη ενός νέου που εγκλημάτησε δεν είναι τυχαίο συμβάν. Είναι ένα γενικότερο ανησυχητικό φαινόμενο της σύγχρονης ανερμάτιστης κοινωνίας που πρέπει να μας αφυπνίσει, όσο είναι ακόμα καιρός.
