Όταν μιλούν τα όπλα! (Άρθρο του Xρήστου Αλεξανδρή)

Συζήτηση χθες στο ελληνικό κοινοβούλιο για τον Πόλεμο στην Ουκρανία. Επίκεντρο της αντιπαράθεσης η αποστολή στρατιωτικού υλικού στην δοκιμαζόμενη χώρα. Οι τόνοι ανέβηκαν, όπως αναμενόταν άλλωστε, ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν περιμέναμε φυσικά να μάθουμε κάτι που δεν ήταν γνωστό τις προηγούμενες ημέρες. Ούτε φυσικά περιμέναμε να γίνει καμία σοβαρή συζήτηση για τις διεθνείς εξελίξεις που τρέχουν μετά την αδιανόητη πράξη της ρωσικής εισβολής στην γειτονική της χώρα, την Ουκρανία. 

Τι μάθαμε απο τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ; Αυτό που γνωρίζαμε και πριν γίνει αυτή η συζήτηση. Ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Ότι η Ελλάδα είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Ότι η Ελλάδα είναι μια δημοκρατική χώρα που σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις ελευθερίες των λαών και ότι εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με αυταρχικά καθεστώτα.

Όλα αυτά τα αυτονόητα μας τα υπενθύμισε από το βήμα της Βουλής ο Ελληνας πρωθυπουργός, ίσως γιατί είχε την υποψία ότι τα έχουμε ξεχάσει. Καλά έκανε, αλλά το θέμα χθες δεν ήταν να μάθουμε τι Πολίτευμα έχει η Ελλάδα. Το θέμα ήταν το Ουκρανικό και πως αυτό δεν θα γίνει αιτία μεγαλύτερης έντασης στην περιοχή που θα μπορούσε να γίνει και αιτία ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου.

Επί αυτού του θέματος δεν ακούσαμε κάποια πρόταση που θα μπορούσε, αν υλοποιούνταν, να ανοίξει ένα διάδρομο για την εκτόνωση της πολεμικής κατάστασης και την κατάπαυση του πυρός.

Φαίνεται πως οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ δεν επηρεάζονται από τα τεκταινόμενα στο διεθνές σκηνικό. Πηγαίνουν στη Βουλή έχοντας ως κύριο μέλημά τους να χειροκροτήσουν τις ηγεσίες τους. Ανεξάρτητα από το αν έχουμε ειρήνη ή πόλεμο, το χειροκρότημα δεν λείπει. Είναι παντός καιρού ...

Οι μεν βουλευτές της κυβέρνησης με το χειροκρότημα τους επιβραβεύουν όλες τις ενέργειες του πρωθυπουργού, θεωρώντας τες εξ ορισμού σωστές και οι δε της αντιπολίτευσης χειροκροτούν τον δικό τους αρχηγό, αποδοκιμάζοντας τις επιλογές της κυβέρνησης.

Αυτή, δυστυχώς, είναι η ποιότητα του κοινοβουλευτικού διαλόγου και της πολιτικής αντιπαράθεσης στην πολιτική ζωή της χώρας. Μια μάχη χαρακωμάτων και μια ακατανόητη πόλωση, τις συνέπειες της οποίας δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί σε όλες της τις διαστάσεις.

Όπως όλοι αναγνωρίζουν διανύουμε την κρισιμότερη περίοδο από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ύστερα. Κανένας δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει και αν τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι το φιτίλι που θα ανάψει μια παγκόσμια ανάφλεξη. Επομένως η κρισιμότητα των στιγμών απαιτεί σοβαρότητα απ’ όλους και κυρίως από τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Δεν είναι ώρα για προβολή πολιτικών εγωισμων και στείρες κομματικές αντιπαραθέσεις που καταλήγουν σε ένα χειροκρότημα !

Δεν ξέρω αν με την απόφαση μας να στείλουμε όπλα μαζί με ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία που δίνουν τον υπερ πάντων αγώνα για να σώσουν την πατρίδα τους και τα σπίτια τους θα βοηθήσουμε την αντίσταση των Ουκρανών στην αναμέτρηση με τον πολεμικό “γολιάθ”. Δεν ξέρω επίσης αν αυτό θα βοηθήσει στην εκτόνωση της κατάστασης. Δεν ξέρω αν πράττει σωστά η Ευρώπη που απαντά στην πρόκληση με την αποστολή πολεμικού υλικού για να αντιμετωπίσει τον εισβολέα.

Βλέπω όμως ότι κλείνουμε όλους τους διαδρόμους διαλόγου και συννενόησης για την αποτροπή της γενικευμένης σύρραξης και τον τερματισμό του πολέμου. Από εκεί και πέρα όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και το χειρότερο σενάριο που δεν έχουμε φανταστεί. Τρομάζω στην ιδέα ότι τα πάντα κρέμονται από την ισχύ των όπλων. Μπορεί τα όπλα να λύνουν πράγματι τις διαφορές αλλά αφήνουν πίσω τους μεγάλες και ανεπανόρθωτες καταστροφές και πολύ πόνο. Συλλογικά τραύματα που δεν κλείνουν εύκολα. Αντίθετα διατηρούνται για πολλές δεκαετίες στη μνήμη.

Με τις εχθροπραξίες να βρίσκονται σε εξέλιξη και με την απειλή ενός ολοκαυτώματος να μην εχει απομακρυνθεί, διατρέχουμε ως Ευρώπη, ως Δυτικός κόσμος, ως ανθρωπότητα έναν τεράστιο κίνδυνο. Να θυσιαστεί η κληρονομιά του διαφωτισμού, όλη αυτή η πρόοδος της ανθρωπότητας, οι κατακτήσεις των λαών και των ανεξάρτητων κρατών.

Ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάμε την ανθρώπινη βλακεία. Γι’ αυτό ο Θεός βοηθός !

Xρήστος Αλεξανδρής