Σκέψεις και παρατηρήσεις για τη σχολική χρονιά που πέρασε!
Φέτος ήταν μία δύσκολη σχολική χρονιά. Η πανδημία, η τηλεκπαίδευση, οι αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια σημάδεψαν αυτή τη χρονιά η οποία ολοκληρώθηκε με την ανακοίνωση των βάσεων πριν από λίγες μέρες.
Η πανδημία που βιώνουμε εδώ και ενάμισι χρόνο έχει πλήξει την εκπαίδευση τρομακτικά, ίσως εφάμιλλα και με την οικονομία, αν και, δυστυχώς, δεν δίνεται η δέουσα σημασία στις εκπαιδευτικές επιπτώσεις της πανδημίας. Τα περιοριστικά μέτρα και η τηλεκπαίδευση επηρέασαν αρνητικά την ψυχολογία των παιδιών.
Η τηλεκπαίδευση που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς χαρακτήρισε το σχολικό μας έτος. Το διαδικτυακό μάθημα είχε θετικά αλλά και πολλά αρνητικά.
Σαφώς σε περίοδο που πόλεις βρίσκονταν στο «κόκκινο» από κρούσματα, η τηλεκπαίδευση κρατούσε τους μαθητές κοντά στη γνώση και αναμφίβολα σε όσους είχαν τα τεχνολογικά μέσα και τη διάθεση να παρακολουθήσουν, πρόσφερε πολλά!
Όμως, πολλές οικογένειες δεν είχαν επαρκή τεχνολογικό εξοπλισμό και διαδίκτυο, προϋποθέσεις που απαιτούνται. Ως μαθήτρια παρατήρησα ότι στο τμήμα μας από τους 22 μαθητές, οι 14 συμμετείχαν χρησιμοποιώντας κινητό τηλέφωνο. Έγιναν κάποιες προσπάθειες να αποκτήσουν ορισμένοι μαθητές από μία συσκευή τάμπλετ. Η διανομή, παρ’ όλα αυτά, αρχικά έγινε χωρίς οικονομικά κριτήρια γεγονός που προκάλεσε αδικίες. Όταν μπήκαν κάποια οικονομικά κριτήρια είχε περάσει ήδη πολύς καιρός.
Έπειτα, μαθητές και κυρίως εκπαιδευτικοί δεν μπορούσαν να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις τεχνολογικές δυνατότητες του δοθέντος συστήματος. Απαιτούνταν ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ στους εκπαιδευτικούς το καλοκαίρι του ’20, η οποία δεν έγινε, ενώ οι λοιμωξιολόγοι μιλούσαν για δύσκολο χειμώνα. Άρα, καμία πρόβλεψη, καμία οργάνωση!
Όμως, το σημαντικότερο είναι το εξής: το δια ζώσης μάθημα δεν συγκρίνεται με την τηλεκπαίδευση. Η φυσική παρουσία του εκπαιδευτικού κάνει το μάθημα αποτελεσματικότερο. Τα παιδιά στο σπίτι δεν βρίσκονταν στην ίδια εγρήγορση. Άλλα παρακολουθούσαν, άλλα όχι. Δεν ελέγχονταν τα παιδιά και η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η πλειοψηφία των μαθητών δεν παρακολουθούσε όπως έπρεπε.
Και μέσα σε αυτή τη δύσκολη χρονιά υπήρχαν 92.090 μαθητές με την πίεση των πανελληνίων.
Και σε αυτήν τη χρονιά το υπουργείο παιδείας αποφάσισε να κάνει αλλαγές για τους φετινούς υποψήφιους φοιτητές.
Άλλαξε το σύστημα εισαγωγής απασχολώντας έντονα την κοινή γνώμη.
Αξίζει, όμως, να δούμε τα πράγματα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.
Τα προηγούμενα χρόνια παρατηρούσαμε να περνάνε σε σχολές παιδιά με πολύ λίγα μόρια. Αυτό δεν οφειλόταν σε κάποια ατυχία σ’ ένα μάθημα αλλά στη γενικότερη αδιαφορία τους για το διάβασμα. Βλέπαμε, π.χ., να περνάνε σε σχολές με 1.000- 5.000 μόρια, στη φιλολογία και στο μαθηματικό με 7.500 μόρια. Και τι σημαίνει αυτό; Τα παιδιά αυτά δεν έχουν τις στοιχειώδεις γνώσεις να παρακολουθήσουν τα μαθήματα της σχολής τους. Γίνονταν φοιτητές χωρίς να έχουν κοπιάσει, με μικρές πιθανότητες αποφοίτησης και φυσικά αυτό είχε ως αποτέλεσμα και την υποβάθμιση ορισμένων σχολών. Η Ε.Β.Ε. (ελάχιστη βάση εισαγωγής), όμως, λύνει το πρόβλημα;
Η Ε.Β.Ε. βελτίωσε ελαφρώς την κατάσταση. Δεν έλυσε, όμως, το προαναφερθέν πρόβλημα.
Δημιούργησε, ωστόσο, πρόβλημα σε αριστούχους με τα ειδικά μαθήματα. Μπήκε στα ειδικά μαθήματα κάποια βάση. Η φετινή βάση ήταν μεγαλύτερη απ’ την καθιερωμένη βάση του 10 των προηγούμενων χρόνων.
Έτσι, μαθητές που αρίστευσαν στα μαθήματα της κατεύθυνσης τους, βρέθηκαν αυτομάτως εκτός της σχολής της αρεσκείας τους γιατί είχαν λίγο παρακάτω από τη βάση στο ειδικό μάθημα. Ο υφυπουργός παιδείας, βέβαια, επισήμανε τη σπουδαιότητα του ειδικού μαθήματος. Θα συμφωνήσω μαζί του. Όμως, όταν οι υπηρεσίες του δημόσιου σχολείου σχετικά με τα ειδικά μαθήματα είναι αμελητέες ως μηδαμινές, πώς γίνεται να υπάρχουν απαιτήσεις;
Δεν είναι άδικο να χάσουν παιδιά τη σχολή τους , ενώ στο σχολείο δεν διδάχθηκαν το ειδικό μάθημα;
Το υπουργείο παιδείας πέρυσι κατάργησε το σχέδιο ως μάθημα επιλογής. Όμως, φέτος η βάση εισαγωγής στο σχέδιο ξεπέρασε το 14, με αποτέλεσμα να μείνει τμήμα αρχιτεκτονικής χωρίς φοιτητές. Πώς γίνεται η βάση στο σχέδιο, από το 10 των προηγούμενων ετών, να υπερβαίνει το 14 τη στιγμή που τα παιδιά δεν το διδάχτηκαν. Δεν μπορεί ένας μαθητής, ένας γονέας να προσβάλει το σύστημα, αν υποστηρίξει πως δεν είχε χρήματα να στείλει το παιδί του φροντιστήριο; Οι απαιτήσεις πρέπει να είναι ανάλογες με τις προσφερόμενες υπηρεσίες.
Ας φροντίσει το υπουργείο να σχηματίζει τμήματα ειδικών μαθημάτων, ας φτιάξει βιβλία για τα ειδικά μαθήματα (ξένες γλώσσες) και μετά να έχει απαιτήσεις. Μήπως τελικά πρέπει να επανεξεταστεί η Ε.Β.Ε.;
Τέλος, παρατηρήσαμε τη συμπλήρωση δύο μηχανογραφικών. Ένα για τις σχολές Α.Ε.Ι. και ένα άλλο για δημόσια Ι.Ε.Κ. Και ερωτώ: Στα δημόσια Ι.Ε.Κ. δεν μπορεί ο καθένας να εγγραφεί όποτε θέλει; Γιατί απαιτείται συμπλήρωση μηχανογραφικού;
Προσωπικά θεωρώ πως δεν υπάρχει τέλειο σύστημα εισαγωγής. Πρέπει, όμως, να βελτιωθεί το υπάρχον σύστημα.
Συμφωνώ με την υπουργό στο ότι δεν είναι σωστό να περνάνε παιδιά με πολύ λίγα μόρια γιατί δεν προσπάθησαν, δεν έχουν γνώσεις και διάθεση να αποφοιτήσουν και να γίνουν μάχιμοι επιστήμονες. Πιθανόν να μην τελειώσουν τις σχολές τους ποτέ με αποτέλεσμα και να επιβαρύνεται η ελληνική οικογένεια (βέβαια, αυτό είναι στη δική της επιλογή) αλλά και το ίδιο το παιδί να ταλαιπωρείται σε μία σχολή που αδυνατεί να παρακολουθήσει και φυσικά υποβαθμίζονται και η εκπαίδευση και τα επαγγέλματα. Οι μαθητές που μπαίνουν στα πανεπιστήμια με πολύ λίγα μόρια είναι δύσκολο να αποφοιτήσουν!
Η ιστοσελίδα Voria.gr παρουσιάζει στατιστικά το φαινόμενο των «αιώνιων» φοιτητών. Μεταξύ άλλων αναφέρει πως τον Ιανουάριο του 2021, σε ένα σύνολο 79.434 εγγεγραμμένων φοιτητών στο ΑΠΘ, οι «αιώνιοι» φοιτητές είναι 34.943 (ποσοστό 44%) και οι ενεργοί φοιτητές είναι 44.491 (56%).
Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να μελετηθεί και ο χάρτης της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα; Μήπως είναι σκόπιμο ακόμη και να καταργηθούν κάποια τμήματα;
Καθώς συμπλήρωνα το μηχανογραφικό μου, διαπίστωσα έκπληκτη το πλήθος σχολών που έχουμε στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, για να γίνει κάποιος φιλόλογος υπάρχουν 19 τμήματα στα πανεπιστήμια της χώρας, στη φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, μάλιστα, υπάρχουν 4 διαφορετικά τμήματα. Για ποιο λόγο;
Γιατί δημιουργήθηκαν τόσα τμήματα; Για να απασχοληθούν καθηγητές;
Ο μεγάλος αριθμός των εισακτέων προκαλεί την αύξηση των ανέργων. Η Ελλάδα αδυνατεί να απορροφήσει τόσους επιστήμονες.
Ακόμη, στόχος του υπουργείου παιδείας,κατά την άποψή μου, θα πρέπει να είναι η αναβάθμιση της γενικής αλλά και ειδικά της τεχνικής εκπαίδευσης και η αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής οικογένειας.
Πιο συγκεκριμένα, είναι κοινός τόπος πως οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους θέλουν να δουν το παιδί τους επιστήμονα και μέσω των σπουδών του να αποκατασταθεί επαγγελματικά.
Αυτή η νοοτροπία είναι άκρως λανθασμένη. Δεν έχουν όλα τα παιδιά ούτε τις δυνατότητες ούτε τη διάθεση να κοπιάσουν να γίνουν επιστήμονες. Γι’ αυτό, λοιπόν, χρειάζεται αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης και τα παιδιά να γίνουν χρήσιμοι τεχνικοί για την κοινωνία. Δεν υποβαθμίζονται με αυτόν τον τρόπο και κανείς δεν θα τους κατευθύνει αναγκαστικά εκεί. Θα πρέπει ο ίδιος ο μαθητής και η οικογένειά του να συνειδητοποιήσει πως το παιδί τους θα είναι πιο χρήσιμο για την κοινωνία και πιο επιτυχημένο εάν καταπιαστεί με μία ενδιαφέρουσα και χρήσιμη τέχνη παρά να εισαχθεί σε μία σχολή που δεν θα του αρέσει και δεν θα μπορεί να αποφοιτήσει.
Τα παιδιά πρέπει να αξιοποιήσουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους. Μόνο έτσι θα γίνουν χρήσιμοι στην κοινωνία και θα επιτευχθεί πρόοδος!
Εν κατακλείδι, όπως προανέφερα, το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει βελτιώσεις.
Από πολλούς υπουργούς έχουν γίνει προσπάθειες αλλά χρειάζεται ακόμη δουλειά. Συνήθως ο ένας φτιάχνει ο επόμενος ξηλώνει. Δεν γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο η βελτίωση. Οι όποιες αλλαγές πρέπει να ισχύουν για κάποια χρόνια. Να φαίνονται τα αποτελέσματα, ώστε να κρίνονται.
Οι αλλαγές, ακόμη, καλό είναι να γίνονται έπειτα από συζητήσεις ανθρώπων που γνωρίζουν την εκπαίδευση κι όχι από άσχετους (όπως συνήθως). Οι αλλαγές στην εκπαίδευση χρειάζονται δημοκρατικές συζητήσεις κι όχι αντιπολιτευτικές κραυγές. Απαιτούν διακομματική - εθνική συναίνεση. Απαιτούν ανθρώπους, οι οποίοι τουλάχιστον πέρασαν από το δημόσιο θρανίο κι όχι από κολλέγια, ανθρώπους με ΟΡΑΜΑ, ΜΕΡΑΚΙ και ΑΓΑΠΗ για το δημόσιο σχολείο!!!
Σοφία Προβοπούλου
Φοιτήτρια Νομικής
