Ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης!

Η λαϊκή ετυμηγορία έθεσε τους πάντες ενώπιον των ευθυνών τους. Είναι ώρα απολογισμού και αυτοκριτικής όχι μόνο για τους κυβερνώντες αλλά και για τους αντιπολιτευόμενους. Όχι μόνο για τους εκφραστές της μνημονιακής πολιτικής αλλά και για τους αντιμνημονιακούς που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τον τόπο. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν για τους κυβερνώντες μια ανώμαλη προσγείωση στην σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που ζουν σήμερα εκατομμύρια πολίτες στη χώρα μας. Με τις δηλώσεις τους  περί “αποκατάστασης κοινωνικών αδικιών’’ και ότι “ο τόπος δεν αντέχει άλλη λιτότητα “τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ευθαρσώς ομολογούν ότι μάλλον είχαν χάσει την επαφή τους με αυτή την πραγματικότητα και ότι ήρθε η ώρα για διορθωτικές κινήσεις.

Μέχρι σήμερα η συγκυβέρνηση συντηρητικών και σοσιαλιστών αθετώντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει για την διαπραγμάτευση του χρέους και την αλλαγή του μείγματος οικονομικής πολιτικής, εφάρμοζε με ζήλο και αλαζονική διάθεση τις εντολές της Τρόικας, αποσπώντας εμπιστοσύνη και εγκώμια από τους ευρωπαίους αξιωματούχους και αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Με αλαζονική διάθεση και αποθέωση επικοινωνιακής πολιτικής διαφήμιζαν τα πρωτογενή πλεονάσματα και την έξοδο στις αγορές αποσιωπώντας ότι η θεραπευτική αγωγή μόνο αρνητικά αποτελέσματα απέφερε.

Έσωσαν τις Τράπεζες, καταστρέφοντας την πραγματική οικονομία αυξάνοντας σε υπερβολικά ύψη την ανεργία και μεγαλώνοντας σε απόλυτους αριθμούς το χρέος. Στις εκλογές αποδοκιμάστηκε η πολιτική της ύφεσης και της λιτότητας, η πολιτική που επαγγέλλεται την έξοδο από την κρίση μέσα απο την αύξηση της φτώχειας, των ανισοτήτων και των κοινωνικών αποκλεισμών. Αποδοκιμάστηκε το δόγμα της φτώχειας για όλους που τόσο πιστά υπηρετήθηκε από συντηρητικούς και σοσιαλιστές πολιτικούς με το επιχείρημα  ότι δεν υπάρχει δήθεν άλλος δρόμος και καμία εναλλακτική λύση, ότι ήταν να ειπωθεί ειπώθηκε με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και από εδώ και πέρα οι συζητήσεις περιττεύουν.

Χρειάζεται όμως υψηλή αναίδεια και κυνισμός για να καλύπτει κάποιος με τέτοια επιχειρήματα την  καταστροφή της παραγωγικής βάσης και την κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής στη χώρα μας. Για τα εκατομμύρια ελλήνων πολιτών που έχουν χάσει την δουλειά τους και ένα μεγάλο μέρος του εισοδηματός τους η κρίση και η συνταγή της λιτότητας δεν είναι τίποτα άλλο από μια αρπαγή και βίαιη κατάσχεση κοινωνικών και ατομικών διακαιωμάτων. Η ευρωπαϊκή συνταγή για την Ελλάδα που με ζήλο εφαρμόζεται από τη συγκυβέρνηση μοιάζει με αγωγή πολύ πιο παρακινδυνευμένη από την αρχική νόσο της υπερχρέωσης. Οι εκλογές ανέδειξαν και ένα τεράστιο ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Κανένα πρόγραμμα οικονομικής εξυγίανσης δεν μπορεί να είναι αποτελεσματικό εάν δεν είναι κοινωνικά δίκαιο. Αυτή την αυτονόητη και απλή αλήθεια ξέχασαν οι κυβερνώντες ρίχνοντας όλο το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής σε αυτούς που ούτε ωφελήθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν, ούτε έχουν σήμερα για να δώσουν, αλλά και όσο δίνουν στο κράτος τόσο περισσότερο επισπεύδεται η πρώτη του βιοτικού τους επιπέδου και της δικής τους οικονομικής κατάρρευσης. Με αυτό το πελώριο ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης στην κατανομή των φορολογικών και εισοδηματικών βαρών βρίσκεται αντιμέτωπη σήμερα και η Αριστερά που διεκδικεί να πάρει στα χέρια της την διακυβέρνηση του τόπου.

Χρήστος Αλεξανδρής