«Οι μηλιές», «τα μήλα» και... «οι φυτευτοί»

Είναι γνωστή η παροιμία «το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει», το νόημα της οποίας είναι ότι ο κατιών, ομοιάζει προς τον ανιόντα του, σε πάρα πολλά χαρακτηριστικά.  

Μάλιστα, μερικές φορές έχουμε την τάση να επιδιώκουμε να επιβεβαιώσουμε την ως άνω παροιμία για πρόσωπα, τα οποία επειδή κατάγονται από ανιόντες, που για διαφόρους λόγους στο παρελθόν είχαν μεγαλουργήσει - ο καθένας στον τομέα του - να θεωρούμε σχεδόν αυτονόητο ότι το ίδιο πρόκειται να συμβεί και με τα ίδια. Αυτό συμβαίνει, κυρίως, στην πολιτική σκηνή, όπου βλέπουμε τα παιδιά πολλών και σημαντικών πολιτικών, εδώ και δεκαετίες, να προσπαθούν να μιμηθούν, αλλά και να ξεπεράσουν τους γονείς τους.

Φυσικά, τα μεγέθη πολλές φορές δεν είναι συγκρίσιμα, διότι οι συνθήκες σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους δεν είναι οι ίδιες. Αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει ότι ένας καλός πολιτικός του παρελθόντος θα μπορούσε σήμερα να ήταν μέτριος, ενώ ένας του παρόντος, ο οποίος σήμερα είναι κάτω του μετρίου, να ήταν στο παρελθόν σε ψηλότερο επίπεδο. Συνεπώς, θα μπορούσε ευκόλως να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι υπάρχουν εδώδιμες μηλιές και μη, όπως αντίστοιχα, υγιή και σάπια μήλα.  

Περαιτέρω, υπάρχει και το φαινόμενο το μήλο να μην πέσει ακριβώς κάτω από την μηλιά, αλλά λίγο πιο πέρα, όπως επίσης να μην πέσει και καθόλου. Στην ελληνική πολιτική ζωή, αρχής γενομένης για τους σκοπούς του παρόντος από την Μεταπολίτευση και μετά, επειδή στο προσκήνιο, αλλά και στο παρασκήνιο, βρίσκονται τα παιδιά πολιτικών, οι οποίοι άλλαξαν τον ρουν της πολιτικής ζωής του τόπου, έχουμε ζωντανά παραδείγματα, εκ των οποίων προκύπτει ότι το μήλο, όχι μόνο δεν έπεσε κάτω από την μηλιά, αλλά πολύ περισσότερο δεν πρέπει να ήταν μήλο. Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Γεννηματάς είναι μερικοί εξ αυτών, που μέχρι και σήμερα αναφερόμαστε στο όνομά τους - πιθανολογώ οι περισσότεροι εξ ημών - απ’ όποιον χώρο κι αν προερχόμαστε, πρωτίστως για το πολιτικό και ηθικό ανάστημά τους και δευτερευόντως γι’ αυτά που ο καθένας από αυτούς μεταλαμπάδευσε με τα δικά του ποιοτικά χαρακτηριστικά από θέσεις ευθύνης στην χώρα.

Στον αντίποδα, οι καρποί τους αποδείχθηκε ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων, αφού για ιδιοτελείς σκοπούς θυσιάζουν ακόμα και το βαρύ όνομα που φέρουν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, επειδή κάποιοι του ψέλλιζαν τ’ αυτιά ότι ήτο ανατραπείς Πρωθυπουργός, αποφάσισε να ιδρύσει δικό του κόμμα και να διαλύσει εμμέσως το κόμμα, που ο αείμνηστος πατέρας του ίδρυσε και που διαμόρφωσε νέα δεδομένα στην χώρα, αφού ήταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτό που όταν ανέλαβε την εξουσία προέβη σε ρηξικέλευθες για την εποχή μεταρρυθμίσεις σε όλο τον δημόσιο βίο.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Παπανδρέου παραιτήθηκε από μόνος του, και δη, ενώ ήταν Πρωθυπουργός της τάξεως του 43,92%! Αυτοί βέβαια που του έβαλαν ψύλλους στ’ αυτιά, είναι οι ίδιοι που έχτισαν γέφυρες με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τώρα με το ΚΙΝ.ΑΛ., όταν διαπίστωσαν ότι με το ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. δεν είναι εκλόγιμοι.

Στο ίδιο μήκος κύματος, η Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ και του ΚΙΝ.ΑΛ., μολονότι, επιτακτικά, η κομματική της βάση ζητά να διεξαχθεί ο προεκλογικός αγώνας στο όνομα του ΠΑ.ΣΟ.Κ και μόνο, κάτι που η ίδια εξακολουθεί ν’ αρνείται πεισματικά, εντούτοις, ανέχεται πολιτικές συμπεριφορές, όπως του προαναφερθέντος, ο οποίος συχνά – πυκνά προβαίνει σε πολιτικά ατοπήματα, προσβάλλοντας ακόμα και τους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα να προκαλούνται απορίες για το ποιος εν τέλει έχει τα ηνία.

Κι αφού καταπιάστηκα με καλλιέργειες δεν μπορώ να μην αναφερθώ στους λεγόμενους «φυτευτούς», ήτοι σε όλους αυτούς, οι οποίοι ξαφνικά, μια καλή πρωία εμφανίζονται από το πουθενά, μολονότι είναι εξαφανισμένοι για πολλά χρόνια από έναν τόπο ή δεν έχουν ζήσει ποτέ σε αυτόν και διεκδικούν με αξιώσεις θώκους και εξουσία, αφενός στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αφετέρου στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Τα παραδείγματα για μία ακόμη φορά είναι αξιοσημείωτα και στην δική μας Περιφέρεια.

Το θλιβερό είναι ότι όλα αυτά γίνονται συνήθως με τις ευλογίες της εκάστοτε ηγεσίας! Οι «χαρισματικοί» αυτοί άνθρωποι, ενώ εμφανίζονται ως οι πολιτικοί σωτήρες του τόπου, αλλά και των κομμάτων, ωστόσο, δεν αντιλαμβάνονται ότι η παρουσία τους περισσότερο αποτρέπει, παρά συνενώνει και ομογενοποιεί.

Τα όπλα δε που διαθέτουν στην φαρέτρα τους είναι η διαβολή συνυποψηφίων και η αποδόμηση των τελευταίων με πλαστά επιχειρήματα. Άλλωστε πάγια τακτική όλων αυτών, είναι η προσκόλληση σε δημόσια πρόσωπα, τα οποία τους πριμοδοτούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Αυτή η τακτική ακολουθείται ακόμη και σήμερα εντός του ΚΙΝ.ΑΛ., με αποτέλεσμα, πράγματι να αναφύεται casus belli, αφού σε ένα κόμμα που υποτίθεται ότι θέλει να είναι ο κύριος εκφραστής του προοδευτικού κέντρου βρίσκουν καταφύγιο απολίτικα στοιχεία, τα οποία μετά το πέρας των εκλογών θα επιστρέψουν πάλι στο καβούκι τους, όπως συνήθιζαν να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια, ενώ κάποια άλλα θα αναζητήσουν αλλού κομματική στέγη, παρόλο που αρκετοί το έπραξαν κι έχουν «φάει πόρτα».

Αυτή λοιπόν είναι η ειδοποιός διαφορά μας, διότι επαύριον των εκλογών εγώ θα βγαίνω στην Όθωνος, θα κατηφορίζω την Κολοκοτρώνη και συναντώντας την Καποδιστρίου θα βαδίζω στον δρόμο για τα Δικαστήρια, όπως κάνω όλα αυτά τα χρόνια, κοιτώντας τους ίδιους ανθρώπους στα μάτια, με το ίδιο καθαρό βλέμμα, υπερασπιζόμενος τον χώρο από τον οποίο προέρχομαι και με τιμά, με πλήρη συνείδηση των όσων θα έχω κάνει και πει, διότι verba volant scripta manent. Θα αφουγκράζομαι τον παλμό της κοινωνίας, μιας κοινωνίας ξεχασμένης, παραμελημένης και δυσαρεστημένης, κυρίως, από εμάς που θέλουμε να λέμε ότι αγωνιζόμαστε για το καλό του τόπου μας ή της χώρας μας, μολονότι οι περισσότεροι «αγωνίζονται» για το δικό τους καλό. Και θα τα κάνω όλα αυτά επειδή είμαι ελεύθερος άνθρωπος… Επειδή είμαι ένα μήλο που έπεσε ακριβώς κάτω από την μηλιά.

Παναγιώτης Λ. Κυριάκου
Υποψήφιος Βουλευτής
ΚΙΝ.ΑΛ. Ν. Φθιώτιδας