Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Ας ξεκινήσουμε από το ερώτημα. Τι χρειάζεται ένα κομματικό συνέδριο για να θεωρηθεί επιτυχημένο ; Ότι δηλαδή εκπλήρωσε τους σκοπούς και τους στόχους για τους οποίους πραγματοποιήθηκε.
Κατά την ταπεινή μας άποψη είναι απαραίτητη η μαζικότητα, ο παλμός, η πολιτική πρόταση, η συμμετοχή, οι εντάσεις, οι διαφωνίες, ο διάλογος, η κριτική, η σύνθεση. Κοντά σε όλα αυτά χρειάζεται και το κερασάκι στην τούρτα που δεν είναι άλλο από την αμφισβήτηση του αρχηγού.
Η αλήθεια είναι ότι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τροφή για πολιτική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για τη Νέα Δημοκρατία, το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, με τα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, “ένα αφόρητο μείγμα τοξικότητας, χυδαιολογίας, λαϊκισμού και εντάσεων που δεν αρμόζει σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης”.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ το συνέδριο ήταν “το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για το κόμμα, για την αριστερά, για τη προοδευτική παράταξη αλλά και για το αύριο της χώρας, για την αναγκαία πολιτική αλλαγή και τη προοδευτική κυβέρνηση που έχει ανάγκη ο τόπος”.
Τα κυβερνητικά στελέχη προσπάθησαν να αναδείξουν την τάση αμφισβήτησης του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν όμως μειοψηφική αφού η κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα ήταν το χαρακτηριστικό αυτού του συνεδρίου γεγονός που αποτυπώθηκε και στα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για τις καταστατικές αλλαγές και την υπερψήφιση της πρότασης για εκλογή του αρχηγού από τη βάση.
Στην Ελλάδα οι αρχηγοί των κομμάτων αμφισβητούνται συνήθως όταν χάνουν τις εκλογές ή όταν βλέπουν το πολιτικό τους κεφάλαιο να απομειωνεται στις δημοσκοπήσεις.
Ενόσω βρίσκονται στην κυβέρνηση ουδείς τολμά να αμφισβητήσει τον αρχηγό γιατί εξακολουθεί να ισχύει ο αφορισμός της Βάσως Παπανδρέου “οποίος διαφωνεί διαγράφεται”.
Από αυτή την άποψη μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημενο το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς γιατί είχε όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις ενός επιτυχημένου συνεδρίου. Αμφισβητήθηκε ακόμη και ο αρχηγός, πράγμα που δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μέχρι σήμερα σε κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κάνουν αγώνα για να πάρουν την εξουσία.
Για παράδειγμα, ο κανόνας στα άλλα κόμματα είναι ο αρχηγός να αμφισβητείται μόνο στις κάλπες και να παραιτείται μετά από μια εκλογική ήττα. Ένας άγραφος κανόνας της πολιτικής και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που δεν τον είδαμε όμως να υιοθετείται και να εφαρμόζεται στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως είναι μια ακόμη απόδειξη ότι στην πολιτική δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν πολιτικοί και κόμματα με διαφορετική φιλοσοφία, αρχές, αντιλήψεις και συμπεριφορές.
Η ιδιαιτερότητα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο αρχηγός παραμένει κυρίαρχος στο κόμμα, παρά το ότι έχασε τις εκλογές το 2019 και παρά το ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να μην καρπώνεται, στο βαθμό που θα ήθελε, την φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης.
Σε άλλες περιόδους το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο είχε καταφέρει να μικρύνει την ψαλίδα με το πρώτο κόμμα αλλά να παίρνει και προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις.
Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, τρία χρόνια μετά τη νίκη της στις εκλογές, εξακολουθεί να παραμένει πρώτο κόμμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων με βάση τις μετρήσεις των δημοσκοπήσεων. Και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει έντονα την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Διότι θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς γίνεται να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι «ξοδεύει για λίγους και όχι για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία» και αυτή η κοινωνική αδικία να μην εχει γίνει αντιληπτή απο την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, επιτρέποντας στη Νέα Δημοκρατία τρία χρόνια μετά τις τελευταίες εκλογές να διατηρεί ενα καθαρό δημοσκοπικό προβάδισμα.
Αυτό είναι, κατά την άποψή μας, ένα σημαντικό πρόβλημα που θα πρέπει να απασχολήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γιατί μπορεί στα συνέδρια τον πρόεδρο να τον ψηφίζουν τα κομματικά στελέχη, τους πρωθυπουργούς όμως τους ψηφίζει η κοινωνία !
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
