Κάθε πόλεμος κατάρα

Γράφει η Αρχοντούλα Ζωγραφοπούλου-Τσιάμη

Ο πόλεμος γενικά

Είναι η πιο θλιβερή είδηση που έρχεται στ’ αυτιά όλων μας, αλλά κυρίως σ’ αυτούς που είχαν την κακή τύχη να τον ζήσουν.

Το δεινότερο απ’ όλα τα καλά που μπορεί να έρθει από ανθρώπους πάνω σε άλλους ανθρώπους. Ένας εφιάλτης με αναμνήσεις φρικτές που μένουν ανεξίτηλες. Κάθε πόλεμος και μια κατάρα.

Κάθε πόλεμος έρχεται για να ταλαιπωρήσει, να ταπεινώσει, να εκπατρίσει, να καταστρέψει, να εξαφανίσει. Κι όμως υπάρχουν κατά καιρούς πόλεμοι. Και πάντα θα γίνονται αυτοί μέχρις εκεί που θα λειτουργούν τα μεγάλα εργοστάσια παραγωγής πολεμικού υλικού που πρέπει να πωληθεί.

Μέχρις εκεί που θα γεννιούνται αιμοχαρείς κυβερνήτες. Ως εκεί που βγαίνουν μπροστά τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα και οι προπαγάνδες. Εκεί που πάντα το μεγάλο ψάρι θα τρώει το μικρό και η άγρια βία και η βαρβαρότητα θα δρουν ανεξέλεγκτα, ξέφραγα.

Όπως, σκοτώνοντας άμαχο πληθυσμό, μηδενίζοντας την αξία της ανθρώπινης ζωής. Λέτε και δε φτάνει ο στρατός, τα νιάτα, οι ελπίδες και τα όνειρα των γονιών τους, που σωριάζονται άδικα, πριν ανθίσουν τα μπουμπούκια να δώσουν το άρωμά τους για να υφαίνεται το σύμπαν.

Κάποια στιγμή ο κάθε πόλεμος τελειώνει. Μα το επακόλουθο του πολέμου παραμένουν για χρόνια. Και οι πληγές αιμορραγούν εκεί που ο βαρύς ανθρώπινος απολογισμός δε θα ξεθωριάζει.

Είμαι ο πόλεμος εγώ και δεν υπολογίζω
και τους φτωχούς και πλούσιους όλους τους γονατίζω
Πετάω χαρά και ιδανικά που έχουν οι λαοί
τίποτα δεν αφήνω να ανθίσει εδώ στη γη.
Βάζω φωτιά σκορπώ καπνούς, καθώς θλίψη και πένθη
έτσι που να με τρέμουνε πάνω στη γη τα έθνη.
Όπου εγώ τρόμος και καταστροφή, τέρμα στα ζωντανά,
όπου εγώ πόνος και τάφοι εκεί, πλήθος τα ορφανά.