«Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθη και οι καημοί τού κόσμου»

«Σβησμένες ὅλες οἱ φωτιὲς  
οἱ πλάστρες μέσ’ τὴ Χώρα.
Στὴν ἐκκλησιά, στὸν κλίβανο,
στὸ σπίτι,  στ’ ἀργαστῆρι
   παντοῦ·  στὸ κάστρο,
στὴν καρδιά,
 τ’ ἀποκαΐδια· οἱ στάχτες.                       
               (…) (Παλαμάς,
    Η φλογέρα τού Βασιλιά)

Η επώδυνη τρέχουσα πραγματικότητα ασφαλώς είναι όπως την χρωματίζει ο ποιητής. Αλλά και η αναστημένη ελπίδα επίσης:
            «Ξαναζωντάνεψε κ' ἐσὺ καὶ ρίξου,
                            ὦ φλόγα, ὦ φλόγα,
     καὶ κύλησε καὶ πέρασε στὰ διάπλατα
                   τῆς χώρας,
καὶ στῆς ψυχῆς τ' ἀπόβαθα, καὶ πλάσε τα
                   καὶ ζῆσ' τα,
                   γιομάτα ροδοκόκκινα παιδιὰ
            καὶ καρδιοχτύπια,
    καὶ πλάσε τους καὶ ζῆσε τους κάποιους
           καη μοὺς πατέρες,
                   καὶ κάποιες γνῶμες πλάσε τις
        καὶ ζῆσε τις μητέρες,
   καὶ κάμε ἀδέρφια τὰ ὄνειρα καὶ τὰ ἔργα!
         Ἐμπρός, τραγούδι!
Και η αυστηρή προειδοποίηση:
 
                    «Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει
                       το προσκλητήρι των καιρών
                       να το φυσάει ή να το κρούει
                      σάλπιγγα ή τύμπανο, το ακούει,
                       δεν λέει: Παρών!»                                                                                         
(Δωδεκάλογος τού Γύφτου)

Διαβάστε περισσότερα στο φύλλο του Λ.Τ. της Πέμπτης 24/10.