Η Ολυμπιακή Φλόγα

Του Α. Χριστοδούλου
(Αφιερωμένο στο πλήρωμα εκείνης της αποστολής).

Στην προβλήτα, στο δέλτα του Φαλήρου, ο κόσμος ζωηρά χειροκροτεί
στην πλώρη, του πλοίου, της Ολυμπιακής φλόγας γίνεται η αφή.
Το Ναυαρίνο, αντιτορπιλικό πλοίο του πολεμικού μας ναυτικού
στη Γένοβα, της Ιταλίας,θα τη μεταφέρει κι από εκεί
στην πρωτεύουσα του Μεξικού.

Η ναυτική σφυρίχτρα, στα χείλη του ναύτη φυλακής, "κελαηδάει"

τα μεγάφωνα φωνάζουν, εις θέσιν απάρσεως, εις θέσιν απάρσεως
στην πλώρη, σ'ενα μικρό βωμό,η Ολυμπιακή φλόγα είναι αναμμένη
στη γέφυρα, στο μηχανοστάσιο "Stand by", στο κατάστρωμα οι ναύτες είναι μαζεμένοι.

Το πλοίο αναχωρεί για την Ιταλία, οι μηχανές "πρόσω ολοταχώς"
δια μέσω του ισθμού της Κορίνθου, δεν είχα βάρδια ευτυχώς
είδα απο κοντά τα ανθρώπινα θαύματα, σαν τον Ισθμό
μπροστά στο πενήντα πέντε πυροβόλο στεκόμουν με τον δεύτερο μηχανικό.

Η Ολυμπιακή φλόγα στη γέφυρα, σ' ένα φανάρι, στο καρέ αξιωματικών
στο μηχανοστάσιο, στα υποφράγματα, ξεδιπλώνονται τα όνειρα ναυτών.
Στη Γένοβα θα πάμε στα καντούνια, της "αμαρτίας" τα στενά σοκάκια
καλώς ήρθε ο Ελληνικός στόλος, ακούγονται οι "σειρήνες", καλώς τα τα ναυτάκια.

Το πλοίο ταξιδεύει, ήσυχη η θάλασσα, λάδι, ονειρεμένη στη θωριά της φλόγας
στην πλωριά μηχανή ένας ναύτης, κάτω από τον αεραγωγό, τα γαλάζια μάτια της Όλγας
θυμάται και χαμογελά, στο κάτω δάπεδο "κελαηδάνε" οι αντλίες και τα βοηθητικά
στο χειριστήριο ο υπόλογος λιώνει σαν θυμάται τη Χιώτισσα, μια όμορφη ξανθιά.

Το Ναυαρίνο πλέι, ήσυχα, πρός τον κόλπο της Γένοβας κι όσο τραβάει μπροστά
σχίζοντας τα γαλάζια νερά, στο πέρασμά του σφυρίζουν τ' άλλα καράβια ρυθμικά.
Χαιρετίζουν τη γαλανόλευκη σημαία, όσο πλησιάζει το πλοίο βάρκες και καϊκια
στριφογυρίζουν και σφυρίζουν, οι πρώτοι "μάρτυρες" στέλνουν τα "σχαρίκια".

Μπαίνει,αργά αργά, το Ναυαρίνο στην αγκαλιά, της Γένοβας, του λιμανιού
πυροσβεστικά πλοιάρια πετούν στον αέρα δέσμες πολύχρωμες νερού.
Συγκεντρωμένοι,στο μόλο,οι Ιταλοί στήσανε τρελό χορό με τραγούδια και φωνές
στο κατάστρωμα, δεξιά, αριστερά, υπαξιωματικοί και ναύτες με σιδερωμένες τις στολές.

Το Ναυαρίνο έδεσε στο δεξιό του λιμανιού τον ντόκο, σε Ιταλικό ρυθμό
άναψε, πάλι, η φλόγα,στου καραβιού την πλώρη, στο μικρό βωμό.
Ο Μιχάλης Κυριαζάνος, ψηλός, ωραίος, σημαιοφόρος πήρε τη φλόγα και με τη δάδα αναμμένη
τρέχει περήφανα στη σκάλα, ένας Ιταλός αξιωματικός μ'αγωνία περιμένει.

Ξαφνικά σταμάτησαν οι σειρήνες, τα νερά, οι φωνές κι η φασαρία
στον απέναντι ντόκο ένα "ποστάλι" σήκωσε τη γαλανόλευκη σημαία.
Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα τη μυθική, μέσα σ' αυτή τη σιωπή, αργά
μια "τρομπέτα", απ' το "ποστάλι"έπαιξε τα παιδιά του Πειραιά.