Τα Τέμπη και το Κούρνοβο - Μια από τα ίδια;

Γράφει ο Νίκος Κ. Τσίτσας  

Ράγισαν οι καρδιές χιλιάδων συμπολιτών από τον έκδηλο πόνο και τους σπαραγμούς των δύστυχων γονέων, αδελφών, συγγενών, φίλων, συμφοιτητών κ.λ.π. που έχασαν δικούς τους ανθρώπους στο περσινό, μεγέθους δαντικής κόλασης, σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. 

Οι πολύκοσμες, ανά το πανελλήνιο, μνημονευτικές εκδηλώσεις ξεχείλιζαν από ανείπωτη θλίψη και ασίγαστη οργή, όχι μόνο γι’ αυτή καθ’ εαυτή την εγκληματική πράξη, αλλά για το ακαταδίωκτο των ενόχων και τον παχυδερμισμό των ηθικών αυτουργών που επιμένουν να κρύβονται στον απυρόβλητο χώρο της «πολιτικής ευθύνης».

Πολιτικοί εκπρόσωποι, κυβερνητικοί αυλικοί και κατευθυνόμενοι επηρεαστές της κοινής γνώμης αγωνίζονται ανερυθρίαστα να μπλοκάρουν την ανάδειξη της αλήθειας και την ταυτοποίηση όλων ανεξαιρέτως των υπαιτίων του εγκλήματος.

Και όλες οι κρατικές Αρχές και Εξουσίες να έχουν ενορχηστρωθεί στο κυβερνητικό δόγμα «ψεκάστε, σκουπίστε, καθαρίσατε».

Με επιμελημένη σπουδή, τα τσαλακωμένα βαγόνια απομακρύνθηκαν, τα αποκαΐδια έγιναν μπάζα και πετάχτηκαν σε άγνωστες χωματερές, τα πληγωμένα εδάφη μπαζώθηκαν και οι χωματόδρομοι ασφαλτοστρώθηκαν.

Έτσι αυτοί που έχουν αναλάβει εργολαβικά το έργο της συσκότισης των διερευνώμενων γεγονότων και την συγκάλυψη των όποιων επιβαρυντικών τεκμηρίων, τα οποία έχουν μέχρι σήμερα προκύψει, κατάφεραν μάλλον να εξαφανίσουν από τον τόπο της τραγωδίας κάθε στοιχείο που να σχετίζεται άμεσα ή να οδηγεί στην αποκάλυψη των υπεύθυνων πολιτικών ή των διορισμένων κρατικών στελεχών, σε όλες διαδοχικά τις τελευταίες κυβερνήσεις, οι οποίοι ή διέπραξαν εγκληματικά λάθη που προκάλεσαν το τραγικό συμβάν, ή αδιαφόρησαν να κάνουν αυτά που θα το απέτρεπαν.

Η μόνη ελπίδα να μην κουκουλωθεί το έγκλημα ή με το πέπλο της λήθης ή με την δικονομική παραγραφή είναι, όχι μόνο να διατηρηθεί αμείωτο αλλά να γιγαντωθεί το πάθος που διακατέχει σήμερα τους χαροκαμένους συγγενείς των θυμάτων και την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, για την αναζήτηση της αλήθειας, τον εντοπισμό όλων των ενόχων και τον αδέκαστο καταλογισμό των ευθυνών.

Αλλιώς θα επαναληφθεί αυτό που έγινε στην γαλαρία του Κούρνοβου, λίγο πριν τα ξημερώματα της 2ας Ιουνίου 1943.

Κάηκαν τότε ζωντανοί, μέσα στην ανερχόμενη ιταλική αμαξοστοιχία, εκτός από 113 άοπλους αδειούχους Ιταλούς στρατιώτες και 50 Έλληνες πατριώτες, όμηροι των Ιταλών, όλοι τους από 20 έως 40 ετών.

Η Γερμανική Βέρμαχτ μέσα σε 28 ακριβώς ώρες, απομάκρυνε, μέσα από τη γαλαρία, όλα τα συντρίμμια και τα αποκαΐδια, ενταφίασε, σε χαντάκι που άνοιξε, όλες μαζί τις αποτεφρωμένες σορούς των θυμάτων, αντικατέστησε τις σιδηροτροχιές και η διακοπείσα συγκοινωνία αποκαταστάθηκε την 8η πρωινή της 4ης Ιουνίου 1943.

Τα θύματα, ακόμα και τα ελληνικά, κανένας δεν τα αναζήτησε, ούτε τα έκλαψε ούτε τα κήδεψε.

Γιατί αυτοί που άναψαν τους δυναμίτες και προκάλεσαν μια αδικαιολόγητη καταστροφή έφυγαν για τα λημέρια τους κουβαλώντας μαζί τους μόνο την υπερφίαλη ικανοποίηση ότι σκότωσαν 600 - 1.000 Ιταλούς.

Για τους Έλληνες πατριώτες δεν είπαν κουβέντα και μάλλον εύχονταν η μνήμη τους να μείνει θαμμένη στο διηνεκές μαζί με τις σορούς τους.

Και αυτό θα γινόταν, εάν η τότε δοσιλογική Κυβέρνηση δεν δημοσίευε στις αθηναϊκές εφημερίδες τα ονοματεπώνυμα των 50 Ελληνικών θυμάτων και τους τόπους καταγωγής τους, όχι για να εκφράσει τη λύπη της αλλά μόνο και μόνο για να κατηγορήσει τους δράστες.

Βέβαια το 1943 μαζί με τα θύματα, Ελληνικά και Ιταλικά, θάφτηκε και η αλήθεια, για το ποιοι αποφάσισαν να γίνει το σαμποτάζ, ποιος ήταν ο προγραμματισμένος στόχος, ποιος άλλαξε τα σχέδια, τι έγραφε ο Σαράφης στην έκθεση που υπέβαλε στην Κεντρική Επιτροπή, γιατί ο μεγάλος και αψίκορος Άρης δεν οργίστηκε με κανέναν και γιατί τήρησαν σιγή ιχθύος οι ηγεσίες του ΕΠΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Ακόμα και σήμερα μάλλον δεν θέλουν να θυμούνται αυτήν την δυσάρεστη και παράπλευρη λεπτομέρεια του πολυδιαφημισμένου σαμποτάζ, γι’ αυτό και οι μνημονευτικές εκδηλώσεις κάθε Ιούνιο εξαντλούνται στο μνημείο για τους 106 αντιστασιακούς που σκότωσαν οι Ιταλοί για αντίποινα στις 6 Ιουνίου 1943.

Όλα όμως αυτά που έγιναν το 1943 στο Κούρνοβο ή για το Κούρνοβο, ίσως μπορεί κάποιος μεγαλόψυχος να τα δικαιολογήσει, αφού τότε γνήσια Ελληνική Κυβέρνηση δεν υπήρχε, το κράτος ήταν διαλυμένο, οι πολίτες ζούσαν μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και δυσανεξίας, με την ζωή να είναι σε πλήρη απαξία, την συλλογική συνείδηση παντελώς ανύπαρκτη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα αλλοτριωμένο.

Σήμερα όμως!


Στη φωτογραφία, η είσοδος της σιδηρ. σήραγγας Κούρνοβου