Τα παλιά ερημωμένα σχολεία (Επίλογος ομιλίας του Β.Δ. Αναγνωστόπουλου σε εκπαιδευτική εκδήλωση)

του Θάνου Μπλούνα  

Μια πρόσφατη οδυνηρή  εμπειρία, εμπειρία σοκ μπορώ να πω, είχα με την τελευταία μου επίσκεψη στο χωριό μου, τον Άγιο Γεώργιο, μέσα Ιουλίου, για το ετήσιο μνημόσυνο του αδερφού μου. Ένιωσα εκείνο το δάγκωμα, το ξαφνικό  σφίξιμο, που αισθανόμαστε  στην καρδιά μας, όταν μας συμβαίνει  κάτι αιφνίδιο και συγκλονιστικό, όταν κάποτε εμφανίζεται μπροστά μας. Κι έμεινα μ΄ανοιχτό το στόμα, άλαλος και με μάτια απλανή. Για μια στιγμή έχασα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, νόμιζα πως βρισκόμουν αλλού κι έμεινα στήλη άλατος.

Τι είχε συμβεί; Το δημοτικό σχολείο του χωριού μου είχε εξαφανιστεί. Είχε εξαερωθεί ! Ναι, όπως  το γράφω και το ακούτε. Λίγες μόνο πέτρες έχουν μείνει σε μια άκρη για μάρτυρες, ένας πολύ μικρός σωρός, που, όπως μου δήλωσε ο Δημήτρης Καρέλης,  θα στηθεί, λέει, μια πλάκα –δεν ξέρω τι σκέφτεται, ένα τρόπον τινά κενοτάφιο που να θυμίζει το έγκλημα και την αυθαιρεσία του Δήμου  με την επιγραφή:  «Δημοτικό Σχολείο Αγίου Γεωργίου Δομοκού, 1932-2014».

Διαβάστε περισσότερα στην εφημερίδα μας, στο φύλλο του Σαββάτου 13 - Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου.