ΑΣΜΑ ΗΡΩΙΚΟ (ΣΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΥΣΗΣ) (17-10-1944)

(Από το ποιητικό έργο του Παναγιώτη Λαθούρη με τίτλο: “ΠΛΟΥΣΙΑ ΓΗ”)

αφήγηση

Ήταν βράδυ όταν μάζεψε ο Καπετάνιος τους νέους με τις στολές και τα κράνη από διάφορους στρατούς που βγήκαν στο βουνό γιατί τόθελε η ψυχή τους και τ’όρισε η μοίρα τους, τους νέους με τα ρουφηγμένα απ' τις κακουχίες μάγουλα και το αντρίκιο αποφασιστικά βλέμμα, τους βαφτισμένους στην αντάρα της μάχης, και τους έδωσε κατεύθυνση.

Οι Γερμανοί φεύγουν απο την Ελλάδα.

Αύριο θα αδειάσουν τη Λαμία.

Πρωί θα κινήσετε. Θα πιάσετε θέσεις σε ημικύκλιο.

Η ομάδα με το πολυβόλο, στον ανατολικό λόφο της Αγίας Παρασκευής στη Μεγάλη Βρύση, να τους κλείσουμε την έξοδο κατά τη Στυλίδα. Εκεί θα σπάσουν τα μούτρα τους.

Εσείς οι οχτώ με το μυδράλιο,- ώχ μάνα μου - η πρώτη ομάδα κρούσης, θα τους χτυπήσετε από πίσω μόλις μπούν στην παγίδα. Θα τους κόψετε την οπισθοχώρηση κατά τη Λαμία.

Οι υπόλοιποι θα πιάσουμε τους γύρω λόφους, θα τους στριμώξουμε στο βάλτο και θα τους λιανίσουμε!

Έτσι τα είπε ο Καπετάνιος και το πρωί κίνησαν με το κρίθινο ψωμί στο ταγάρι, την ασυλογησιά των νειάτων τους, τη μοίρα και την επιταγή της φυλής τους, τη σιγουριά της νίκης!

Πιάσαν τις θέσεις καθώς που ορίστηκαν.

Ο Κοτσαρίδας, ο δεκαπεντάχρονος Γαβριάς τον Καπετάνιο ικέτεψε να μπεί στην ομάδα κρούσης!

− Βοηθός Καπετάνιο, βοηθός στο μυδράλιο, Θα γεμίζω το μυδράλιο του χειριστή  του Παπανικολή!

Δεν του χάλασε το χατίρι ο Καπετάνιος.

Και γίνανε εννιά!

− Κι εγώ Καπετάνιο εκεί θα πάω! είπε ο Θωμάς.

Και γίνανε δέκα!

Εκεί περίμεναν όλη μέρα. Τ' απόγιομα κίνησαν κι οι Γερμανοί.

Οι λύκοι μυρίστηκαν την παγίδα και δέν μπήκαν στον κλοιό. Όλο το βάρος της επίθεσής τους έπεσε στην ομάδα των δέκα. Το μυδράλιο παθαίνει πρώτη εμπλοκή. Το ξεμπλοκάρει ο χειριστή. Δεύτερη εμπλοκή! Ο χειριστής και ο βοηθός φεύγουν.

το δράμα

Εφτά παλικάρια στα βράχια σπαρμένα
άσπλαχνο θέρισε βόλι πικρό
αντρειωσύνης θύματα στη νίκη ταμένα
της δόξας μέλλον Ελλάδας λαμπρό.

Φύγετε! - φύγετε! σας παγιδέψαν
σας παγανιζει το ιππικό
Θα σας καλύψουμε! καρδιές αντρέψαν
δεν τον φοβόντουσαν το Γερμανό.

Οι σαύρες φωλιάσαν μέσα στις τρύπες
βατράχια κόνεψαν στη λασπουριά
λελέκια κρύφτηκαν με τα βατράχια
χάθηκαν μέσα στην καλαμιά.

Υπόκωφα ακούστηκε στην πεδιάδα
ο κρότος του θάνατου ο φτερωτός
πηδά, αυτιάζεται με μιάς χωνεύει
στο παλικάρι που μάχεται στο δρόμο εμπρός.
Από απέναντι τα Θερμοπύλια
κι από τη γέφυρα του Σπερχειού
μορφές ανάερες και μάτια χίλια
προσμένουν σύντροφους ηρωικούς.

Μείναμε δύο σκοτώθηκαν όλοι
το πολυβόλο πια δε λαλεί
πρέπει να φύγουμε Λαθούρη Ντίνο
μας ζώσαν πλέον οι Γερμανοί.

Έριχν' ο ένας προχώραγ' ο άλλος
μόνοι στο λόγγο με τον εχθρό
θέατρο στήσαν τα πνέματα γύρω
στοιχήματα βάναν στο Γερμανό.

Αλλάξαν την πρώτη μετά δευτερώσαν
ήρθε και τρίτη του Ντίνου η σειρά
μα πού είν' ο λοχίας; γιατί δέ χτυπάει,
μάλλον τον άφησε, τον πρόδωσε πια.

Οργή εγεμίσαν τα σωθικά του
ρίχν', ακουρμαίνεται -ΛΟΧΙΑ! Καλεί
μαύρο το κύμα μαύρα τα νέφη
έμεινε μόνος χωρίς πνοή.

Οι θάμνοι σειστήκαν τα χαμοκλάδια
πίσω τον έρχεται πάντα ο εχθρός
ξυπνά, αντρειεύεται, παίρνει τα πλάγια
νάτον μπροστά του ο λοχίας νεκρός.

Σκύβει στο χώμα ν' αφουγκραστεί
του ξένου η μπότα βαριά πατεί
θρόϊσμα χόρτων τρέχει σκυφτός
νάτος εφάνηκε κοντά του ο εχθρός.

Νέκρα η φύση κι από ψηλά
το πνέματα στάθηκαν αλαργινά
αγέρας σταμάτησε πουλί δέ γροικά
η πλάση ολόκληρη αναριγά.

Η βρύση στέρεψε, τα ξωτικά
στο πλάτωμα τρέξαν να δούν κι αυτά
ποιός να τον έβλεπε απ' τους παλιούς
είδε τους σύντροφους όλους νεκρούς.

Θωμά το λέγαν το παληκάρι
Παπαδημητρίου το πατρικό
τον πιάσαν αιχμάλωτο τον στειλαν στον Άδη
με μια σφαίρα στο μέτωπο.

Είδε το νιό το Δομοκίτη
κρυμμένο στο θάμνο με πόνο φριχτό
αίμα ανάβλυζε απ' την κοιλιά του
τον βρήκαν την άλλη μέρα νεκρό.

Το Γιαννούτσο το Γιάννη στο μετερίζι
με βλέμμα θολό να βλέπει την άβύσσο
νεκρό το φίλο απ' το Λογγίτσι
το λοχία ανάσκελα κομμένο στα δυό.

Μάνα, αδέρφια και μια ψυχή
από το νου του περάσαν σαν αστραπή
δέν έχει χνώτο Θα μείνει εκεί
καταμεσίς στο πλάτωμα και ας χαθεί.

Τα όπλα ετοίμασε μπροστά του εκεί
χειροβομβίδες έτοιμες για όποιον φανεί.
Αητός εφάνηχε από ψηλά
λύτρωση έφερε στριγγή λαλιά.

Άγγελος είμαι δέ θα σε δούν
βραδυάζει τώρα θα βαρεθούν
γαλήνεψε λίγο κι οι σύντροφοί σου
δε χάθηκαν άσκοπα, είναι μαζί σου.