ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΟΥ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΟ 2023

Γράφει η Μαρία Σκουρολιάκου  

Οι πρώτες μου λέξεις στο 2023 παραπαίουν ανάμεσα στην τρυφερότητα και την οργή. Συγκρούονται με το ανεπαρκές της πραγματικότητας που βιώνουμε, καθώς τα άκτιστα θαύματα, έλκουν την ψυχή στην απροσμέτρητη ομορφιά κάθε γέννησης.

Στην καρδιά του χειμώνα, στην πιο νεκρή εποχή, η Γέννηση και η άφιξη του νέου χρόνου, λειτουργούν συμβολικά τροφοδοτώντας τον ασταμάτητο κύκλο της ζωής.

Από την άλλη πλευρά, η ζοφερή προσγείωση της ''επί γης ειρήνης'', με όποιο νόημα, απογυμνώνει πλέον καταλυτικά τις μεγάλες γιορτές και τα μικρά, αληθινά όνειρα. Γιατί έχουν μισέψει οι μοσκοβολιές κι απόμειναν συλλεκτικές μνήμες κι ευχές προδομένης ευλάβειας.

Τα παιδιά που διακονούσαν το μήνυμα της ισότητας, με την αθωότητα των επιθυμιών, συνεχίζουν να πληρώνουν το τίμημα του Μινώταυρου στην πιο τραγική του εκδοχή.

Πίσω μας ο χρόνος χάθηκε, μέσα στο απαρηγόρητο των πράξεων, καταγράφοντας ακατανόητες ζημιές και ανήθικα κέρδη. Χάθηκε μέσα σε ένα θηριώδες παιγνίδι πόνου, με απώλειες και δυστυχίες, που σκεπάστηκαν με παρηγορητικές ελεημοσύνες και ''αποφάσεις ανθρωπιστικές''

Θολά τοπία και αμνησία εκ προμελέτης. Σ' όλους τους ουρανούς, σ' όλα τα χώματα, με το απόλυτο αίσχος να διαμορφώνει συνθήκες πρωτόγνωρου ευτελισμού. Να πολλαπλασιάζει τη υποταγή, τις μεταμοντέρνες εκφυλιστικές αντιδράσεις, την ισοπεδωτική παραδοχή μιας νέας μοίρας. Να εγκλωβίζει τους πολλούς μεταξύ αύξουσας πενίας και φθίνουσας αμοιβής, καταπλακωμένους από διαπλοκές συμφερόντων, που εμπορεύονται την αφέλεια, την άγνοια και τη λήθη.

Λήθη ενός πολιτισμού που ανατέθηκε στη διαφήμιση. Μαζοποίηση του κόσμου και απομάκρυνση από το μυστικό σημείο της ζωής. Καταστολή και ανθρωποθυσίες. Στο ανατομείο των δελτίων ειδήσεων, πάσχοντα σώματα γράφουν ιστορία και μπροστά στα μάτια μας επωάζονται οι νεκροί του μέλλοντος.

Είναι ανάγκη λοιπόν να μιλήσουμε για προσδοκίες. Εμείς, οι ''επιζώντες'' του χρόνου που πέρασε, με την πολυτέλεια, να ανακαλούμε τους χιλιάδες λησμονημένους, να αγωνιούμε για τα όνειρα και τις ελπίδες των πονεμένων, για τη σήψη και τη διαφθορά των εξουσιών.

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε για πολλοστή φορά τις σφαγές απ' τις οθόνες. Για πολλοστή φορά αποφάσεις, συμφωνίες, μένουν σε άχρηστα χαρτιά, σε χειραψίες και αναμνηστικές φωτογραφίες. «Ερειπιώνες των λυγμών/ που η αλήθεια των αρχαίων σοφών δεν αποτρέπει/ μήτε ο φόβος του Θεού κι η Νέμεση/μηδέ των χαμερπών οι εκεχειρίες...».(Ακάθιστος λόγος).

Δίπλα μας θυσίες, κλεμμένο ψωμί, λασπωμένα όνειρα, τσαλακωμένες υπάρξεις, βία και διάτρητοι νόμοι.

Χαίρε η χρόνια νάρκη των ψυχών.

Χαίρε η των εξουσιών αλαζονεία.

Χαίρε η Αφρική σπαράζουσα, η Γάζα, η Συρία, το Αφγανιστάν, η Ουκρανία, η Ευρώπη, η Γη.

Χαίρε η ατιμώρητη ΑΣΕΒΕΙΑ.

Χαίρε η παρέλαση του φόβου, η σιωπή των αμνών, η χλιδή των ενόχων.

Ο χρόνος ξανά κι εφέτος μοιάζει σαν εισβολή και όχι σαν παρηγορία. Δέσμιος ενός παγκόσμιου κανόνα καταβροχθίζει το παρόν και το αύριο. Στην κλίνη του Προκρούστη, στη νέα ηθική του «χρόνου φείδου», τα πακέτα των ωρών, ξοδεύονται σε ημέρες ταχείας κυκλοφορίας και σχέσεις ηλεκτρονικές, σαρώνοντας κορμιά και αισθήματα. Ευχές κρέμονται κουρελιασμένες μπροστά σε έκπληκτα μάτια και χέρια που ικετεύουν.

Απομένει, να δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες απαντήσεις για τον ηττημένο χρόνο που έφυγε, για τον πλειστηριασμό των ανθρώπων, για το απαρηγόρητο, που δεν θα ξοφλήσουν οι τύψεις μας.

Είναι πολλές οι μέρες για να σκεφτούμε. Να πονέσουμε, να ντραπούμε, γιατί ακόμα μια φορά, δεν διασώσαμε το πρόσωπο του ανθρώπου. Ποτέ δεν είναι αργά κι όπως λέει κι το απόσταγμα ''Έτσι καθώς οι καρχαρίες κάνουν όλο και πιο μικρούς κύκλους γύρω μας, η σφιχτή αγκαλιά της ελεύθερης σκέψης είναι η μόνη ασφάλεια''(Δακτυλικά αποτυπώματα).

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!