Πολυτεχνείο
Γράφει η Αρχοντούλα Ζωγραφοπούλου-Τσιάμη
Μεσ’ της Αθήνας την καρδιά
είχε γεμίσει μια φωλιά
με νειάτα, σφρίγος και χαρά,
παλικαριά και ιδανικά.
Κι όλοι τους ήτανε αετοί,
αρσενικοί και θηλυκοί
μας τους κυνήγησαν σκληρά,
μαύρα γεράκια, αρπακτικά.
Δε σκέφτηκαν πως ήτανε όλοι
μικροί στα χρόνια,
τους γύρισαν κατάστηθα
το τανκ και τα κανόνια.
Πράξη απάνθρωπη αισχρή
απ’ αξημέρωτα θηρία,
κατάμαυρη θα μένει η πινελιά
μέσα στην ιστορία.
Και οι πέρδικες χαθήκανε
μαζί με τα αετοπούλια,
Να κλαίνε τότε γύρω τους
τα μαύρα χαροπούλια.
Φύγαν οι αετοί και οι πέρδικες,
δε θα ξαναγυρίσουν
κι είπανε μάτια κανενός
δε θέλουν να δακρύσουν.
Γιατί πια γίναν ήρωες,
κλάματα δεν τους πρέπουν
κι αφήσαν σ’ όλους μήνυμα
φονιάδες ν’ αποτρέπουν.
Και σ’ όσους αετούς, επέζησαν,
άφησαν κολυμπήθρα
μ’ αίμα που βράζει νεανικό
μ’ επιγραφή ΘΥΣΙΑ.
Κάντε κι εσείς αν χρειαστεί
φίλοι αυτοθυσία,
Έλληνες ήρωες να μένετε
‘κει στην αθανασία.
Κρατείστε αυτή την εντολή
έτσι που η Ελλάδα μας
ελεύθερη και ένδοξη
να παραμένει αιώνια.