AΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ : 1. Ο ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΧΩΜΑ

Γράφει ο Νίκος Ταξ. Δαβανέλλος.

«Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί μας»

Παλαμάς.

« Η Επιστήμη, που τόσες ελπίδες στήριξε απάνω της ο κακομοίρης άνθρωπος να μας λυτρώσει από τη φτώχεια, από τα πάθη και από το χτήνος και ν΄ απαντήσει σε εναγώνια ψυχικά μας ρωτήματα-κατάντησε το πιο τρομαχτικό κι ανήθικο όπλο μιας νέας βαρβαρότητας, της πιο φριχτής της επιστημονικής.

Ζούμε σήμερα, βλέπουμε μπροστά από τα μάτια μας, τους σωρούς των πτωμάτων που στοιβάζονται, την ηθική χρεωκοπία της Επιστήμης, όσο η επιστήμη προχωράει , τόσο πισοδρομάει για να φτάσει σε πρωτόγονη χτηνωδία η ηθική εξαθλίωση του ανθρώπου. Η περίφημη Πρόοδος της Τεχνολογίας αποδείχθηκαν κι αυτές επικίντυνοι μύθοι του νεώτερου κόσμου. Να γιατί η εποχή μας μισεί το πνέμα, είδε πως χρεωκόπησε η θεωριτική σκέψη και καντάντησε ή εφαρμοσμένο όργανο καταστροφής, ή άσκοπο χαζό ταχυδακτηλουργικό παιχνίδι… Μπροστά από τα μάτια μας, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλευτο, γκρεμίζεται ο κόσμος. Η καρδιά πονάει και οδύρεται

Μεγάλη εποχή, ποτέ ο ηρωϊσμός, η περιφρόνηση του θανάτου, η σπάταλη θυσία της ζωής δεν έφτασαν ένα τόσο υψηλό και ομαδικό παραλήρημα…»

Τούτες οι σκέψεις βασάνιζαν το μεγάλο μας λογοτέχνη, το Νίκο Καζαντζάκη, τον άνθρωπο που «αντίκρισε το Θεό και το Διάβολο πρόσωπο με πρόσωπο», τίτλος στο πρωτοσέλιδο φύλλο της εφημερίδας , «Μακεδονία» την ημέρα της αναγγελίας του θανάτου του, τον άνθρωπο που κατατρέχτηκε από την Ακαδημία των ‘Σοφών’, την Πολιτεία, την Εκκλησία και μεγάλο μέρος του λαού, όταν διέσχιζε τη Μάγχη, και τα έγραψε στο βιβλίο του, « Ο Βραχόκηπος, το 1936». Προβλήματα όχι μονάχα εκείνης της εποχής, αλλά και σήμερα και μάλιστα πολύ χειρότερα.

Αν κι έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε που ο άνθρωπος στάθηκε όρθιος πάνω σε τούτη τη φλούδα της γης, δεν μπόρεσε να κατευνάσει το θηρίο μέσα του, να αποξηράνει τη ζούγκλα της ψυχής του. Ζει μέσα σε μια κοινωνία οργανωμένης διαφθοράς, σήψης, ηθικής καταβαράθρωσης, βουλιμικής υλιστική «ευδαιμονίας». Ζεί μέσα σε μια εωσφορική κοινωνία, μια κοινωνία που άγεται και φέρεται από το κνώδαλο που ο άνθρωπος ταϊζει πλουσιοπάροχα από τον αδύναμο Εθνικό κουρβανά και από το δικό του στέρημα. Μια κοινωνία στην οποία μονάχα το 2/100 ζεί πλουσιοπάροχα. «Από πόσα ποτάμια και χειμμάρους δακρύων και από πόσο αίμα είναι φτιαγμένο το σκήπτρο των ισχυρών!» θα μας πει ο Ούγκο Φώσκολος.

Σήμερα επικρατεί πνευματική, ηθική, πολιτιστική ανυδρία, ξηρασία και αφηδάτωση, η οποία καλλιεργείται και γιγαντώνεται και θεριεύει, σαν τον κισσό, από την παντελή, αλλά και την ψευδεπίγραφη έλλειψη Παιδείας, Μουσικής καλλιέργειας, Θεατρικής δημιουργίας , της Διδασκαλίας του Λόγου. Στοιχεία που αν διδαχθούν, παράλληλα με την Τεχνολογία και την Επιστήμη, θα δημιουργήσουν Ανθρώπους. Απαραίτητα στοιχεία για την πνευματική ανάταση του παιδιού. Για μια κοινωνία ευτυχισμένων ανθρώπων, μακριά από τη βία, το έγκλημα, την πορνεία. Μονάχα έτσι καταστέλλονται τα πάθη. Θα υποστηρίξω την άποψή μου και τις σκέψεις μου δανιζόμενος τις μελέτες του παγκοσμίως διακεκριμένου γιατρού Θανάση Δρίτσα. «Την τελευταία πενταετία παρατηρείται διεθνώς μία σημαντική αύξηση του αριθμού των επιστημονικών δημοσιεύσεων που αφορούν τις εφαρμογές της μουσικής αλλά και άλλων εκφραστικών τεχνών στη σύγχρονη ιατρική. Υπάρχει πλέον εξαιρετική ισχυρή τεκμηρίωση η οποία δείχνει την ωφέλεια που παρέχουν η μουσικοθεραπεία, η δραματοθεραπεία, το θεατρικό παιχνίδι, η χοροθεραπεία και άλλες μορφές θεραπείας μέσω της τέχνης. Σήμερα με τη βοήθεια πολύ συγχρόνων διαγνωστικών τεχνικών, μελετάται η επίδραση διαφόρων μουσικών ήχων στον ανθρώπινο εγκέφαλο και η νευρο-βιολογική βάση του μουσικού συναισθήματος. Ακόμη, πολλοί ερευνητές μελετούν συστημιατικά την επίδραση της μουσικής σε θεμελιώδεις ορμονικούς μηχανισμούς που σχετίζονται με το ψυχοσωματικό stress ή/και παραμέτρους που αφορούν τη λειτουργία του ανοσοβιολογικού μας συστήματος. Στην πλειοψηφία τους οι μελέτες αυτές δείχνουν αντικειμενικά ότι η μουσική είτε ως φάρμακο κατά τη διάρκεια ακρόασης προεπιλεγμένης μουσικής είτε ως χρόνια συμμετοχή σε συνεδρίες βιωματικής μουσικοθεραπείας μπορεί να καταστέλλει το stress, να μειώνει το αίσθημα του πόνου, να υποκαθιστά αναλγητικά ή/και αναισθητικά φάρμακα και να ενισχύει επίσης σημαντικά την ανοσοβιολογική απάντηση». Η ΜΟΥΣΙΚΉ ΩΣ ΦΑΡΜΑΚΟ, Θανάσης Δρίτσας, Εκδ. Παπαζήση, 2018.

Το Θέατρο της Επιδαύρου, όπως και πολλά άλλα θέατρα της κλασικής εποχής, ανηγέρθηκε δίπλα από το εκεί Ασκληποιείο . Σκοπός η

θεραπεία των ασθενών κάτω από την επίδραση της θεατρικής ενέργειας. Οι ασθενείς είτε έπαιρναν μέρος σε ρόλους, είτε παρακολουθούσαν ένα θεατρικό έργο. Η λέξη Επίδαυρος παράγεται από το ρήμα : επι-και δρω= επιδρώ!

Το ερεβώδες, που κατά καιρούς αφήνει να αναδυθούν στην επιφάνεια αυτά τα ένστικτα που προκαλούν τα πιο πάνω προβλήματα, μόνον μέσω της Τέχνης και της Παιδείας θα μπορέσουμε να τα κατευνάσουμε – να λυτρωθούμε.

Oι διαπληκτισμοί στο διπλανό δωμάτιο, στα μάτια και στην ψυχή του!