ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ! 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ. ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΝΗΜΗ 1973

✎  Πριν πενήντα χρόνια, είχα έναν μικρό φίλο, ένα γελαστό παιδί, το γιο του αγαπημένου μου φίλου Γιάννη, τον Διομήδη Κομνηνό. 

Όπως έγινε γνωστό, ο Διομήδης, από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, προμήθευε τους έγκλειστους φοιτητές με τρόφιμα, φάρμακα και άλλα χρειώδη. Στις 17 Νοέμβρη, οι φασίστες θέρισαν με μια βολή το γελαστό εκείνο παιδί, τον μικρό μου φίλο Διομήδη…

Την εποχή εκείνη, ήμουνα Γενικός Διευθυντής της θυγατρικής μιας πολυεθνικής εταιρίας και λίγες μέρες πριν τις 17, είχα ταξιδέψει στη Βηρυτό για μια σύναξη των στελεχών της περιφέρειας ΝΑ Ευρώπης της εταιρίας. Καθώς, παράλληλα με τα υπηρεσιακά θέματα, δινόταν η ευκαιρία στα στελέχη για λίγες μέρες τουρισμού, με είχε συνοδέψει και η σύζυγός μου.

Επιστρέψαμε στις 18 Νοέμβρη. Στο αεροδρόμιο, μας παραξένεψε το γεγονός, ότι δεν υπήρχαν ταξί.

Η απάντηση γι’ αυτό ήταν ότι είχε κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και την γενικότερη αναταραχή στον πληθυσμό που τα γεγονότα αυτά είχαν προκαλέσει.

Με ένα τρίκυκλο επιστρέψαμε στο σπίτι, για να μάθουμε από συγγενείς, ότι οι φασίστες είχαν σκοτώσει τον μικρό Διομήδη, το γελαστό παιδί.

Παρά την απαγόρευση της κυκλοφορίας, κατευθυνθήκαμε αμέσως στο σπίτι της οικογένειας, όπου μαζί με τους συγγενείς και άλλους φίλους θρηνήσαμε το αδικοσκοτωμένο γελαστό παιδί.

Την επόμενη, συνοδεύσαμε τον Διομήδη στην τελευταία του κατοικία στο νεκροταφείο Ζωγράφου.

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν στην επέτειο του Πολυτεχνείου άρχισαν να καταθέτουν στεφάνια ακόμα και κάποιοι που καμιά ιδεολογική σχέση δεν είχαν με την εξέγερση, κατέθεσα λίγους στίχους στην ιερή μνήμη του μικρού μου φίλου Διομήδη:

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

Μαρμαρωμένε νέε

Απ’ τον απόμακρο Νοέμβρη σου

Ρίξε το δόρυ σου βαρύ

Με στόχο τα κενά κρανία

Των τεθλιμμένων θεατρίνων

Που μιας θυσίας λιτανεία

Εκάμαν ευκαιρία προβολής.

Χωρίς εσένα, μακριά ’πό σένα,

Ευτυχώς…


ΘΑΝΑΣΗΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΣ