Ένα βασανιστικό ερώτημα! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Υπάρχουν κάποια γεγονότα στην ιστορία κάθε χώρας που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη κάθε ανθρώπου.
Ένα τέτοιο γεγονός ήταν η τραγωδία των Τεμπών με 57 νέους ανθρώπους να χάνονται στο μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα που γνώρισε η χώρα.
Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023, που ολόκληρη η χώρα ζούσε έναν εφιάλτη.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρώτη του μετά την τραγωδία των Τεμπών τηλεοπτική του συνέντευξη κλήθηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις νέων ανθρώπων που έζησαν από κοντά τον εφιάλτη μετά τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων.
«Αν ήμουν κόρη σας κ. Πρωθυπουργέ και μετά από αυτό που έπαθα, σας έλεγα πως φοβάμαι και θέλω να αλλάξω χώρα, τι θα με συμβουλεύατε;», ρώτησε η Ευδοκία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αποκρίνεται πως η Ευδοκία έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένη, να φοβάται, να ανησυχεί. «Δεν γίνεται σήμερα ένα νέο παιδί να μπαίνει στο τρένο και να αισθάνεται ότι μπορεί να του συμβεί κάτι τόσο τραγικό» υπογράμμισε ο πρωθυπουργός.
Γράφαμε τότε ότι «πίσω απο την απάντηση του πρωθυπουργού κρύβονται οι ενοχές ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που δεν έχει καταφέρει να προσφέρει στους νέους την ελπίδα και την αισιοδοξία που χρειάζονται για να προχωρήσουν στη ζωή τους».
Για πολλές ημέρες μετά το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, εισπράτταμε συνεχώς συγγνώμες. Από τον πρωθυπουργό, από τον παραιτηθέντα υπουργό Μεταφορών Κώστα Καραμανλή και απ’ όλους τους υπουργούς και τους βουλευτές που εβγαιναν στα τηλεπαράθυρα για να μιλήσουν.
«Συγγνώμη ζητάς όταν σπρώχνεις κατα λάθος κάποιον στο δρόμο» ήταν η απάντηση της κ. Καρυστιανού μητέρας που έχασε την κόρη της στα Τέμπη.
Θα θυμίσω τη δήλωση του υπουργού κ. Γεραπετρίτη, ο οποίος είχε πεί πως «αν είχαμε ένα καθολικό σύστημα τηλεδιοίκησης το δυστύχημα κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε συμβεί».
Πρόκειται για ομολογία παταγώδους αποτυχίας του πολιτικού μας συστήματος να λειτουργήσει έναν σύγχρονο και ασφαλή σιδηρόδρομο.
Αν πραγματικά νοιάζονταν οι πολιτικοί μας για τους νέους θα είχαν θέσει ως πρώτη προτεραιότητα να φτιάξουν ένα σιδηρόδρομο που θα λειτουργούσε με τα πιο σύγχρονα συστήματα τηλεδιοίκησης και ασφάλειας. Διότι με το τρένο ταξιδεύουν επί το πλείστον νέοι άνθρωποι. Φοιτητές που σπουδάζουν στα Πανεπιστήμια και χρησιμοποιούν το τρένο όχι μόνο γιατί είναι το φθηνότερο μέσο μετακίνησης αλλά και γιατί πίστευαν πως είναι και το ασφαλέστερο αλλά και οικολογικό ταυτόχρονα. Όμως τα όσα αποκαλύφθηκαν μετά την τραγωδία των Τεμπών για τις συμβάσεις, για τα χρήματα που δόθηκαν χωρίς να αξιοποιηθούν, για τον τρόπο που γίνονταν οι προσλήψεις, είναι απόδειξη οτι οι πολιτικοί μας δεν πολυνοιάζονται για τους νέους.
Θα πεί κανένας ότι οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις δεν είναι θαυματοποιοί ! Συμφωνούμε. Αλλά με συγχωρείτε. Ποιός τους ζήτησε να κάνουν θαύματα ; Είχαν όλο το χρόνο (η τωρινή αλλά και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις) να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στον ελληνικό σιδηρόδρομο. Γιατί δεν το έκαναν, είναι το βασανιστικό ερώτημα.
Αδιαφορία, προχειρότητα, ανευθυνότητα, μειωμένη αίσθηση καθήκοντος, είναι η απάντηση. Γι’ αυτό και οι νέοι έχουν κάθε λόγο να είναι θυμωμένοι, φοβισμένοι και ανήσυχοι για το μέλλον τους, αν σκεφτούμε μάλιστα ότι ένα χρόνο μετά την τραγωδία των Τεμπών, πολύ λίγα πράγματα έχουν βελτιωθεί στον ελληνικό σιδηρόδρομο.
Ζούμε σε μια χώρα που τα πολιτικά κόμματα συνεχώς αυτοθαυμάζονται για τα “κατορθώματά” τους και αποφεύγουν κάθε αυτοκριτική για τα κακώς κείμενα.
Ζούμε σε μια χώρα που βολεύεται να φορτώνει συνεχώς βάρη και υποχρεώσεις στις πλάτες της νέας γενιάς για να συνεχίσουν οι προηγούμενες γενιές να συσσωρεύουν προνόμια. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις πρώτες αποφάσεις της τωρινής κυβέρνησης αλλά και όλων των προηγούμενων είναι οι αυξήσεις στους συνταξιούχους.
Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για την αγορά Rafale και Belharra για να θωρακίσουμε την εθνική μας άμυνα και να προστατέψουμε την πατρίδα μας από τις απειλές πολέμου γειτονικών κρατών και καλά κάνουμε, αλλά αφήνουμε απροστάτευτους τους Έλληνες πολίτες και τη νεολαία μας που ταξιδεύουν με τα τρένα.
Είναι εθνική προτεραιότητα και ορθώς της σημερινής κυβέρνησης η ασφάλεια των συνόρων μας από αυτούς που θέλουν να τα παραβιάσουν και να εισέλθουν παράνομα στη χώρα μας, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι μέγιστη προτεραιότητα και η ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών που ζουν, εργάζονται και σπουδάζουν σε αυτή τη χώρα ;
Χρήστος Αλεξανδρής
