Για ποιά εκτροπή μιλάμε; (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Την απάντηση στο ερώτημα “Δημοκρατία ή εκτροπή” θα την δώσει ο ελληνικός λαός, υποστήριξε στην προχθεσινή συνέντευξη τύπου ο πρώην πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας. Με όλο τον σεβασμό στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, έχω την αίσθηση ότι δεν τίθεται κανένα τέτοιο δίλημμα στη σημερινή εποχή.

Και ξέρετε γιατί ; Γιατί την απάντηση σε αυτό το ερώτημα την έχει δώσει πολλές δεκαετίες νωρίτερα ο ελληνικός λαός επιλέγοντας να ζήσει σε μια φιλελεύθερη Δημοκρατία με σεβασμό στους κοινοβουλευτικούς κανόνες και το κράτος δικαίου, με σεβασμό στην πρωτοκαθεδρία του κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών δυνάμεων του τόπου.

Κανένας πλέον σε αυτή τη χώρα δεν κοιτάζει πίσω, ούτε νοσταλγεί “τις άλλες εποχές” γιατί ξέρει ότι ήταν χειρότερες !

Η ελληνική κοινωνία έχει “ενταφιάσει” το σκοτεινό παρελθόν των παρακρατικών μηχανισμών και των αντικοινοβουλευτικών πρακτικών.

Κοντά μισό αιώνα τώρα απολαμβάνουμε συνθήκες αδιατάρακτου κοινοβουλευτισμού με ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Και δεν βλέπω ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.

Επομένως για ποιά εκτροπή μιλάμε ;

Ναι, η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει σήμερα από τους αυταρχισμούς του παρελθόντος. Έναν μόνο κίνδυνο διατρέχει αυτόν της εσωτερικής της φθοράς, για να θυμηθούμε τα λόγια του αείμνηστου συνταγματολόγου Δημήτρη Τσάτσου.

Και η εσωτερική φθορά της Δημοκρατίας επέρχεται όταν οι πολιτικοί αρχηγοί και τα κόμματά τους δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και πολύ εύκολα θυσιάζουν το σεβασμό και την τήρηση των κοινοβουλευτικών κανόνων, στο βωμό του μικροπολιτικού και του στενού προσωπικού και κομματικού συμφέροντος.

Η εσωτερική φθορά επέρχεται όταν οι πολιτικοί που έχουν την ευθύνη προστασίας του δημόσιου βίου της χώρας, δηλώνουν δημόσια ότι “υποκλοπές και παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται”, ότι “ουδείς εξαιρείται των παρακολουθήσεων” ή ότι “το θέμα των υποκλοπών δεν ενδιαφέρει τους πολίτες”.

Η εσωτερική φθορά επέρχεται όταν αυτοί που πρέπει να υπερασπίζονται τις αρχές της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, επιχειρούν με τη συμπεριφορά τους να υπονομεύσουν τον κοινοβουλευτικό έλεγχο και δεν διστάζουν να αμφισβητήσουν ακόμη και τις Ανεξάρτητες Αρχές.

Οι πολιτικοί αρχηγοί επιφορτισμένοι με την ευθύνη προστασίας των κοινοβουλευτικών κανόνων δεν μπορεί στο όνομα εκλογικών σκοπιμοτήτων να απέχουν από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ούτε φυσικά επιτρέπεται με τις δηλώσεις τους και τη συμπεριφορά τους να προσβάλλουν την προσωπικότητα του πολιτικού τους αντιπάλου, λέγοντας ότι μια πιθανή συμφωνία συγκυβέρνησης με το πρώτο κόμμα στις εκλογές θα είναι προϊόν εκβιασμού.

Διότι, αν όλες αυτές οι πολιτικές συμπεριφορές, πρακτικές και συνήθειες που τραυμάτισαν θανάσιμα στο παρελθόν τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, νομιμοποιούνται σήμερα στο όνομα του πολιτικού καιροσκοπισμού και του απόλυτου πολιτικού κυνισμού, τότε μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε ως πολίτες να ανησυχούμε ;

Το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε μία Δημοκρατία είναι να απονομιμοποιηθούν οι θεσμοί της.

Να πιστέψει δηλαδή ο κόσμος ότι δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ δημοκρατικών και αυταρχικών καθεστώτων και ότι όλοι ίδιοι είναι.

Μην ξεχνάμε ότι σε αυτό ακριβώς το επιχείρημα επενδύουν τα λαϊκιστικά ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Χρέος συνεπώς και μέγιστη ευθύνη κομμάτων και πολιτικών που ζουν και λειτουργούν σε μια δημοκρατία είναι με τη συμπεριφορά τους, με το τι δηλώνουν και τι πράττουν κάθε φορά να μην αφήνουν χώρο για να αναπτυχθούν τα άκρα.

Χρήστος Αλεξανδρής