Γυναικοκτονίες: σκοτώνουμε τη μήτρα της ζωής;

Γράφει η Ευμορφία Ρουποτιά
Φιλόλογος - Δημοτική Σύμβουλος

Η γυναίκα αξιώθηκε από τον Θεό με τον ύψιστο ρόλο της επώασης και της τροφοδότησης της ανθρωπότητας με νέα μέλη. Αποτελεί μια οντότητα κατ’ εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Δημιουργού και ο σεβασμός προς αυτή είναι και σεβασμός προς Αυτόν. Η αρχή έγινε με αυτά τα χαρακτηριστικά, διότι στη φιλοσοφική αναζήτηση η θρησκευτική προσέγγιση είναι πρώτιστη.  

Με όρους κοινωνικους και πολιτικούς η γυναίκα είναι η ύπαρξη εκείνη που πρέπει να αξιώνεται (ναι, είναι άξια η γυναίκα και όχι "res", δηλ. πράγμα όπως πολλοί ακόμη τη θεωρούν) με τον οφειλόμενο σεβασμό των δικαιωμάτων της που απορρέει μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωπος και μοναδική προσωπικότητα που κάνεις δεν μπορεί να την ευτελίζει, να την ισοπεδώνει και να την κονιορτοποιεί.

Ενάντια σε κάθε θρησκευτικό, κοινωνικό και πολιτικό όρο που καθιστά τη γυναίκα απόλυτα σεβαστή ατομικότητα και κοινωνικότητα η καθημερινότητα μας θλίβει και μας προβληματίζει λόγω της εξαρσης των γυναικοκτονιων που όλες έχουν ως βάση ότι η γυναίκα σκοτώνεται μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα.

Ο δράστης πάντα ο σύζυγος ή ο σύντροφος με κοινό σημείο σκέψης, συμπεριφοράς και δράσης το υπερτροφικό του "εγώ". Αυτό, βέβαια, χτίζεται σταδιακά από τρεις βασικούς παράγοντες.

Ο πρώτος είναι η ανατροφή του εν δυνάμει γυναικοκτόνου σε ένα περιβάλλον πατριαρχίας, προκατάληψη και ρατσισμού απέναντι στη γυναίκα. Φράσεις του τύπου "είσαι άντρας και έχεις το πάνω χερι","αυτές είναι γυναικείες δουλειές","δείξε τον ανδρισμό σου", συμπεριφορές ασεβείας, συνεχούς υποτίμησης και μείωσης της παρουσίας της συζύγου ή της αδελφής καθώς και πράξεις βίας εις βάρος των γυναικών αποτελούν το τρίπτυχο όλων αυτών που διαμορφώνουν ένα νοσηρό υπόστρωμα αντιλήψεων για τη γυναίκα και συνοδεύουν το άρρεν παιδί σε όλη του τη ζωή.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι η πνευματική και ψυχική ατροφία του εν δυνάμει δράστη. Σκιαγραφώντας το πνευματικό και ψυχικό του πορτρέτο μπορούμε να επισημάνουμε την απουσία ενδιάθετου λόγου και της λεκτικής ευπρέπειας που τον καθιστούν επιρρεπή σε λεκτική βία, ενώ η λογική που αποτελεί τον εξισορροπιστή των κακών και καλών εξεων εκλείπει και η ροπή προς τη σωματική βία πλεονάζει. Παράλληλα, νοσεί ψυχικά είτε, γιατί φέρει παιδικά δυσεπούλωτα τραύματα είτε, γιατί εκ φύσεως είναι ευάλωτος από πάθη που μεταβαλλονται σε κακές εξεις: ζήλεια, φθόνος, μίσος, καχυποψία, φιληδονία, φιλοσαρκία, φιλαύτια, πλεονεξία και απληστία μη ελεγχόμενα ανοίγουν τον δρόμο για βάναυση και βάρβαρη συμπεριφορά προς τη γυναικα.

Ο τρίτος παράγοντας που επιτείνει το αλαζονικό "εγώ" είναι και η υπερπροβολή της βίας και συχνά και η ηρωοποίηση των ψευτοηρώων από τα ποικίλα μέσα ενημέρωσης και από τα κοινωνικά δίκτυα.

Όταν ένας νοσηρά σκεπτόμενος και ψυχικά ανισόρροπος άνθρωπος βλέπει ανθρώπους να σκοτώνουν γυναίκες και να προβάλλονται όλες οι συνθήκες τέλεσης ενός εγκλήματος, τότε αυτός ίσως θεωρεί ότι μπορεί να τους μιμηθεί και να τους ξεπεράσει σε μέθοδο και στρατηγική - δεν είναι λίγες οι φορές που οι δράστες προ της τέλεσης της αποτρόπαιας πράξης και για λόγους εκφοβισμού λένε: "είδες τι έπαθε αυτή; Αυτά και χειρότερα θα πάθεις και εσύ αν φυγεις" - διαπράττοντας το στυγερό έγκλημα.

Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που τροφοδοτούν τις γυναικοκτονίες. Εκείνο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι καμία γυναίκα δεν ΠΡΕΠΕΙ να δέχεται την κατακρεούργηση της προσωπικότητάς της και να υπομένει μαρτύρια είτε λόγω οικονομικής αδυναμίας, είτε λόγω συναισθηματικής ανασφάλειας που συνήθως είναι απόρροια της χειραγώγησης που έχει υποστεί από τον σύζυγο ή σύντροφο.

Σήμερα, έχει πολλά στηρίγματα και σε επίπεδο θεσμών και σε επίπεδο ανθρώπων και νοοτροπίας, καθώς ζούμε σε δυτικές κοινωνίες που τα ανθρώπινα δικαιωματα είναι σεβαστά, αδιαπραγμάτευτα και κάθε παραβίαση τους τιμωρείται.

Κλείνοντας θα ήθελα για μια ακόμη φορά να διατρανωθεί μια μεγάλη αλήθεια: "μπορεί να μη μπορεί κανείς/καμία να αλλάξει τον άλλον/η, μπορεί, όμως να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τον άλλο /την ‘αλλη ώστε να μην αλλοτριωθεί η δική του/της προσωπικότητα."