Το χέρι της ντροπής

«Καταφερτζής»! Το έμβλημα της εποχής μας. «Θέλεις να πετύχεις στη ζωή; Να συγκεντρώσεις πλούτη, δόξα, αξιώματα, υψηλές θέσεις, την αρχή, που λένε, κοίταξε να μην έχει καμιά αρχή. Η επιτυχία χαμογελάει σ’  αυτούς που έχουν ως αρχή τους να μην έχουν αρχές».
Θεωρίες; Όχι. Παράδειγμα. Το μεταφέρουμε, γιατί έχει μείνει στη μνήμη μας, όπως παρουσιάστηκε σχολιασμένο στον καθημερινό τύπο τότε. Είναι ενδεικτικό και αντιπροσωπευτικό. Αντιπροσωπεύει μια νοοτροπία της υποβαθμισμένης πνευματικά και ηθικά εποχής μας.
«Ο Τιερί Ανρί έκανε ζαβολιά. Τα εκατομμύρια των τηλεθεατών που παρακολουθούσαν τον αγώνα Γαλλίας - Ιρλανδίας στην τελική φάση του Μουντιάλ τον είδαν καθαρά να σπρώχνει την μπάλα με το χέρι κι’  έτσι οι Γάλλοι προκρίθηκαν στο Μουντιάλ 2010 της Νότιας Αφρικής. Αυτό το είδαν όλοι εκτός από τον διαιτητή που το έργο του ήταν να σφυρίζει σε κάθε παρατυπία, σε κάθε «φάουλ». Όταν όμως έβαλε το χεράκι του ο Τιερί ο διαιτητής δεν σφύριξε. Γιατί; Δεν το είδε ή έκανε τα στραβά μάτια; Όπως και να έχει το πράγμα η ζαβολιά πέρασε, το γκολ κατακυρώθηκε και η Γαλλία προκρίθηκε στο Μουντιάλ.
»Τι τα θέλετε, τι τα γυρεύετε, οι ζαβολιές έχουν περάσει παντού. Και στη ζωή και στο ποδόσφαιρο, μπορεί να πετύχει κανείς σπουδαία πράγματα με ζαβολιές. Οι ατράνταχτες περιουσίες και οι μεγάλες θέσεις κερδίζονται συνήθως με ζαβολιές. Αν δεν κάνεις φάουλ στη ζωή, είσαι καταδικασμένος να την περάσεις με στερήσεις και αγωνίες. Πρέπει κάπου κάποτε να βάλεις χέρι σαν τον Τιερί για να πας μπροστά. Και μην φοβάσαι τον διαιτητή γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κάνει τα στραβά μάτια.
»Η τύχη, λέει, βοηθάει τους τολμηρούς. Και όχι μόνο τους τολμηρούς, αλλά και τους ζαβολιάρηδες. Αυτούς που δεν βοηθάει είναι τους τίμιους και τους νομοταγείς. Αν δεν απλώσεις χέρι πονηρό, άσπρη μέρα δεν θα δεις. Και αν σε πιάσουν τη μια φορά άπλωσε το τη δεύτερη κι αν σε πιάσουν και τη δεύτερη άπλωσέ το και τρίτη. Κάποτε θα τύχεις και σε διαιτητή που και το φάουλ θα περάσει...».
Ωραία, λοιπόν, τοποθέτηση και αντιμετώπιση η ζαβολιά! Να προχωρείς στη ζωή σου με εφόδια όχι την εργατικότητα, την τιμιότητα, αλλά την απάτη, το ξεγέλασμα, την κατεργαριά. Αρχή σου όχι η αξιοκρατία, αλλά η αναξιοκρατία. Η ζωή σου ψεύτικη, ανέντιμη, επιταγή χωρίς αντίκρυσμα. Ένα πλαστογραφημένο χαρτονόμισμα.
Και αυτό να το θεωρείς επιτυχία! Κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεσαι, εσύ να καμαρώνεις. Την ντροπή σου να την θεωρείς δόξα σου. Η πιο μεγάλη αστοχία στο σκοπό της ζωής, να θεωρείται ως κατόρθωμα. Πλήρης, δηλαδή, αντιστροφή και διαστροφή της κοινωνικής συνοχής των αξιών και της ηθικής τάξης.
Αλήθεια, αποτελεί ικανότητα να ξεγελάς τους άλλους; Έστω, τους άλλους τους ξεγελάς για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα. Γιατί οπωσδήποτε δεν μπορεί να ξεγελάς όλους τους άλλους και διαρκώς! Έρχεται ώρα και αποκαλύπτεσαι. Και φανερώνεις ποιος είσαι και πόσο μικρός είσαι. Πόσο τιποτένιος είσαι.
Υπάρχουν χειρότερα αποκαλυπτήρια; Όσο και αν εκθειάζεται η απάτη, έρχεται ώρα που πληρώνεται ακριβά. Κάτι ξέρει ο λαός μας, όταν λέει, πως «Ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται». Μετά;...
Αλλά έστω ξεγέλασες όλους τους άλλους. Τον εαυτό σου πως μπορείς να τον ξεγελάσεις; Τον παντεπόπτη και παντογνώστη Θεό; Τι σημαίνει αυτό; Αν διαθέτεις μέσα σου και ίχνη εντιμότητας, αν δεν έχεις χάσει τελείως την ανθρωπιά σου, δεν είναι δυνατόν να αισθάνεσαι άνετα και ευχάριστα για πολύ σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν είναι φυσικό και φυσιολογικό να καμαρώνεις, γιατί εσύ ο ίδιος ψεύτισες. Γιατί με το ψέμα και την απάτη ψευτίζει ο όλος άνθρωπος. Και δεν υπάρχει χειρότερο κατάνημα από τον ψεύτικο, τον ανυπόληπτο άνθρωπο. Τον άνθρωπο τον κίβδηλο που ζει με την απάτη και για την απάτη.

Γράφει ο Κων/νος Νικ. Αρβανίτης
π. Δ/ντής Δήμου Λαμιέων