“ Ήρθε μια νύχτα ξαφνικά ...”! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Η τραγωδία των Τεμπών ρίχνει βαριά τη σκιά της στη χώρα. Η συζήτηση που γίνεται σε πολιτικό επίπεδο έχει αρνητικό πρόσημο.

Οι πολιτικοί διασταυρώνουν τα ξίφη τους για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για τα χάλια που παρουσιάζει σήμερα ο Ελληνικός Σιδηρόδρομος. Για το γεγονός ότι εκτελούνταν καθημερινά δρομολόγια τουλάχιστον μέχρι την ημέρα που συνέβη το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, χωρίς να τηρούνται στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας των επιβατών.

Όλες αυτές τις μέρες γράφονται πολλά και λέγονται πολύ περισσότερα από ειδικούς και μη ειδικούς. Από συγκοινωνιολόγους, από πρώην στελέχη του ΟΣΕ, από πολιτικούς αναλυτές αλλά και από δημοσιογράφους.

Λέγονται και γράφονται πολλά για τις συμβάσεις έργων. Για την καθυστέρηση στην εγκατάσταση συστημάτων τηλεδιοίκησης. Για τις ενστάσεις και τις προσφυγές των διαγωνιζόμενων εταιρειών. Για τις ελλείψεις σε προσωπικό, για τα προσόντα των εργαζομένων, για τα κενά ασφαλείας που είχαν επισημανθεί από την ίδια την Κομισιόν. Για τη γραφειοκρατία, “τη νομική πολυπλοκότητα στην υλοποίηση των συμβάσεων”, όπως ειπώθηκε από νομικούς και γενικά και εν συνόλω την προβληματική λειτουργία του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδας.

Όλα αυτά να τα δεχτούμε. Αφορούν την κακοδαιμονία της δημόσιας διοίκησης. Την αναποτελεσματικότητα του κράτους. Τον παχυδερμισμό των διοικούντων. Την υποχόνδρια λογική του πολιτικού μας συστήματος.

Είναι συζητήσεις που επαναλαμβάνονται συνεχώς κάθε φορά που βιώνουμε ένα τραγικό γεγονός. Μία τραγωδία όπως αυτή των Τεμπών, μία μεγάλη φυσική καταστροφή σαν κι αυτές που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια από πυρκαγιές, πλημμύρες και άλλες θεομηνίες. Τέτοιες συζητήσεις γίνονταν καθημερινά επί μία δεκαετία μετά από μία οικονομική καταστροφή που γνώρισε η χώρα και στα πλαίσια των σκληρών μνημονιακών χρόνων.

Συμφωνήσαμε όμως ότι έπρεπε να αλλάξουμε για να μη βουλιάξουμε !

Το καταφέραμε ως ένα βαθμό. Και ναι πολλά πράγματα άλλαξαν και βελτιώθηκαν. Η οικονομία σταθεροποιήθηκε. Δεν κινδυνεύει, όπως στο παρελθόν, με άτακτη χρεοκοπία. Τουλάχιστον αυτό μας διαβεβαιώνουν οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης.

Για πρώτη φορά ύστερα από την περιπέτεια των μνημονίων έχουμε στη διάθεση μας και λεφτά. Τα δύο τελευταία χρόνια η σημερινή κυβέρνηση δαπάνησε πάνω από 60 δισεκατομμύρια για να αντιμετωπίσει την πανδημία, την ενεργειακή κρίση, το πληθωριστικό φαινόμενο και παράλληλα να ενισχύσει την εθνική μας άμυνα.

Ξοδεύουμε δισεκατομμύρια για την αγορά Rafale, F-35 και Belharra για να θωρακίσουμε την εθνική μας αμυνα και να προστατέψουμε την πατρίδα μας από αυτούς που μας απειλούν πως “θάρθουν μια νύχτα ξαφνικά”.

Και μπράβο στην κυβέρνηση για τις συμφωνίες που έχει συνάψει για τα εξοπλιστικά. Υπάρχει όμως ένα αμείλικτο “γιατί”.

Γιατί αμελήσαμε την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών στο εσωτερικό της χώρας ;

Γιατί αφήσαμε απροστάτευτους τους Έλληνες πολίτες και τη νεολαία μας που ταξιδεύει με τα τρένα ;

Είναι εθνική προτεραιότητα η ασφάλεια των συνόρων μας από αυτούς που θέλουν να τα παραβιάσουν και να εισέλθουν παράνομα στη χώρα μας. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι μέγιστη προτεραιότητα και η ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών που ζουν, εργάζονται και σπουδάζουν σε αυτή τη χώρα ;

Δυστυχώς όμως, στον τομέα των μεταφορών και των συγκοινωνιών το κράτος και η σημερινή κυβέρνηση απέτυχαν παταγωδώς ! Όπως είχαν αποτύχει και οι προηγούμενοι στο Μάτι.

Διότι πως γίνεται να θεωρείται παγκοσμίως το τρένο ως ένα από τα ασφαλέστερα και οικολογικότερα μέσα μετακίνησης των πολιτών και εμείς εδώ στην Ελλάδα να βιώνουμε τη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία που γνώρισε η χώρα από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους θρηνώντας 57 νεκρούς.

Πώς γίνεται, εν έτει 2023, στην εποχή της ψηφιοποίησης των πάντων, της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και των νέων τεχνολογιών, να χάνουμε τόσο αδικα νέους ανθρώπους, επειδή κάποιοι “υψηλά ιστάμενοι και καλά αμειβόμενοι” αποδείχθηκε ότι δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.

Ολιγώρησαν και αδιαφόρησαν για την ασφάλεια του σιδηροδρομικού δικτύου..

Από όποια πλευρά κι αν εξετάσει κανείς την τραγωδία των Τεμπών, η νέα γενιά δεν πρόκειται να συγχωρήσει αυτό το έγκλημα !

Ακόμη και αν οι δικαιολογίες που προβάλλονται περί γραφειοκρατίας, περί καθυστερήσεων στην υλοποίηση των έργων θεωρηθούν πραγματικές, υπάρχει ένα βασανιστικό ερώτημα για όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους και τους καρεκλοκένταυρους με τους τίτλους και τα αξιώματα... Αφού γνώριζαν ότι υπάρχουν όλα αυτά τα προβλήματα στα τρένα γιατί επέτρεπαν να γίνονται δρομολόγια και γιατί άφηναν τον κόσμο να ταξιδεύει με το τρένο με τόσα κενά ασφαλείας ;

Δεν είναι στις προθέσεις μας η απαξίωση των πάντων. Δεν το συνηθίζουμε.

Όμως στον τομέα των μεταφορών η τραγωδία των Τεμπών αποδεικνύει ότι είμαστε στην Ευρώπη και στο ευρώ, αλλά δυστυχώς με κόμματα, πολιτικούς και διοικήσεις της δραχμής.

Γι’ αυτό και “ήρθε μια νύχτα ξαφνικά” το μοιραίο, το τραγικό, το αδιανόητο, το ασυγχώρητο !

Ήρθε μια νύχτα ξαφνικά, όχι ο γείτοντας, αλλά ο κακός μας εαυτός με τον οποίο παλεύουμε δεκαετίες, χωρίς να εχουμε καταφέρει ακόμη να τον νικήσουμε !

Χρήστος Αλεξανδρής