Και τώρα που σωθήκαμε;

Το κράτος του λαϊκισμού και της παροχολογίας παραμένει ανίκητο στην Ελλάδα. Δεν το σκιάζει και δεν το φοβίζει καμία Τρόικα και κανένα μνημόνιο.
Την διαπίστωση αυτή περίτρανα αποδεικνύουν οι φορτισμένοι διάλογοι και αντιπαραθέσεις των τελευταίων εβδομάδων για τη διανομή του κοινωνικού μερίσματος. Από την ώρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε την ύπαρξη του πρωτογενούς πλεονάσματος έχει ξεκινήσει το μεγάλο πανηγύρι. Τα κυβερνητικά στελέχη περιφέρουν “ανά τας οδούς και τας ρίμας’’ το πρωτογενές πλεόνασμα διαφημίζοντας τα 500κοσάρικα που θα δοθούν σαν βοήθημα στους ένστολους, χαμηλοσυνταξιούχους με την προϋπόθεση ότι δεν διαθέτουν δικό τους σπίτι και τους άλλους πληγέντες της οικονομικής καταστροφής, λες και αυτή η καταστροφή είναι ένα φυσικό φαινόμενο και δεν την προκάλεσαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια από την προηγούμενη και φυσικά και από την σημερινή κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Εύσημα κοινωνικής ευαισθησίας διεκδικούν και  στελέχη αριστερών κομμάτων που εγκατέλειψαν τον κυβερνητικό συνασπισμό γιατί δεν άντεχαν το βάρος των δύσκολων οικονομικών αποφάσεων και σήμερα βγαίνουν μπροστά για να δώσουν και πάλι μαθήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής πρωτογενών πλεονασμάτων. Η κυβέρνηση Σαμαρά υπερηφανεύεται για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια και πιστώνει την επιτυχία αυτή στη σωστή κυβερνητική πολιτική.
Ούτε κουβέντα όμως δεν γίνεται για τα περιοριστικά μέτρα που εφαρμόστηκαν μεταφέροντας άδικα ολόκληρο σχεδόν το κόστος στις πλάτες του ιδιωτικού τομέα και της αγοράς. Δεν μπορεί όμως να αποσιωπάται ότι το πρωτογενές πλεόνασμα επιτεύχθηκε με πολιτικές άγριων φορολογικών επιδρομών στα εισοδήματα και την ακίνητη περιουσία και με χαράτσια και έκτακτες εισφορές που κατεδάφισαν την αγορά και εξάντλησαν κάθε δυναμισμό που είχε ακόμη η οικονομία.
Αλλά ξέρουμε την μόνιμη δικαιολογία που χρησιμοποιούν οι κυβερνώντες όταν στριμώχνονται. Για την ύφεση και την ανεργία δεν φταίμε εμείς αλλά το μνημόνιο και αυτοί που το επέβαλλαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κανείς δεν ήθελε το μνημόνιο. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι απλοί πολίτες. Παρ’ όλα αυτά τα κόμματα και οι πολιτικοί που μας κυβερνούσαν την δεκαετία 2000-2009 έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μας οδηγήσουν στο μνημόνιο. Και αυτό ήταν το μικρότερο κακό που πάθαμε γιατί το μεγαλύτερο θα ήταν να είχαμε οδηγηθεί σε άτακτη χρεοκοπία και τότε δεν υπήρχε σωτηρία.
Φαίνεται όμως από τον τρόπο που λειτουργούν οι “υπεύθυνες’’ πολιτικές ηγεσίες σ’ αυτόν τον τόπο ότι ακόμη και αν βρίσκονταν αύριο το πρωί ένας τρόπος να μας χαρίσουν όλα τα χρέη οι δανειστές μας και να εγκαταλείψουν τη χώρα για να νοιώσουμε πραγματικά ανεξάρτητοι και όχι δέσμιοι των “τοκογλύφων” όπως μονίμως καταγγέλλει η αριστερή και η πατριωτική δεξιά  αντιπολίτευση, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πάλι με την πλάτη στον τοίχο θα βρισκόμασταν εκλιπαρώντας κάποιους άλλους δανειστές να έρθουν για να μας σώσουν.
Και το λέμε αυτό γιατί το πολιτικό μας σύστημα φαίνεται ότι δεν διδάχθηκε τίποτα από την οικονομική καταστροφή και συνεχίζει να λαϊκίζει ασύστολα έχοντας το μυαλό του στις παροχές. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα το μόνο που δεν συζητάμε “τώρα που σωθήκαμε” είναι αν θα γίνουν και ποιές επενδύσεις, αν θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, αν θα υπάρξουν δουλειές για τα νέα παιδιά και όλα αυτά. Το μόνο που συζητάμε είναι πότε θα εισπράξουμε το 500κοσάρικο.

Χρήστος Αλεξανδρής