ΜΝΗΜΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥΣΑΡΑΦΙΑΝΟΥ, ΙΑΤΡΟΥ

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

«Κανένας πόνος της ζωής, δεν είναι τόσο βαθύς, που να συγκριθεί με το θάνατο, αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή της»
ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Ζωή και θάνατος, θάνατος και ζωή, το τραγικό δυαδικό παιγνίδι όλων των ζώντων πλασμάτων αλλά και της ανθρώπινης μοίρας, της δικής μας μοίρας. Κάθε φορά που η αρχαία ρήση «Άδου φεύξιν ουδείς επάξεται» ένα εναγώνιο ερώτημα διατυπώνουμε όλοι μας. Γιατί τώρα, γιατί γι’ αυτόν….  
Αγκαλιασμένοι στη ζωή και ξαφνικά φτάνει ο θάνατος και μας αποχωρίζει.
Αυτό έγινε και με το χαμό ενός εξαίρετου ανθρώπου, ενός λαμπρού επιστήμονα του γιατρού Δημήτρη Σαραφιανού ο οποίος έφυγε από κοντά μας και ο αποχωρισμός του βύθισε σε λύπη, συγγενείς φίλους, αλλά και την ιατρική κοινότητα.
Ο Δημήτρης Σαραφιανμός γεννήθηκε σε χωριό της Μακεδονίας, σπούδασε την ιατρική επιστήμη και οι συνθήκες της ζωής, που πολλές φορές είναι απρόβλεπτες τον έφεραν στην πόλη μας όπου και εγκαταστάθηκε μόνιμα.
Όχι μόνο εγκαταστάθηκε στη Λαμία, αλλά και την αγάπησε περισσότερο και από την ιδιαίτερη πατρίδα του και έδωσε τον καλύτερο εαυτό του εκτός της επιστήμης και σε όλους του τομείς της εδώ ζωής.
Στα πρώτα βήματα της εδώ παρουσίας του, εργάστηκε σε ιδιωτική κλινική και μετά στο ιδιωτικό του ιατρείο μέχρι και τη συνταξιοδότησή του. Γαλουχημένος με το πνεύμα του πόνου, της προσφοράς και της δημιουργικής παρουσίας διατήρησε την ηθική γαλήνη και την ανθρώπινη αλληλεγγύη προς όλους. Ο αείμνηστος Δημήτρης υπήρξε άγρυπνη συνείδηση, πληθωρική μορφή προσφοράς και παρουσίας, άκαμπτος και όρθιος, διετήρησε σε όλη του τη ζωή το ήθος, την εντιμότητα και τη προσφορά του στον συνάνθρωπο, όχι μόνο από το μετερίζι της Ιπποκράτειας επιστήμης, αλλά και από αυτό της ανθρωπιάς και της καλοσύνης.  
Λίαν αγαπητός, σε μέγιστο βαθμό τον εμπιστευόταν οι ασθενείς που παρακολουθούσε και ο γράφων το καταθέτει αυτό λίαν τεκμηριωμένα.
Ενσάρκωνε τον χαρακτηρισμό του Πλούταρχου του Βοιωτού: «Τοις λόγοις αδιάβλητος, ταις εμπειρίαις άριστος και τοις τρόποις ανεπιτήδευτος».
Με τη σύζυγό του Μαρία, η οποία έφυγε δυστυχώς ξαφνικά από κοντά του δημιούργησαν άριστη οικογένεια και τα δυο παιδιά τους άριστοι επιστήμονες κοσμούν τον ιατρικό και τον κτηνιατρικό χώρο. Συμπλήρωμα της ευτυχίας τους ήταν και τα λατρευτά εγγόνια τους.
Βέβαια μετά το ξαφνικό θάνατο της συντρόφου του Μαρίας, τον κατέβαλε μια σχετικά πτωτική πορεία, αλλά συγγενείς και φίλοι προσπαθούσαμε με κάθε τρόπο να του προσφέρουμε ευκαιρίες ξεγνοιασιάς και χαράς. Και το επιτυγχάναμε σε μεγάλο βαθμό. Ο γράφων θεωρεί τον εαυτό του λίαν ευτυχή που τον γνώρισε, ήταν ο προσωπικός του ιατρός και επί πολλά χρόνια και τον τιμούσε με προσωπική και οικογενειακή φιλία.
Ο αγαπημένος και αξέχαστος Δημήτρης άφησε πίσω του ένα λαμπρό και φωτεινό παράδειγμα και ενθρονισμένος στις καρδιές μας θα τον βλέπουμε αδιάκοπα δίπλα μας.
Η γνήσια προσωπικότητά του πιστοποιεί τη σκληρότητα που μας δίνει η σιωπή του.
Καλύπτουμε το όνομά του με τα άνθη της αγάπης και της τιμής μας και βρέχουμε τον τάφο του με τα δάκρυά μας.
Κλείνοντας ας αναφερθούμε στο του Δροσίνη:

«Ότι θαρρούμε βασίλεμα,
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα
κι αντί να ρθεί μια νύχτα αξημέρωτη,
ξημερώνει μια αβράδιαστη ημέρα».

Ας είναι αναπαυμένη και γαλήνια η ψυχή σου αξέχαστε φίλε, καλέ μας γιατρέ Δημήτρη.