ΝΟΥΦΑΡΑ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

Ανοίγω διάπλατα τα μάτια
την καρδιά, την ψυχή.
Κοιτάζω γύρω μου, παντού!
Θεριεύουν οι αγωνίες, ζητούν ίαση.
Έστω μια στιγμή, έστω μια μικρή νίκη!
Κλέβω την ομορφιά του έρωτα
και ξεγελώ το νου,
με μικρές ηλιαχτίδες
κι έλατα σε απάτητες βουνοκορφές.
Βράχια στην άκρη της θάλασσας
και πολύχρωμα νούφαρα,
κάτω απ' το διάφανο νερό της λίμνης
που σιωπηλά αγαπά την ζωή.
Μια ακόμη στάση στο θάνατο
πριν γίνουμε ξένοι και ρωτώ.
Είμαι εγώ;
Είμαι εμείς;
Είναι η ζωή;
Σερμαγιά, ζητώ!
Κεφάλαιο ζωής δανεικό,
να πορευτώ!
Άλλοθι στο λάθος που κάναμε,
που κάνανε, που έκανα.
Κουράζει η νύχτα, τρομάζει το αύριο.
Γαντζώνομαι στο τώρα.
Είναι κι αυτό δανεικό!

Τι να ρωτήσω και ποιόν;

Ανοίγω τα μάτια, διάπλατα,
να μπει φως.
Ονειρεύομαι νούφαρα στο βυθό της λίμνης
χρώματα, ζωή.
Ξεγελώ το λάθος που έκανα
που έκαναν,
που κάναμε όλοι εμείς
βουτώντας από πλαγιές
που δεν μετρήσαμε.

Ξεγελώ την ζωή με στιγμές
κι αισθάνομαι ένοχη,
που δεν άγγιξα τα νούφαρα!
Μια βουτιά στα ζεστά νερά της λίμνης
κι ίσως τα καταφέρω!!