Όταν πέφτουν τα φύλλα

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

Όταν πέφτουν τα φύλλα

Φθινόπωρο τα φύλλα πέφτουν πληγωμένα κομμάτια
ο άνεμος τα σκορπά
τ' αφήνει στη μοίρα τους,
να χαθούν,
σαν να φταίνε που άντεξαν!

Δεν τα ρώτησαν.
Ήθελαν;
Είχε έρθει η ώρα με θέληση να αποκοπούν,
με αλήθεια να ξεγυμνώσουν
το δέντρο,
να μπορέσει να δει με τα μάτια της καρδιάς
που πονά,
αγαπά, συγχωρεί.

Ο κορμός δυνατός, στιβαρός, εγωιστής, αδιάφορος.
Χρειάστηκε να πέσουν τα φύλλα
για να αντικρίσει τις ρίζες του.

Ο μεγαλύτερος πόνος γεννήθηκε
όταν τους στέρησαν το δικαίωμα να υπάρχουν κοντά του,
να καμαρώνουν την κορμοστασιά,
τη δύναμη να αντέχει στα δύσκολα,

μέχρι να έρθει η Άνοιξη να του δώσει καινούργια φορεσιά,
με την ελπίδα αυτή τη φορά να μην ξεγυμνωθεί
για να αναγνωρίσει την αλήθεια
που κρύβει η καρδιά.