Στόν Βασίλη Σῖμο, τόν Ζωγράφο μας!

Αἰφνίδια ξεψύχησες, σέ πρόδωσ᾽ ἡ καρδιά σου,
θλίψη καί πόνο σκόρπισες στήν οἰκογένειά σου.

Στο τελευταῖο ἒργο σου, ἀφῆκες τήν πνοή σου,
στήν τέχνη πού ἀγάπησες πλειότερο στή ζωή σου.

Ἒφυγες ἀπ τήν πόλη σου κι ἀπό τούς συγγενεῖς σου
κι ἀπ᾽ ὃλους ὃσους χὼρεσες μες στήν καλή ψυχή σου.

Σάν κεραυνός ἡ εἲδηση ἒφτασε ὡς τ᾽ αὐτιά μας,
μέ πόνο καί παράπονο φόρτωσε τήν καρδιά μας.

Καί τρέξαμε προσκυνητές στήν ἱερή σωρό σου
καί γόνη κλίναμε σεμνά, μπροστά στό φέρετρό σου.

Γιά νά σοῦ ποῦμε εὐχαριστῶ γιά ὃσα μᾶς ἀφῆκες,
πού θα κοσμοῦν αἰὠνια τῆς πόλης τίς προθῆκες.

Θά σ᾽ ὀνομάσω Κόντουγλου, γιατί μ᾽ ἑκεῖνον μοιάζεις,
θά πῶ δυό λόγια τῆς καρδιᾶς, τώρα πού δέν... φωνάζεις!

Ἓλληνας χριστιανός μαζί, Ρωμιός ὡς τά μεδούλια,
ἒκρυβες μέσα στήν καρδιά, γαρδένιες καί ζουμπούλια.

Ἁγιογράφος τοῦ Θεοῦ, ζωγράφος τῆς πατρίδας,
τῶν πενομένων φροντιστής, δάσκαλος τῆς ἑλπίδας.

‘Ανέβηκες στίς κορυφές, ψηλά! Μεγαλουργοῦσες.
Γιά τά μεγάλα ἒργα σου, ποτέ σου δέ μιλοῦσες.

Δίδαηες στά σχολεῖα μας, μόρφωσες τά παιδιά μας,
ὀμόρφηνες τόν κόσμο τους, στόλισες τήν καρδιά μας.

Ἱστόρησες τίς ἐκκλησιές, κόσμησες μοναστήρια.
πελώριο εἶχες σεβασμό στά ἂχραντα μυστήρια.

Ὃλοι, ὃσοι σέ γνώρισαν, κλάψανε τή θανή σου
κι εὐχήθηκαν ἀπό καρδιᾶς, ν᾽ ἁγιάσει ἡ ψυχή σου!

Ἁρχιμ. Δαμασκηνός, Ἡγούμενος Ἱ.Μ. Ἁγάθωνος