ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ

Γράφει
ο Ηλίας Σπυρόπουλος
Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Και πάλι η στήλη ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΡΑΒΑ συνεχίζει το οδοιπορικό της ακλουθώντας  τη ροή  της  καθημερινότητας, επαινώντας  το καλό και το σωστό και  επιτιμώντας τα κακώς  πραττόμενα. Και όλα  αυτά  καλοπροαίρετα  μακριά  από κάθε  σκοπιμότητα. Ξεκινάμε:
 Σε άρθρο του με τίτλο ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ  ο αρθρογράφος  της εφημερίδας κ. Γκίκας  Αθανάσιος  καλώς  τοποθετείται. Τεκμηριωμένες  και λογικές  οι θέσεις  του, ο  γράφων συμφωνεί  απόλυτα μαζί  του, νομίζω ότι  συμφωνεί και ο κάθε  αναγνώστης.
Θα μου επιτραπεί όμως να καταθέσω και μια  άλλη ανησυχία  η οποία  πρέπει να απασχολήσει  και  τον κάθε Έλληνα πολίτη, αλλά κυρίως  τους ιθύνοντες όλου του πολιτικού  φάσματος  της χώρας.
Η ανησυχία  μου  αυτή  έγκειται  στη μεγάλη  αποχή  των πολιτών, στο να  ασκήσουν  το εκλογικό  τους  δικαίωμα. Δεν είναι δυνατόν στις εθνικές εκλογές  να ψηφίζει  λιγότερο του 50%  των εγγραμμένων.
Αυτό  αντιβαίνει  στο  δημοκρατικό μας  πολίτευμα και αποτελεί  κίνδυνο  για την  δημοκρατία.
Πρέπει να γίνει γενικός  ξεσηκωμός, πρώτα  από τους πολιτικούς  που αυτοί έχουν την  ευθύνη της  αδιαφορίας  του κόσμου, από όλους  μας, άλλα και από τον  καθένας μας  ξεχωριστά να σταματήσει αυτή η  αδιαφορία  που ντροπιάζει  τη χώρα, ντροπιάζει το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Αναλαμβάνοντας όλοι, απ΄ άκρου  εις άκρον  τις  ευθύνες μας να βάλουμε  φρένο  αυτή τη  κατρακύλα.
Πολλά  γράφτηκαν  και συνεχίζονται να  γράφονται  για το θάνατο του  Διονύση  Σαββόπουλου. Και βέβαια  τα πολλά  αφιερώματα  στη μνήμη  του από τα μέσα ενημέρωσης  δείχνουν  ότι με  τη μουσική  του άφησε  αποτύπωμα  στην Ελληνική  κοινωνία. Και  κανείς  δεν αμφισβητεί, ότι  με το μουσικό  του έργο  σφράγισε  μια εποχή. Όμως  δημιουργούνται  και ορισμένα  ερωτηματικά, που  ο γράφων  τα αλίευσε  από την κοινή  γνώμη  και από  συζητήσεις  της καθημερινότητας. Και παρ΄ όλο που δεν ήμουν   θιασώτης της μουσικής του  εκλιπόντα, θα  καταθέσω  ανεπηρέαστα  ορισμένες  θέσεις μου, συνζυμωμένες με  πολλά –πολλά ακούσματα. Πολύς  λόγος έγινε  γιατί δεν παρέστησαν  αρκετοί  αρχηγοί  ή αντιπρόσωποι  κομμάτων. Πολύς λόγος έγινε  διότι κηδεύτηκε  δημοσία δαπάνη. Πολύς  λόγος έγινε  διότι  η κηδεία  του οργανώθηκε  γενικά  από το Δήμο Αθηναίων.
Πολύς  λόγος έγινε  διότι  δεν τιμούνται  όταν φεύγουν  από τη ζωή προσωπικότητες, που  προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο με τα επιστημονικά  τους  επιτεύγματα λαού στάθηκαν δίπλα στον ανθρώπινο πόνο, στον πάσχοντα  συνάνθρωπο. Πολύς  λόγος  έγινε  διότι η προσφορά  ενός  φτωχού  συνταξιούχου  του ΟΓΑ  ενός  νοσοκομειακού  αυτοκίνητου  άξιζε  μεγαλύτερων τιμών από  αυτές σε  ένα μουσικοσυνθέτη  έστω  και διακεκριμένον. Πολύς λόγος  έγινε διότι  σπουδαίοι  δωρητές  και ευεργέτες, στην πατρίδα,  στο κοινωνικό  γίγνεσθαι, στην  εκκλησία  δεν τιμήθηκαν κατά  τα πρέποντα. Αυτά  ακούστηκαν, ακούονται, συζητήθηκαν όχι μόνο τοπικά, αλλά και πανελλήνια τα οποία  ο γράφων  αλίευσε  και δια ζώσης  άλλα  και από τον έντυπο τύπο, τα τηλεοπτικά  και  τα ραδιοφωνικά μέσα.
Θα καταθέσω  όπως  προανέφερα  εντελώς   ανεπηρέαστα ότι ο Σαββόπουλος με την  μουσική του άφησε    το κοινωνικό του αποτύπωμα. Αλλά  παν μέτρον άριστον και ότι αυτά…τα πολύς  λόγος..που προανέφερα  είναι  συζητήσιμα και χρήζουν  χρησίμων  συμπερασμάτων.
Και  ενώ είχα τελειώσει τις σκέψεις μου για τον αποβιώσαντα καλλιτέχνη, συζητώντας  με φίλο με  ρώτησε  τι γράφω που θα στείλω για δημοσίευση. Του είπα ότι  έγραψα κάτι για τον Διονύση Σαββόπουλο που έφυγε πρόσφατα.
Και του ανέφερα που περίπου θα κυμανθεί το γραπτό μου. Και αυτός οργισμένος μου απάντησε. Όχι και δημοσία δαπάνη σε  κάποιον που κατάφερε να απαλλαγεί  από την στράτευσή του  προβάλλοντας  ψυχολογικούς   λόγους;
Δεν του απάντησα. Καταθέτω  μόνο αυτό που  μου ανέφερε.
Αρθρογράφος  Αθηναϊκής εφημερίδας έγραψε  ότι  σε  προσωπική του επίσκεψη  στο 401  στρατιωτικό  νοσοκομείου  παρατήρησε  ότι ένα  τμήμα  του προαυλίου  είχε  καταληφθεί  από  ουρά νεαρών  που   ίσως ξεπερνούσαν τους 100.
Σε  ερώτησή του  για ποιο  λόγο  υπάρχει τέτοια  ουρά πήρε  την απάντηση  ότι όλοι τους  περίμεναν να περάσουν επιτροπή, και να προβούν σε  ανάλογες ψυχιατρικές εξετάσεις για να πάρουν απαλλαγή και να αποφύγουν την στράτευσή τους.
Θύμωσε, εξοργίστηκε, προβληματίστηκε βλέποντας  τόσους νέους  οι οποίοι   φαινόταν υγιέστατοι, να προσπαθούν  να ικετέψουν, να  ξεγελάσουν επιτροπές  ώστε  να  εκτελέσουν  το  ιερό καθήκον  κάθε  Έλληνα, να   εκπληρώσει  τη στρατιωτική του  θητεία  ώστε να είναι εκπαιδευμένος  και έτοιμος να  προστατέψει  την πατρίδα του, την πόλη του, το χωριό  του, το σπίτι του από κάθε  εχθρική  εισβολή και κυρίως  από τον απέναντι  προαιώνιο  εχθρό μας
Και παραθέτει  ότι οι   φυγόστρατοι  την τελευταία  τριετία  είναι 30.000. Και προτείνει λύσεις  για  την πάταξη  της    βδελυρής  και άνανδρης   συμπεριφοράς, όπως μεγάλη  αυστηρότητα  από τις  επιτροπές  αξιολόγησης, ξεσκόνισμα  μέχρι κεραίας  των λόγων  που προβάλει  ο καθένας   και χορήγηση  απαλλαγής  όμοια με αυτά  που ισχύουν  σε  εμπόλεμη  κατάσταση.
Αφού  συγχαίρω  τον  Αθηναίο  αρθρογράφο  θα συμφωνήσω  απόλυτα  μαζί που  και θα  κατατεθεί  και εκ μέρους  μου ότι αισθάνομαι  ντροπή  σαν Έλληνας  που  νεοέλληνες, παιδιά  που μεγάλωσαν με όλες  τους  τις ανέσεις  να πέφτουν  τόσο  χαμηλά , αγνοώντας  παντελώς  ρίζες, παράδοση, προγόνους,  αγώνες  και θυσίες  εκατονταετηρίδων  για να ζήσουν  αυτοί ελεύθεροι  με όλα τα καλά τους.
Μια  εσωτερική  φωνή μου λέει . γράψε  και άλλα,  εξωτερίκευσε  τη δίκαιη αγανάκτηση σου. Θα σταματήσω  όμως.
Μόνο  θα επαναλάβω  κάτι  το προσωπικό  που το έχω  γράψει και άλλη  φορά  σ΄ αυτή τη στήλη. Είμαι  υπερήφανος που υπηρέτησα  στο στρατό μας  43  μήνες, 24  κανονική  θητεία  ως έφεδρος αξιωματικός, 14 μήνες  ως   ανακαταταγείς  αξ/κος   ώσπου  να έλθει ο  διορισμός μου  στην εκπαίδευση 3 μήνες  μετεκπαιδεύσεις  και 2  σχεδόν  μην  στη επιστράτευση του  1974. Και ιδιαίτερη τιμή μου  που σήμερα  φέρω  το  βαθμό του Εφέδρου  Ταγματάρχου.
Και  συμπληρωματικά θα καταθέσω, ότι η   στρατιωτική  θητεία σήμερα  είναι  9 μηνη  και αν αφαιρέσουμε  άδειες , άδειες  σπουδών, αργίες  κλπ  οι  στρατεύσιμοι δεν υπηρετούν  ούτε 6  μήνες.
Θα τελειώσω  όμως με  κάτι αισιόδοξο, και ελπιδοφόρο. Συγγενής  μου  αξιωματικός , εκθέτοντάς  του  αυτές τις σκέψεις  μου περί στρατού, μου είπε: Συμφωνώ με  τις τοποθετήσεις   και τις ανησυχίες σου, αλλά  θα καταθέσω το εξής: Στα μαθήματα  που  κάνουμε  στους  στρατιώτες  για διαφορά θέματα και όταν φτάσουμε  να  συζητάμε  κινδύνους  που διατρέχει  η χώρα, υποχρεώσεις, καθήκοντα  του κάθε  Έλληνα όλα τα παιδιά  εκφράζονται  ομόφωνα με λιαν  βροντερή και λίαν  ενθουσιώδη   φωνή.  Και εμείς  κ. Λοχαγέ  αν χρειαστεί να είστε  σίγουρος, ότι θα κάνουμε αυτό που πρέπει  για τη προστασία  της πατρίδας  μας. Να μην ανησυχείτε  θα φανούμε αντάξιοι  των προγόνων μας!!! ΜΠΡΑΒΟ  ΠΑΙΔΙΑ!!!  Αυτό  φτάνει. Ας  κλείσει το θέμα.
Έρευνα  που πραγματοποιήθηκε  και δημοσιεύτηκε με θέμα που βρίσκεται  το βιοτικό  επίπεδο  του σημερινού Έλληνα, ανακοίνωσε  τα εξής  στατιστικά  στοιχεία:
Το 5%  των Ελλήνων είναι ο ΠΛΟΥΤΟΣ!!!
Το 5% των Ελλήνων  είναι οι ΠΛΟΥΣΙΟΙ.
Το 40%-45%  είναι η  μεσαία τάξη.
Αυτή στην   ουσία  κινεί τα  νήματα  της οικονομίες. Οι  ανήκοντες  στην μεσαία τάξη  πίνουν τον καφέ τους  σε καφετέριες, καφενεία  κλπ  είναι   πελάτες  των κέντρων  διασκέδασης, ταβερνών εξοχικών, και σε ότι ανήκει  σ΄ αυτή  την  κατηγορία  Αυτοί  κάνουν  τον εσωτερικό τουρισμό , συμμετέχουν  σε  εκδρομικούς  ομίλους, πολιτιστικές ομάδες  και διάφορους πνευματικούς φορείς
Και  μια  μερίδα  αυτών όχι βέβαια  και σε πολύ  μεγάλο ποσοστό  πραγματοποιεί   εκδρομές  στην Ευρώπη και  σε λιγότερο ακόμη ποσοστό παγκόσμια. Το υπόλοιπο όμως  40%-45%  του Ελληνικού  λαού  περνάει δύσκολα. Αγωνίζεται  για το επιούσιο μετράει το ευρώ, με δυσκολία   προμηθεύεται  τα απαραίτητα  και βέβαια  στερείται  των πλούσιων αγαθών που  κυκλοφορούν  στη αγορά. Μισθωτοί, χαμηλοσυνταξιούχοι, εργατική τάξη, μικροεπαγγελματίες  μετράνε  τις μέρες του μήνα και  στο τελευταίο  δεκαήμερο, βρίσκονται σε  δυσκολίες  επιβίωσης. Αυτά  μας  πληροφόρησε  η στατιστική  αυτή έρευνα .
Ο γράφων  δεν είναι βέβαια  ειδικός  για να εκφέρει  βαρύνουσα  γνώμη, αλλά  από αυτά που αντλεί  από  την καθημερινότητα θα καταθέσει, ότι  κάπως  έτσι  έχουν τα πράγματα.
Ο κάθε  αναγνώστης  που έχει  και τις  δικές  του  εμπειρίες ας  βγάλει τα συμπεράσματά του.
Και μ΄ αυτούς  τους  σχολιασμούς  σε  θέματα  αιωρούνται  γύρω μας  κλείνει και η σημερινή μας  στήλη  με την βεβαιότητα ότι  θα  επικεντρώσει σκέψεις  και προβληματισμούς  του κάθε αναγνώστη.