Τραγωδία και αλήθεια
Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας, Μαθηματικός
«Ετεή ουδέν ίδμεν. Εν βυθώ γαρ η αλήθεια»
Δημόκριτος
(Στην πραγματικότητα τίποτα δε γνωρίζουμε γιατί η αλήθεια βρίσκεται στο βυθό)
Έχω ένα παλαιομοδίτικο, δυσνόητο για πολλούς τρόπο αντίληψης του δημόσιου καθήκοντος.
- Κατά πρώτο με κατέχει βαθύς πατριωτισμός, απότοκος της παιδείας και της οικογένειάς μου, έτοιμος πάντα να παραδεχθώ σφάλματα ή να τα συγχωρήσω.
- Σε πολλές χώρες Κυβερνήσεις σφάλουν ή αστοχούν. Αυτό μπορεί να διχάσει την κοινή γνώμη, ποτέ όμως η αντιπολίτευση ή τα Μ.Μ.Ε. δεν διατυπώνουν συκοφαντικά σχόλια για τη Χώρα τους.
Όλους μας συγκλόνισε η τραγωδία των Τεμπών. Κάποιοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές βρήκαν την ευκαιρία πάνω στην τραγωδία να χτίσουν καριέρες, ισοπεδώνοντας τα πάντα. Είπαν:
- Και τηλεδιοίκηση να γίνει οι σήραγγες είναι ανασφαλείς.
- Το μετρό και μάλιστα στη νέα γραμμή του Πειραιά είναι επικίνδυνο γιατί νερά κατακλύζουν τις σιδηροτροχιές.
- Οι Πύργοι ελέγχου των αεροδρομίων μας λειτουργούν με έλλειψη προσωπικού.
Για τα λεωφορεία μόνο δεν μας είπαν ότι πρέπει να έχουν διπλά τιμόνια και πεντάλ για δυο οδηγούς !!
Κοντολογίς τα πάντα στην Ελλάδα λειτουργούν πλημμελώς.
«Όταν ισοπεδώνεις τα πάντα μη ξεχάσεις και τα σκέλη τα δικά σου».
Κακεντρεχής συμβουλή του μηδενιστή Χ. Μπαζάρο.
Τι είναι εκείνο που ξεχνάμε σε τούτο τον τόπο. Ξεχνάμε την ατομική ευθύνη. Οι πολλοί αρέσκονται να τα έχον καλά με τον εαυτούλη τους. Θέλουν την Πολιτεία να τους διορίζει, να τους πληρώνει, χωρίς να έχουν οι ίδιοι καμμιά υποχρέωση. Τα αφήνουν όλα στην ελπίδα (έχει ο Θεός) και παραμελούν την συνευθύνη.
Είναι ώρα ο καθένας απ’ όποια θέση και αν υπηρετεί τους πολίτες ν’ αγαπήσει την ευθύνη και να μονολογήσει: «Μόνος μου θα σώσω τον ΟΣΕ, το σχολείο, την τάξη ..… αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω».
Από τις μεγάλες συμφορές να μάθουμε να αξιολογούμε καλύτερα τις αντιδράσεις, την ειλικρίνεια, την αληθοφάνεια των δηλώσεων, που με υπερβολική συχνότητα κάνουν ανώτεροι αξιωματούχοι, στελέχη διοικήσεων, συνδικαλιστές φίλοι προσκείμενοι στο Α ή Β κόμμα.
Να προσέξουμε πολύ τις συλλογικές μας εκδηλώσεις γιατί σ’ αυτές την ατομική ευφυΐα την υποκαθιστά η ομαδική ευπιστία. Την ψυχραιμία η παρόρμηση και τη λογική το πάθος. Εγκαταλειπόμαστε άοπλοι πνευματικά τότε που έχουμε ανάγκη μεγαλύτερης επαγρύπνησης.
Είναι λίγες οι εξελίξεις ή τα γεγονότα, που λαμβάνουν χώρα εντελώς απροσδόκητα ή στιγμιαία, και που μπορεί να εξηγηθούν (ή και όχι) χωρίς αναγωγή σε προηγούμενες αιτίες. Ας μη μας παραξενεύει το ότι η Κυβέρνηση ανατρέχει στα πεπραγμένα προηγούμενων Κυβερνήσεων.
Ελπίζω μια μέρα οι πολιτικοί μας να φτάσουν στο σημείο που να χαίρονται για τα πεπραγμένα τους και όχι ν’ απογοητεύονται.
Κάθε αντιπολίτευση ζητά ευθύνες μόνο από την Κυβέρνηση, η οποία φυσικά και έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Εξουσία όμως δεν ασκεί μόνο η όποια κεντρική Κυβέρνηση ή ο Υπουργός. Ασκούν τα συνδικάτα οι σύλλογοι τοπικοί ή Πανελλήνιοι, οι συνεταιρισμοί …
Και εκεί το δείγμα γραφής απογοητευτικό. Ευνοιοκρατία, διορισμοί ημετέρων, όχι αξιολόγηση και αγώνας μέχρις εσχάτων. Τα αποτελέσματα αυτής της αντίληψης άμεσα ορατά.
Αντί μιας νηφάλιας αντιπαράθεσης ακούμε μόνο ύβρεις.
Στο παιχνίδι των ύβρεων πρωταγωνιστές οι αρχηγοί και ξέρετε γιατί; Γιατί οι ύβρεις μοιάζουν με τη βαρύτητα . αποκτούν αξία αν πέφτουν από ψηλά !!
Χορτάσαμε λόγους και αντίλογους από τα Μ.Μ.Ε. Δυστυχώς δημοσιογράφοι και πολιτικά πρόσωπα πλατιάζουν.
Και κάτι χαλαρωτικό: Οι ερωτήσεις θα πρέπει να είναι σαν τις φούστες «μίνι» για να επικεντρώνουν την προσοχή στο σημείο που πρέπει και οι απαντήσεις όχι μακροσκελείς, όχι «μάξι» γιατί αυτές εμποδίζουν το δρομέα να φτάσει στο τέρμα !!
Τα παραπάνω τα είπε ο Επίκτητος καλύτερα.
«Οι κράτιστοι των ανθρώπων βραχυλογώτατοι.
Λαλείσθω δ’ έκαστος τ’ αναγκαία και δι’ ολίγων».
Βιώνουμε κρίσιμες καταστάσεις. Το παλιό αργοπεθαίνει και το νέο δυσκολεύεται να γεννηθεί. Σ’ αυτό ακριβώς το διάστημα εμφανίζονται πολλά νοσηρά φαινόμενα (π.χ. πολλά μικρά ακραία κόμματα κλπ).
Το τέρας του λαϊκισμού και της βίας θεριεύει, όποτε μυρίζεται αδυναμίες εξουσίας.
Οι οπαδοί τους σηκώνουν μπαϊράκια με ακατάληπτα συνθήματα.
Οι οπαδοί της λογικής είτε σιωπούν είτε φοβούνται. Τους τρομάζει το καμίνι της αντιπαράθεσης.
Είμαι ανήσυχος . η ανησυχία αυτή τροφοδοτεί την αισιοδοξία μου, γιατί επιβάλλει πράξεις και ενέργειες οι οποίες είναι δυνατό να αποτρέψουν τους κινδύνους.
Υ.Γ. Συχνά τις τελευταίες τούτες μέρες ακούω τη λέξη «κόντρα» (Σε κόντρα ο Μητσοτάκης με Τσίπρα, ο Καραμανλής με Σπίρτζη κλπ). Κάλυψε αυτή η λέξη τις προϋπάρχουσες διαφωνία, διχογνωμία, αντίρρηση, όξυνση κλπ. Χρησιμοποιείς τη λέξη «κόντρα» και απαλλάσσεσαι από το να βρεις τις λεπτές διαφορές, την αντίθεση.