Τζούλια Πατερνέϊν: «Δεν πίστευα ότι τερμάτισα στην τρίτη θέση»

   Οταν η Τζούλια Πατερνέιν πέρασε εχθές (14/9) την γραμμή τερματισμού στον Μαραθώνιο του παγκοσμίου πρωταθλήματος, που διεξάγεται στο Τόκιο, δεν σκεφτόταν τα μετάλλια, καθώς δεν ήταν καν σίγουρη ότι είχε... τερματίσει τον αγώνα, όπως αποκάλυψε μιλώντας στην ιστοσελίδα της «World Atletics».

    «Τρομοκρατήθηκα ότι δεν ήταν ο τερματισμός», είπε αργότερα, γελώντας με την δυσπιστία της και πρόσθεσε: «Πιστεύω ακόμη ότι ίσως υπήρχαν άλλα 400 μέτρα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ένας από τους κριτές, μου είπε ότι τερμάτισα».

    Αυτό που επίσης δεν ήξερε εκείνη την στιγμή ήταν ότι μόλις είχε ξαναγράψει την αθλητική Ιστορία της Ουρουγουάης. Στον μόλις δεύτερο Μαραθώνιο της καριέρας της, η 25χρονη δρομέας τερμάτισε τρίτη σε 2:27:23, κατακτώντας το πρώτο μετάλλιο της χώρας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα.

    Το έκανε αυτό στην αποπνικτική ζέστη του Τόκιο, πλησιάζοντας σε απόσταση 14 δευτερολέπτων από το προσωπικό της ρεκόρ που είναι και εθνικό ρεκόρ των (2:27:09), ένα ρεκόρ που πέτυχε στο ντεμπούτο της στον Μαραθώνιο. Μόνο δύο από τις κορυφαίες δρομείς μεγάλων αποστάσεων αυτής της εποχής κατάφεραν να την νικήσουν. Ο λόγος για την Κενυάτισσα, Πέρες Τζεπτσιρτσίρ, Ολυμπιονίκη του 2021 και την Τίγκιστ Ασέφα από την Αιθιοπία, κάτοχο του παγκόσμιου ρεκόρ Μαραθωνίου και «αργυρή» Ολυμπιονίκη. 

    Και όπως είναι φυσικό, για μία δρομέα όπως η Πατερνέϊν, η οποία κατείχε την 288η θέση στον κόσμο και συμμετείχε στον αγώνα, αυτό το μετάλλιο αγγίζει τα όρια του αδιανόητου.

    Η ιστορία της, ωστόσο, δεν αφορά μόνο ένα μετάλλιο. Η Πατερνέιν είναι μια αθλήτρια της οποίας η ζωή εκτείνεται σε ηπείρους, προφορές και πεποιθήσεις.

    «Έχω τρία διαβατήρια και μια πράσινη κάρτα», εξήγησε και συνέχισε: «Γεννήθηκα στο Μεξικό, όλη μου η οικογένεια είναι από την Ουρουγουάη και μεγάλωσα στην Αγγλία από την ηλικία των δύο ετών. Έχω τρέξει για τη Μεγάλη Βρετανία στο παρελθόν, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U23, και τώρα τρέχω για την Ουρουγουάη».

    Η απόφαση να αλλάξει «χρώματα», εφέτος, ήταν περισσότερο προσωπική παρά πολιτική. Μετά τον αγώνα, το έθεσε απλά: «Το αίμα μου είναι Ουρουγουανό». Οι γονείς της γεννήθηκαν εκεί, πολλά μέλη της οικογένειας εξακολουθούν να ζουν στην Ουρουγουάη, και μεγάλωσε περνώντας τις διακοπές της στο Μοντεβιδέο, τρέχοντας γύρω από το Parque Rodo.

    «Δεν μου αρέσει φίλε», γέλασε, αναφερόμενη στο παραδοσιακό ρόφημα με βότανα. «Αυτό είναι το ένα πράγμα, αλλά εκτός από αυτό, είμαι Ουρουγουανή».

    Για μια χώρα με πληθυσμό, λίγο πάνω από τρία εκατομμύρια, έντονα υπερήφανη για την αθλητική της κληρονομιά, αλλά σπάνια ορατή στην παγκόσμια αθλητική σκηνή, το μετάλλιο της είναι... φανταστικό. Μηνύματα υποστήριξης κατέφθασαν... καταρρακτωδώς, και παραδέχτηκε ότι σήμαινε πολλά να σκέφτεται τους νεότερους αθλητές στην πατρίδα να την βλέπουν στο βάθρο. Η Ουρουγουάη είναι μικρή, αλλά είναι «μια χώρα με μεγάλη καρδιά» και αν το χάλκινο μετάλλιο της αποδεικνύει κάτι, είναι ότι «ο καθένας μπορεί να καταβάλει προσπάθεια».

    Η πορεία που την οδήγησε σε αυτό το σημείο ήταν κάθε άλλο παρά «ρόδινη». Η Πατερνέϊν  πέρασε τα εφηβικά της χρόνια στην Αγγλία, αγωνιζόμενη σε αγώνες ανώμαλου δρόμου και στίβου για το Cambridge & Coleridge, προπονούμενη υπό τον Μαρκ Βάϊλ και αγωνιζόμενη σε Αγγλικές Σχολές. Ήταν ταλαντούχα, αλλά όχι ένα παιδί-θαύμα που προοριζόταν για μετάλλια. Μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσει και να αγωνιστεί στο NCAA, πρώτα στο Penn State και μετά στο Arkansas.

    «Δεν ήμουν ποτέ All-American. Πήγα στο NCAA Outdoors την πρώτη μου χρονιά και μετά η καριέρα μου ήταν κάπως... χάλια», θυμάται η Ουρουγουανή δρομέας.

    Η πανδημία του κορονοϊού, διέκοψε τον ρυθμό της, ενώ οι μεταγραφές και οι αλλαγές προπονητή την άφησαν χωρίς ασφάλεια. Τελικά, έκανε ένα διάλειμμα από το δομημένο τρέξιμο. Εργαζόταν εξ αποστάσεως, ζούσε στην Καλιφόρνια και προπονείτο χωρίς προπονητή: «Προσπαθούσα να καταλάβω την ζωή, όπως κάνεις μετά την αποφοίτηση».

    Το σημείο καμπής ήρθε σχεδόν τυχαία. Επισκεπτόμενη μια φίλη της στο Φλάγκσταφ της Αριζόνα, ένιωσε την έλξη για το υψόμετρο, τα μονοπάτια και την κοινότητα του τρεξίματος. Γνώρισε τον προπονητή Τζακ Πολερέκι και τη σύζυγό του Ντάνι, η οποία είναι και η ίδια δρομέας και συνεργάτιδα προπόνησης, και συνδέθηκε με την ομάδα προπόνησης του Τζέιμς ΜακΚίρντι.

    «Άρχισα να απολαμβάνω ξανά το τρέξιμο. Έτρεξα έναν αγώνα 10 μιλίων, μετά έναν ημιμαραθώνιο και σκέφτηκα: Εντάξει, ίσως θέλω να δοκιμάσω έναν Μαραθώνιο», επισημαίνει η Ουρουγουανή δρομέας.

    Το ντεμπούτο της, τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, άφησε άναυδη ακόμη και την ίδια. Έτρεξε σε 2:27:09, που είναι εθνικό ρεκόρ για την Ουρουγουάη και μία επίδοση, που της εξασφάλισε το εισιτήριο για το παγκόσμιο πρωτάθλημα.

    «Μίλησα με τον προπονητή μου το βράδυ πριν από τον αγώνα», είπε, αναλογιζόμενη την προετοιμασία για το Τόκιο, προσθέτοντας: «Είχαμε τρεις στόχους: Ο στόχος Γ ήταν απλώς να τερματίσουμε, επειδή είχε τόση ζέστη και υγρασία. Ο στόχος Β ήταν ίσως μία θέση στις πρώτες 30. Και ο στόχος Α ήταν η πρώτη οκτάδα. Αυτό ήταν όλο. Αν το ήξερα, ίσως να είχα σφίξει τα χέρια μου, να σκεφτόμουν: "Έχω ένα μετάλλιο να χάσω"». Αλλά δεν ήξερα, οπότε απλώς συνέχισα».

    Αποφάσισε να ακολουθήσει την τακτική της, χιλιόμετρο προς χιλιόμετρο. Γύρω στα μισά του δρόμου, θυμήθηκε, πως έβλεπε μια ομάδα 10 ή 15 γυναικών μπροστά της:

    «Σιγά σιγά αυτή η ομάδα άρχισε να διαλύεται. Απλώς προσπαθούσα να βεβαιωθώ ότι κάθε μίλι μου ήταν σταθερό», είπε, με τα μάτια της να λάμπουν ακόμα από δυσπιστία. «Όλοι οι άλλοι μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν, δεν με ένοιαζε. Απλώς θα έτρεχα τον δικό μου αγώνα. Όπου και να τερμάτιζα, τερμάτιζα».

    Νόμιζε ότι αυτό σήμαινε κάπου γύρω στην έκτη θέση, ίσως στην πέμπτη, αλλά ποτέ στην τρίτη:

    «Δεν είχα ιδέα», επανέλαβε. «Ήθελα απλώς να βεβαιωθώ ότι έτρεχα έξυπνα. Δεν σκεφτόμουν την θέση».

    Όταν μπήκε στο στάδιο -με τον ιδρώτα να τρέχει, τα πόδια της να βαραίνουν, τους πνεύμονές της να καίνε- πίστευε ακόμη ότι ήταν εκτός των μεταλλίων. Μόνο αφού πέρασε τη γραμμή τερματισμού την... κτύπησε η πραγματικότητα  ή, μάλλον, της το είπε ένας εικονολήπτης !

    «Ήμουν τόσο σοκαρισμένη. Εξ ου και το βίντεο όπου φαινόμουν πολύ μπερδεμένη», δήλωσε χαμογελώντας.

    Η Ουρουγουάη δεν είχε ξαναδεί αθλήτριά της σε βάθρο παγκοσμίου πρωταθλήματος. Για την Πατερνέιν, το χάλκινο μετάλλιο δεν είναι μόνο δικό της: «Δεν θα ήμουν εδώ χωρίς όλη την ομάδα υποστήριξής μου στο Φλάγκσταφ και χωρίς τους γονείς μου, τον Γκάμπριελ και την Γκρασιέλα. Με έχουν βοηθήσει σε όλα. Το να εκπροσωπώ αυτήν την χώρα είναι υπερηφάνεια. Κάνει και τους γονείς μου πολύ χαρούμενους».

    Όταν ρωτήθηκε τι ακολουθεί, σήκωσε τους ώμους της: «Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω. «Ο στόχος ήταν να φθάσω εδώ. Εάν με ρωτούσατε πριν από ένα χρόνο εάν, καν, θα έτρεχα Μαραθώνιο, θα έλεγα όχι. Έτσι, αυτήν την στιγμή, το κάνω μήνα με τον μήνα. Πρέπει ακόμη και να βγάλω τρία από τα... δόντια μου τις επόμενες ημέρες. Ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λος Άντζελες το 2028».

ΠΗΓΗ ΑΠΕ