Αλήθειες και μύθοι για το Πολυτεχνείο
Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (Αναδημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”)
«ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ;» αναρωτιέμαι και πάλι φέτος, 49 χρόνια από την έκρηξή τον Νοέμβρη τού 1973 μερικών εκατοντάδων φοιτητών, και πάλι έρχομαι μπροστά στο ίδιο δίλημμα. Ηταν το Πολυτεχνείο που έριξε τη χούντα των συνταγματαρχών, όπως βαυκαλίζονται να πιστεύουν όσοι - λίγοι - μετείχαν στα γεγονότα και όσοι - πολύ περισσότεροι -, θεατές τότε, υποστηρίζουν με θέρμη; 'Η απλώς επιτάχυνε τις εξελίξεις; Το έχω δηλώσει εδώ και χρόνια, και επειδή «ήμουν κι εγώ εκεί», όχι πρωταγωνιστής, ούτε κορυφαίος, αλλά ένας πιτσιρικάς έξω από το Πολυτεχνείο, στον δρόμο, στην Πατησίων, ότι για μένα τα γεγονότα επιτάχυναν τις εξελίξεις που οδήγησαν ύστερα από οκτώ μήνες στην πτώση της δικτατορίας. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, η Εξέγερση τον Πολυτεχνείου έφερε στην εξουσία μια πολύ πιο σκληρή εκδοχή της χούντας και ακύρωσε το «πείραμα» πολιτικοποίησης τού Μαρκεζίνη, στο οποίο είχε επενδύσει αρκετά ο πολιτικός κόσμος της εποχής. Η εγκληματική απόφαση της νέας χούντας να προχωρήσει σε πραξικόπημα στην Κύπρο, πραξικόπημα που προκάλεσε τη βάρβαρη εισβολή του Αττίλα στο νησί, ήταν αυτό που οδήγησε στην πτώση της χούντας και την επαναφορά της δημοκρατίας. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια πασπαλισμένα με τη χρυσόσκονη της επαναστατικότητας και την ανάγκη πολλών και διαφόρων να αποκτήσουν εύσημα για έναν αγώνα που δεν έδωσαν ποτέ. Και γι' αυτό κάθε χρόνο τέτοια μέρα κλείνω τ' αφτιά μου και αποφεύγω να δω τηλεόραση. Δεν αντέχω με τίποτε τον κατακλυσμό από βερμπαλιστικές αναφορές σε μια υπόθεση που έχει από καιρό χάσει κάθε νόημα...
Σημείωση “Λ.Τ.”: Μια επισήμανση-αναφορά που πρέπει οι νεότεροι να έχουν υπόψιν τους.
