Εύα Καϊλή: Οι ευρωβουλευτές ενισχύουν τη θέση και τα συμφέροντα της χώρας στα πραγματικά κέντρα αποφάσεων

Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Κυρία Καϊλή, για ποιο εθνικό θέμα έχετε δυσκολευτεί περισσότερο να πείσετε τους συναδέλφους σας στο ευρωκοινοβούλιο;

Την περίοδο μετά τις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο, η εκπροσώπηση της Ελλάδας στην Ένωση ήταν σχεδόν μηδαμινή. Η εμπειρία της περιόδου Βαρουφάκη όχι μόνο έβλαψε την Ελλάδα οικονομικά, επιπλέον την αποθάρρυνε από το να ασκεί την Ευρωπαϊκή της πολιτική στα Όργανα, όπως και όλα τα άλλα κράτη-μέλη.

Αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο διότι τα συμφέροντα της Ελλάδας δεν εξαντλούνται μόνο στο μνημόνιο. Υπάρχει μία σειρά από τεράστια θέματα όπως η κοινή δημοσιονομική πολιτική, το νέο πολυετές χρηματοδοτικό πρόγραμμα, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων κοκ, για τα οποία η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει άποψη, αλλά από το τρίτο μνημόνιο και μετά δεν αρθρώνει λέξη.

Θα έλεγε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει επίγνωση των σοβαρών οικονομικών θεμάτων ούτε οικονομικούς υπουργούς που γνωρίζουν τα οικονομικά θέματα της Ένωσης. Ωστόσο η ανυπαρξία της Ελλάδας από το 2015 και ένθεν δεν εντοπίζεται μόνο στα μεγάλα θέματα αλλά και στα μικρότερα και αυτονόητα.

Θα σας πω μία τέτοια ιστορία. Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, ο επίτροπος Μοσκοβισί ανίχνευσε την επίδραση που θα έχει στους δημοσιονομικούς στόχους των κρατών μελών το κόστος των προσφυγικών ροών. Πρότεινε λοιπόν, να προφυλάξει τα κράτη μέλη που κινδύνευαν να μην πιάσουν τους στόχους του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου (σσ Ευρωπαϊκό Εξάμηνο είναι η εξαμηνιαία παρακολούθηση των δημοσιονομικών των κρατών μελών από την Επιτροπή). Για να μην εκτροχιαστούν πολλά αδύναμα κράτη μέλη και χαλάσει η πιστοληπτική τους ικανότητα στις διεθνής αγορές, ο Μοσκοβισί πρότεινε να μην εγγράφονται τα έξοδα που προκύπτουν από τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Αυτή η ρύθμιση-διευκόλυνση, αφορούσε ασφαλώς όλα τα κράτη-μέλη που είναι στο Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, που τυγχάνει να είναι όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ εκτός από εκείνα που μετέχουν σε ειδικό πρόγραμμα προσαρμογής. Το εξής ένα: η Ελλάδα.

Μάθαμε λοιπόν ότι η Ελλάδα δεν επρόκειτο να τύχει της ευνοϊκής ρύθμισης παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε απελπιστική δημοσιονομική κατάσταση και επιπλέον δέχεται και το μεγαλύτερο βάρος των μεταναστευτικών ροών, γιατί ακριβώς δεν βρίσκεται εντός του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου. Επίσης μάθαμε ότι το Eurogroup, στο οποίο τότε πρόεδρος ήταν ο Dijsselbloem δεν ήταν διατηρημένο να επεκτείνει τη ρύθμιση στην Ελλάδα. Το πιο τρομακτικό όμως ήταν ότι μάθαμε πως ούτε ο Υπουργός Οικονομικών, φοβισμένος γαρ, δεν θα ήθελε να «προκαλέσει» ζητώντας το αυτονόητο για την Ελλάδα.

 Ήταν μία από τις στιγμές που ο ρόλος του Ευρωβουλευτή πρέπει να πάει πέρα από τη αρμοδιότητά του, και να καλύψει το κενό της πλημμελούς παρουσίας και της φοβικής ατολμίας μίας κυβέρνησης που αποφάσισε να μην ξανα-διαπραγματευτεί ούτε καν για τα αυτονόητα.

Ενημέρωσα τους συναδέλφους Ευρωβουλευτές στο Σοσιαλιστικό Κόμμα στην Οικονομική Επιτροπή για το θέμα, και αμέσως, υποβάλαμε επίκαιρη ερώτηση για το θέμα στον Μοσκοβισί και κάναμε όλες τις κινήσεις που έπρεπε στην Επιτροπή, για να μην μείνει η Ελλάδα «απ' έξω», τη στιγμή μάλιστα που ο υποτιθέμενος βασικός στόχος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν από τότε να πιάσουμε τους δημοσιονομικούς στόχους και να βγούμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα στις αγορές. ούτε καν αυτόν το στόχο δεν τόλμησε να υπηρετήσει αυτή η κυβέρνηση. Αλλά ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά. Με την πίεσή μας μπήκε το θέμα στο Eurogroup και επεκτάθηκε η εξαίρεση και για την Ελλάδα.

Βλέπετε ότι το βάρος της πολιτικής μεταφέρετε με πραγματικούς όρους από την Ελλάδα στις Βρυξέλλες και πλέον ο ρόλος του Ευρωβουλευτή δεν είναι ρόλος αποστρατείας, συνταξιοδότησης και πολιτικής εξορίας. Ειδικά για μικρές χώρες με πολλά προβλήματα όπως η δική μας, δεν μπορεί να έχει τη δυνατότητα να στέλνεις παροπλισμένους σε ένα πολιτικό πεδίο που μόνο αν έχει γνώσεις και διάθεση για πολύ τρέξιμο μπορείς να είσαι, όχι απλά χρήσιμος, αλλά πραγματικά σημαντικός.

Είμαστε σε μία εποχή που οι Ευρωβουλευτές ενισχύουν τη θέση και τα συμφέροντα της χώρας στα πραγματικά κέντρα αποφάσεων. Και το κέντρο αποφάσεων, ασφαλώς και δεν είναι πια το υπουργικό συμβούλιο του κράτους μέλους. Είναι πολλαπλασιαστές πραγματικής ισχύος και επιρροής, και όπως αποδείχτηκε στη περίπτωση που περιέγραψα, είναι αυτοί που θα κληθούν να καλύψουν την ανεπάρκεια της κυβέρνησης που μπορεί να βλάψει σημαντικά εθνικά συμφέροντα. Εθνικά συμφέροντα που υποχρεωτικά είναι και Ευρωπαϊκά Συμφέροντα, καθώς η Ένωση, στον βαθμό ενσωμάτωσης που έχει φτάσει, έχει ζωτική ανάγκη να εξασφαλίσει ότι όλα τα κράτη-μέλη θα θεωρούν ότι κερδίζουν σημαντικά από τη συμμετοχή τους προκειμένου να διασφαλίσει την εσωτερική συνοχή και να περιφρουρήσει τη πολιτική σταθερότητα από Δεξιούς και Αριστερούς λαϊκιστές

* Η Εύα Καϊλή είναι ευρωβουλευτής με την Ελιά - Δημοκρατική Συμπαράταξη

(ΑΠΕ-ΜΠΕ)