Ο αγρότης απ’ τα Φάρσαλα που τραγούδησε... "Στην Καρδιά"
Ο Κώστας Δοδόλιας, κριθαροπαραγωγός, μας διηγείται
πώς βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στη διαφήμιση που άγγιξε καρδιές!
Τα τελευταία έξι χρόνια καλλιεργεί μαζί με τη νύφη του εκατόν είκοσι στρέμματα κριθάρι για την παραγωγή της μπύρας AΜΣΤΕΛ και ανήκει στους 2.561 αγρότες που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Συμβολαιακής Καλλιέργειας της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας. Ποτέ του όμως δεν φανταζόταν ότι θα γίνει ένα από τα πρόσωπα της νέας διαφήμισης της ΑΜΣΤΕΛ.
Ξεκίνησε στις δέκα το πρωί από το σπίτι του στον Βόλο, γεμάτος περιέργεια, αλλά και ενθουσιασμό για αυτή τη μοναδική εμπειρία που θα ακολουθούσε. Έξω από το ξενοδοχείο στα Φάρσαλα είδε άλλους αγρότες να περιμένουν διστακτικά. Όλοι τους είχαν προσκληθεί σε διαδικασία επιλογής προσώπων για το καινούργιο διαφημιστικό της ΑΜΣΤΕΛ. «Casting; Τι είναι αυτό;» ρώτησε και τον έπιασαν αυθόρμητα τα γέλια. «Που είχαμε ξανακούσει εμείς για casting;», σχολιάζει με διάθεση αυτοσαρκασμού. Τελικώς, έκανε πρώτος το βήμα και μπήκε μέσα στην αίθουσα για να δει περί τίνος πρόκειται.
Στην αρχή, οι άνθρωποι της παραγωγής τον έβαλαν να ακούσει το ομώνυμο τραγούδι της καμπάνιας «Στην καρδιά» του Θέμη Αδαμαντίδη για να «πιάσει ρυθμό». Έπειτα, σημείωσαν τους στίχους σε μεγάλες καρτέλες και του ζήτησαν να τραγουδήσει. Η αγωνία του ήταν μεγάλη και πολλαπλασιάστηκε ακόμη περισσότερο, όταν του είπαν «πέρασες» και ξαφνικά βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά από τις κάμερες.
Από το γύρισμα, που πραγματοποιήθηκε στο Χρισσό κοντά στους Δελφούς και στο Μουρίκι δίπλα στη Θήβα, θυμάται κατά τη διάρκεια της πρόβας τη δασκάλα φωνητικής να λέει στους αγρότες-ηθοποιούς «δώστε μου ένα ντο». «Το πιο αστείο σκηνικό ήταν που προσπαθούσαμε μέσω ειδικών ασκήσεων να συντονιστούμε μεταξύ μας. Επαναλαμβάναμε ρυθμικά τις συλλαβές μπα-μπα-μπα, μπι-μπι-μπι», περιγράφει ο κύριος Κώστας, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από το πλήθος των ειδικοτήτων που είχε το συνεργείο. «Μέχρι και κομμωτή είχαν», συμπληρώνει.
Όταν κυκλοφόρησε η τηλεοπτική διαφήμιση, τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα έπεφταν βροχή. Το δέκα χρονών κοριτσάκι του, η Ματίνα, του είπε ενθουσιασμένη «μπαμπά ήσουν πολύ καλός!», τα ανίψια του στη Λάρισα ξετρελάθηκαν όταν είδαν τη φωτογραφία του πίσω από το αστικό λεωφορείο, ενώ οι «κολλητοί» του αναρωτιόντουσαν «τι του βρήκαν» και τον επέλεξαν. Όλα τα πειράγματα τα αντιμετωπίζει με περηφάνια. Ο ίδιος δεν είναι περήφανος μόνο για τη συμμετοχή του στην καμπάνια της μπύρας που παράγεται από 100% ελληνικό κριθάρι, αλλά και γενικότερα για τη συνεργασία του με την Αθηναϊκή Ζυθοποιία. Στα μάτια του η ΑΜΣΤΕΛ είναι ένας αξιόπιστος σύμμαχος που του εξασφαλίζει σταθερότητα.
«Η ασφάλεια που μας δημιουργούσε η ΑΜΣΤΕΛ ήταν ο λόγος που αποφασίσαμε οικογενειακώς να προχωρήσουμε σε εναλλακτική καλλιέργεια και να σπείρουμε κριθάρι. Παλιότερα καλλιεργούσαμε αποκλειστικά βαμβάκι και σιτάρι», μου λέει και φεύγει για να επιστρέψει στο αλώνισμα. Παρότι η ζωή στο χωράφι είναι πολύ απαιτητική, καθώς εκτός από την κοπιαστική σωματική εργασία προϋποθέτει και εικοσιτετράωρη δέσμευση, η χαρά που νιώθει όταν βλέπει τα φυτά να μεγαλώνουν με υγεία αρκεί για να ξεχάσει όλες τις θυσίες. Πόσω μάλλον τώρα, που κάθε φορά που φεύγει από τα κριθάρια του σιγοτραγουδάει «στην καρδιά».
