«Η παρακμή του θάρρους»

Κανένας πια δεν αμφιβάλλει. Βαθιά η κρίση. Οικονομική και κρίση αξιών. Κρίση ηθικής ευαισθησίας. Σήψη παντού. Κολυμπάμε στη λάσπη στην ευτέλεια του συμφεροντολογισμού. Η πρόκληση, οι σκοπιμότητες, η υποκρισία της διεθνούς διπλωματίας κυριαρχούν και κυβερνούν την εποχή μας. Κοινός τόπος. Το γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά σ’ ολόκληρο τον πλανήτη μας που περνούν την εκμετάλλευση και κακοποίηση από την αδιαφορία των μεγάλων, οι οποίοι αρκούνται σε διαπιστώσεις και περιορίζονται σε φραστικές διαμαρτυρίες. Το βλέπει ο απλός πολίτης στα πρόσωπα των συσκεπτομένων στις «συνόδους» που μετά βγαίνουν χαμογελαστοί, χωρίς ντροπή, να δηλώνουν... την αποτυχία τους.
Δεν είναι φυσικό ύστερα από όλα αυτά το ερώτημα: Τέλος πάντως, τι άνθρωποι είναι αυτοί που «κυβερνούν» τον κόσμο; Τους είχε προ ετών χαρακτηρίσει ο αείμνηστος και αλύγιστος αγωνιστής, ο Σολζενίτσιν, όταν έκανε λόγο για την παρακμή του θάρρους στον δυτικό κόσμο: «Το θάρρος εξέλιπε... Αυτή η παρακμή του θάρρους είναι ιδιαίτερα αισθητή στις κυριαρχούσες τάξεις των ιθυνόντων και διανοουμένων, εξ’ ου και η εντύπωση ότι το θάρρος έχει εκλείψει από την κοινωνία. Πρέπει άραγε να υπενθυμίσω, ότι η παρακμή του θάρρους εθεωρείτο πάντοτε ως ένδειξη - πρόδρομος του τέλους;». Μια τέτοια ηγεσία, χωρίς ηθικό εξοπλισμό, χωρίς πνευματικό προσανατολισμό, που έχει ως αρχή να μην έχει καμία αρχή, με αποκλειστικό γνώμονα το στενόψυχο συμφέρον και την προσωπική επικράτηση, πως είναι δυνατόν να κυβερνήσει με εντιμότητα και υπευθυνότητα;
Όταν οι ηγέτες που τάσσονται να προστατεύουν, να σέβονται και να εφαρμόζουν τους νόμους, τους περιφρονούν ή νομοθετούν για να παρανομούν, εξυπηρετώντας προσωπικές τους επιδιώξεις. Όταν αρχηγοί λαών, πλανητάρχες και μεγαλόσχημοι Ευρωπαίοι, εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, παραμερίζουν τη δικαιοσύνη και επικροτούν την αδικία, ενθαρρύνουν την παρανομία και χρησιμοποιούν ανέντιμες μεθόδους για να κρατηθούν στην εξουσία και δεν διστάζουν να εφαρμόσουν τον νόμο της ζούγκλας στις ανθρώπινες κοινωνίες, τότε τις μεταβάλλουν και αυτές σε ζούγκλα, αν δεν τις κάνουν χοιροστάσια. Ηγέτες που θέτουν υπεράνω των λαών τον εαυτό τους και θυσιάζουν τους λαούς, για να μη θυσιάσουν οι ίδιοι το παραμικρό, που ανέχονται την παρανομία και την αδικία είναι δημόσιος κίνδυνος. Ανοίγουν το δρόμο για να εισορμήσουν και να κυβερνήσουν οι βάρβαροι.
Μην το ξεχνάμε. Ο ηγέτης κατέχει περίβλεπτη θέση. Γι’ αυτό οι ευθύνες του και οι υποχρεώσεις του είναι αυξημένες. Όταν ο ηγέτης αποδεικνύεται ανάξιος, δεν εκτίθεται μόνο. Αυτοκαταργείται. Και η πτώση του δεν είναι απλώς προσωπική. Συμπαρασύρει μαζί με τις αρχές που εκπροσωπεί και τον λαό. Και από εδώ ακριβώς αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα, αλλά και η τελευταία ελπίδα. Γιατί πέρα και πάνω από τους άρχοντες είναι ο λαός. Πρέπει να είναι υγιής λαός. Αυτός που τοποθετείται; Συνειδητοποιεί την ευθύνη του; Συμφιλιώνεται με την παρανομία; Ανέχεται αδιαμαρτύρητα το ψέμα, την αδικία, τις σκοπιμότητες; Αντιδρά και διαμαρτύρεται και αγωνίζεται ή ανταλλάσσει τις αρχές του με αντάλλαγμα το προσωπικό βλέμμα; Μάχεται μέχρι θανάτου για την ηθική τάξη, για την επικράτηση της αλήθειας; Τα κριτήριά του είναι ιδιοτελή, κομματικά ή ηθικά, εθνικά, ανιδιοτελή και πνευματικά; Εκλέγει τους άριστους ή τους δημαγωγούς;
Eφόσον ο λαός δεν χάνει την εντιμότητά του και δεν κλίνει δουλικά το κεφάλι, υπάρχει ελπίδα για διόρθωση και ανόρθωση. Όταν όμως αδιαφορεί και υποδουλώνεται θεληματικά στους ισχυρούς, τότε ο λαός αυτός δεν είναι στράτευμα. Είναι κοπάδι. Δεν πορεύεται. Άγεται. Και όταν άγεται από τέτοιους άρχοντες,  «αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». (Ματθ. ιε’14).
Καιρός ο υγιής λαός, όλος ο λαός να συνειδητοποιήσει την ευθύνη του. Να διεκδικήσει τα αναφαίρετα δικαιώματά του. Να φωνάξει στον κάθε ανάξιο άρχοντα, στον κάθε καταχραστή της εξουσίας το «ουκ έξεστί σοι. Δεν σου επιτρέπεται και δεν γίνεται ανεκτή η στάση σου. Είναι χρέος του λαού. Είναι πρόσταγμα του ουρανού και απαίτηση της γης.

Του Κων/νου Νικ. Αρβανίτη
π. Δ/ντή του Δήμου Λαμιέων