Πένθιμα: Στο Γιώργο Ευαγ. Στεφανή (1929-2023), τη μεγάλη μνήμη της Νέας Άμπλιανης
Είναι θλιβερό καθήκον, αλλά είναι και επιβαλλόμενο χρέος, να μιλήσω για τον βέρο Αμπλιανίτη αείμνηστο Γιώργο Στεφανή. Αν και ήταν πολύ μεγαλύτερος από μένα, ήθελε να τον αποκαλώ μόνον Γιώργο. Στα τρία τελευταία χρόνια της πανδημίας του κορωνοϊού, ξέρω ότι ήθελε να τον επισκέπτομαι, αλλά δεν ήθελα να τον κολλήσω και να κινδυνέψει.
Ο Γιώργος γεννήθηκε το 1929, από γονείς αμπλιανίτες στην καταγωγή. Ο πατέρας του Ευάγγελος είχε πάει μετανάστης στην Αμερική από το 1912 και επέστρεψε το 1924. Ήταν κτηνοτρόφος. Από το γάμο του με τη Βάγια Νιάφα γεννήθηκαν 4 αγόρια. Ο Γιώργος ήταν ο δεύτερος.
Το 1935 ο Γιώργος πήγε στην Α’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου Νέας Άμπλιανης, που μόλις τότε είχε ιδρυθεί, με δάσκαλο τον αμπλιανίτη Κωνσταντίνο Καραχάλιο. Αυτός διέγνωσε το καλό μυαλό τού Γιώργου και σύστησε στον πατέρα του να συνεχίσει το παιδί στα γράμματα. Όμως ο πατέρας του δεν τον άφησε να συνεχίσει στο Γυμνάσιο και ο Γιώργος το ’χε παράπονο. Ακολούθησε η Κατοχή και ο Εμφύλιος.
Στη δεκαετία του ’50 η κτηνοτροφία στη Νέα Άμπλιανη εξέλιπε και ο Γιώργος, μετά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, άλλαξε επάγγελμα. Με ένα δίτροχο κάρο και άλογο έγινε καραγωγέας. Αυτό τον έκανε πολύ κοινωνικό άτομο, μάθαινε όλο τον κόσμο της περιοχής και χάρη στην εξαιρετική του μνήμη, τα κατέγραφε όλα. Από το γάμο του με την επίσης αμπλιανίτισσα στην καταγωγή Παναγιώτα Σπ. Κρίντα απέκτησαν 2 παιδιά (Βαγγέλη και Σπύρο). Τα επόμενα χρόνια ο Γιώργος έγινε υπάλληλος στη ΜΟΜΑ, μια υπηρεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, μέχρι τη συνταξιοδότησή του.
Ο Γιώργος ήταν ευφυής και περιζήτητος στις παρέες, με τα αστεία του, πολύ αγαπητός, ένας άνθρωπος της τοπικής πιάτσας, με καλή διάθεση. Η παρουσία στο καφενείο ήταν καθημερινή, είχε μια καλημέρα για όλους. Εκκλησιαζόταν τακτικά και του άρεσε να συμμετέχει από μνήμης στις ψαλμωδίες, στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Νέας Άμπλιανης. Το 2010 έχασε τη σύντροφό του Παναγιώτα.
Το εξώφυλλο του βιβλίου
Την περίοδο αυτή ήταν που αναζήτησα κάποια ηλικιωμένα άτομα της Άμπλιανης, με καταγωγή από την ορεινή Άμπλιανη, με σκοπό να κάνω μια ιστορική καταγραφή και μελέτη. Έπρεπε να διαθέτουν παρατηρητικότητα, να είχαν ευρεία κοινωνικότητα και πολύ καλή μνήμη. Για καλή μου τύχη ανταποκρίθηκε ο Γιώργος.
Τον απασχόλησα πολλές φορές, ρωτώντας και καταγράφοντας τα σπίτια, τα πρόσωπα, λεπτομέρειες και μικρές ιστορίες από τα παλιότερα χρόνια. Είχε πάντα εξαιρετική διάθεση και ανταποκρινόταν σε χρονολογίες και πρόσωπα, με μια σπάνια ικανότητα μνήμης, η οποία με εξέπληξε.
Η συνεργασία του ήταν πολύτιμη. Το 2018 η προσπάθεια ολοκληρώθηκε και τελικά εκδόθηκε το βιβλίο “Η Νέα Άμπλιανη Λαμίας”. Του έδωσε πολύ μεγάλη χαρά. Στις 14 Οκτωβρίου 2018 έγινε η παρουσίαση του βιβλίου, αλλά λόγοι υγείας δεν επέτρεψαν να έρθει και ο Γιώργος. Στην εκδήλωση, τον τίμησαν οι παρευρισκόμενοι με το χειροκρότημά τους.
Η τριετία της πανδημίας του κορωνοϊού, σε συνδυασμό με το προχωρημένο της ηλικίας του Γιώργου περνώντας τα 90 χρόνια ζωής, ήταν μεγάλη δοκιμασία, από τη μοναξιά. Ήθελε τα καλοκαίρια να πηγαίνει στο χωριό στην Άμπλιανη, όπου είχε σπίτι. Επίσης ήθελε να βλέπει κόσμο, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ήταν δυνατό. Τα παιδιά του τον περιποιήθηκαν όσο καλύτερα γινόταν. Τούτες τις τελευταίες μέρες έδωσε τα σημάδια της αναχώρησής του, που έγινε χωρίς πόνο, ήσυχα, όπως σε ανθρώπους με ήσυχη συνείδηση.
Το Γιώργο (όπως ήθελε να τον αποκαλώ απλά), το μεγάλο αμπλιανίτη και Λαμιώτη, μια πραγματική βελανιδιά της ζωής, τον μακαρίζω για την πληρότητα του ζωής του. Αν και το σώμα παραμένει φθαρτό και θα χαθεί, η μεγάλη και ισχυρή μνήμη του Γιώργου, έμεινε μέσα από το βιβλίο του, που την κατέγραψε και θα υπάρχει στα επόμενα χρόνια. Είναι κι αυτή μια μικρή μορφή αθανασίας.
Τον ευχαριστώ για την εκτίμηση και τη μεγάλη τιμή της φιλίας του. Τη διατηρώ ως ιδιαίτερη παρακαταθήκη.
Καλέ φίλε και αξιομακάριστε αμπλιανίτη Γιώργο, θα σε θυμάμαι πάντα.
Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος
φυσικός
